Apeikin. Спорт.

Сённяшнія 4:0 ад варшаўскай "Легіі" - гэта ўсё ж такі безумоўна трагедыя. Гэта нашае агульна беларускае "дасягненне". Не варта вінаваціць тут палітычны лад. У многіх далёкіх ад дэмакратыі рэжымаў футбольныя паказчыкі значна вышэй за беларускія. Наўрадці хваля новых дэмакратаў змагла б зрабіць нешта лепей у беларускім футболе. Мабыць, толькі крычалкі былі б гучней.

Беларускі футбол перажывае самы глыбокі крызіс за часы незалежнасці. Тут няма нейкага адзінага фактару, хутчэй комплекс акалічнасцяў, якія паўплывалі на імклівую дэградацыю гульні нумар адзін у Беларусі. Але ўсё ж такі асноўным чыннікам з'яўляецца некампетэнтнае спартыўнае кіраўніцтва, якое і правяло да відавочнай катастрофы галоўнай "вітрыны" нацыянальнага спорту.

2️⃣Узята стратэгія ізноў “прымусіць палюбіць” сябе, атрымаць пераканаўчую перамогу на выбарах ды ўмацаваць сваю самастойнасць, што напэўна дазволіць дыстанцавацца ад крамлёўскага сябра.

Дзіўна, але сёння бяспека еўрапейскага кантыненту ў шмат чым залежыць ад стабільнасці і суверэнітэту беларускай палітычнай улады, якая з-за складаных геапалітычных абставінаў нават пры жаданні не зможа згуляць у дэмакратыю. Бо любы ліберальны разварот сёння можа абярнуцца катастрофай для дзяржавы і яе суседзяў.

Ці не бачаць гэтую сітуацыю іншыя вонкавыя гульцы? Ці не разумеюць? Бачаць і разумеюць. Але кожны гуляе сваю дробную гульню, далёкую ад усялякіх высокіх матываў. Былы прэзідэнт Украіны Леанід Кучма цікава выказаўся пра Аляксандра Лукашэнку: “Лукашэнка сёння – не самастойны, але моцны гулец. Усе ўсё разумеюць. Усе ўсё бачаць. Ніхто нічога не забыўся. Але абодва бакі робяць выгляд, што добрасумленна выконваюць узброены нейтралітэт. І на гэты момант гэта правільна. Парадокс у тым, што Лукашэнка двойчы несамастойны – ён залежыць яшчэ і ад Кітая, а не толькі ад РФ. Але гэта дае яму магчымасці манеўраваць, час ад часу выкарыстоўваючы несупадзенне інтарэсаў і супярэчнасці паміж Пекінам і Масквой. Ці вялікі патэнцыял у такой гульні? Паглядзім…”.

На гэтым фоне ў Мінску пачалася II Міжнародная канферэнцыя па еўразійскай бяспецы, у якой узялі ўдзел больш 600 прадстаўнікоў розных дзяржаў. Раней міністрам замежных спраў М.Рыжанковым была анансаваная праблематыка “незаконнай міграцыі”. Але ў першы дзень гэтая тэма гучала мала, а тое, што прагучала, было досыць нецікавае, у ранейшай антызаходняй парадыгме.

На форуме Аляксандр Лукашэнка заклікаў да міру, маўляў трэба садзіцца за стол бяз усялякіх сустрэчных умоў. Пры гэтым Лукашэнка вымагаў удзелу Беларусі ў фінальных перамовах, бо “гэта пытанне бяспекі”. Нічога кардынальна новага не прагучала, хіба акром слоў Лукашэнкі пра адбыўшуюся закрытую анлайн-размову з адным амерыканскім кіраўніком высокага рангу.

На форум прыехала вялікая расейская дэлегацыя. Расіяне відавочна азлобленыя і кідаюцца гнеўнымі прамовамі ды інтэрв’ю. На фронце з Украінай іхнае прасоўванне вельмі маруднае, хоць і відавочнае, а голас пратыўнікаў вайны нават сярод дзяржаў БРІКС ўсё нарастае. Асцярожныя намаганні Лукашэнкі дыстанцавацца ад гэтай расейскай агрэсіі іх яшчэ больш дратуюць. Насамрэч расейская дэлегацыя, уключна з С.Лаўровым, І.Каротчанка, Б.Грызловым, С.Лебедзевым ды іншымі, была даволі актыўнай і самаўпэўненай. Той жа Лаўроў назваў план міру Зяленскага “тупым”, “шызафрэнічным”, выкарыстоўваючы досыць хамскія эпітэты. У кулуарах расейскія палітыкі рабілі бравурныя заявы пра “блізкі разгром Украіны”, у які самі мала вераць.

Нават калі Лукашэнка ўзмацніць свае пазіцыі пасля выбараў ды пазбегне правакацыяў, усходнія суседзі не збіраюцца выпускаць Беларусь са сваіх рук. Гэтая гульня ўдоўгую, і пэўна беларусам яшчэ прыйдзецца цярпець падобныя каланіяльныя рэверансы ды гульні аўтарытарнай улады. Ці вытрымае незалежная Беларусь яшчэ некалькі гадоў падобнага кагнітыўнага дысанансу ў адносінах з РФ?

СЦІПЛЫ ШАРМ АЎТАРЫТАРЫЗМУ

Ці можна лічыць прэзідэнцкія выбары ў Беларусі завершанымі?

Выбарчая кампанія ў Рэспубліцы Беларусь толькі пачынаецца, ідзе рэгістрацыя ініцыятыўных груп патэнцыйных кандыдатаў, а ўжо чутныя галасы пра тое, што выбары можна лічыць завершанымі. Аніякіх сюрпрызаў не чакаецца, палітычная актыўнасць прыдаўленая і падстаў для палітычных пратэстаў не назіраецца. Пэўна галоўнай прычынай, па якой А.Лукашэнка вырашыў прыскорыць кампанію, разлік датычна цяперашняй “занятасці” Расейскай Федэрацыі ды ЗША, якія па ўнутраных прычынах не могуць зараз умяшацца ў беларускую палітыку больш сур’ёзна.

Пасля абвяшчэння прэзідэнцкіх выбараў на паўгода раней, чым гэта прадугледжваецца выбарчымі нормамі Рэспублікі Беларусь, з належнымі тэмпамі пачалі рэгістравацца ініцыятыўныя групы па збору подпісаў.

Натуральна, першай у ЦВК прадставіла дакуманты аб рэгістрацыі ініцыятыўная група Аляксандра Лукашэнкі. Далей прыйшла інфармацыя пра групу кіраўніка вядомай праўладавай бізнэс-партыі, дэпутата Алега Гайдукевіча, які традыцыйна грае сваю ролю спарынг-партнёра і выканаўцы ў Лукашэнкі.

Досыць нечакана сваю кандыдатуру вылучыў палітык руху “За Свабоду” Юры Губарэвіч, які знаходзіцца ў Польшчы, чым выклікаў вялікае абурэнне ў шэрагу іншых апазіцыйных дзеячаў. Як і чакалася, ягоная група не была зарэгістраваная па прычыне “парушэння выбарчага кодэксу”. Як і не была зарэгістраваная група А.Драздова.

А вось далей пайшлі прэтэндэнты чарадой, праўда ўсе з дзяржструктур. Перададзеныя ў ЦВК дакуманты старшыні Рэспубліканскай партыі працы і справядлівасці, дэпутата Мінскага гарсавету Аляксандра Хіжняка. Потым – ініцыятыўная група Вольгі Чэмаданавай, кіраўніка па ідэалагічнай працы Мінгарвыканкаму. Далей зьявілася група па вылучэнні Сяргея Бобрыкава, дэпутата, генерал-маёра запасу, старшыні Рэспубліканскага савету грамадскага аб’яднаньня “Беларускі саюз афіцэраў”.

Нарэшце зьвявілася і вядомая Ганна Канапацкая, былы дэпутат, якая вылучалася і на мінулых прэзідэнцкіх выбарах, а потым віншавала Лукашэнку з перамогай у часе “Ўсенароднага сходу”. Але тады Канапацкая заявіла, што падзеі 20-га году “арганізаваныя Расейскай Федэрацыяй”.

Пад вечар 31-га кастрыніка падала дакуманты група Сяргея Сыранкова, дэпутата і кіраўніка КПБ. Што тут сказаць? Нечаканасцяў не адбылося, “усе свае”…

Натуральна ў людзей, якія знаходзяцца ў заходніх краінах, выклікаюць усмешку гульні ўлады з чарговымі прэзідэнцкімі выбарамі ў Беларусі, аднак улічваючы фармат працягу расейска-украінскай вайны ды агрэсіўныя дзеянні Расеі да Беларусі, прыхаваны эканамічны і палітычны шантаж, карціна выглядае хутчэй трагікамічна.

Многія блогеры іранізуюць з нагоды выбарчых мэмаў “Надо”, якія цяпер разганяюцца на беларускім тэлебачанні і ў інтэрнэце. Хоць эстэтыка ды ўзровень ролікаў досыць нізкія, але гэта ўсё ж другасная гісторыя цяпер.

Сёння дамінуе гепалітычны фактар, кажучы прасцей, пытанне бяспекі ды фармат далейшага існавання дзяржаў і народаў стаіць на пярэднім плане. Пытанні дэмакратызацыі ды правоў чалавека ізноў абясцэнваюцца, проста на вачах. Толькі нядаўна адбыўся вялікі саміт БРІКС, дзе было шмат аўтарытарных лідэраў. Можна паспачуваць лідэрам заходніх дзяржаў, якім прыходзіцца зараз шукаць шляхі стрымлівання новых пагрозаў у часе пастаяннага адыходу Захаду ды вымушаных саступак сваім глабальным канкурэнтам.

Беларусы ізноў апынуліся ў прасторы міжцывілізацыйнага памежжа, залежныя ад расейскай імперыі. Побач ідзе крывавая вайна з магчымым песімістычным фіналам. На жаль Беларусь ізноў мае сітуацыю абмежаванага суверэнітэту, ізноў стаіць перад пытаннем “быць ці не быць?” Адбываецца прадказальнае балансаванне на мяжы з боку цяперашняга кіраўніцтва, якое не можа вырвацца з жорсткіх абдымкаў старэйшага брата.

Ведаючы некаторыя рэчы, пра якія не кажуць афіцыйныя асобы, бачыш тое, што адбываецца пад іншым вуглом. Пакуль не пахне ні дэмакратычнымі пераменамі, ні нацыянальным адраджэннем, а Аляксандр Лукашэнка натуральна змагаецца за сваё палітычнае існаванне ды ўмацаванне ўласнага статусу, які істотна паслаблены пасля 20-га году.

2️⃣У часе знаходжання ў Казані А.Лукашэнка зрабіў некалькі досыць смелых заяў датычна Расеі. Прынамсі сказаў, што прыцягненне карэйцаў на вайну з боку Расеі было б “эскалацыяй канфлікту”. Заявіў, што не адкрываў расейскім войскам мяжу, а яны самі развярнулі, “мы разумеем віну Расеі…”. І наконт тэмы уваходжання ў склад Расеі выдаў: “…так пытанне ставіць нельга. Гэта немагчыма і нерэалізуема. Баюся нават сказаць, што гэта вайна.” Такіх словаў ад Аляксандра Рыгоравіча яшчэ не гучала.

Лукашэнка адказаў на пытанне брытанскага журналіста датычна перамоваў з прадстаўнікамі Дзярждэпартаменту ЗША, што даў слова калегам не абвяшчаць тэму дыялогу, хоць размаўлялі чатыры гадзіны.

Развіццё падзеяў такое бурлівае, і магчымыя пагрозы такія сур’ёзныя, што падаецца ў Штатах знайшліся цвярозыя галовы, якія зразумелі - кандовыя санкцыі датычна Беларусі толькі спрыяюць Маскве, і трэба іншы кейс, прынцыпова іншыя палітычныя рашэнні. Прынамсі патрэбна пачынаць дыялог.

На мапу пастаўленая ня толькі будучыня Беларусі, але і нашых суседзяў, міру ў Еўропе. У выпадку адэкватнай палітыкі ЗША і Кітая, іхнага геапалітычнага кампрамісу датычна лёсу Беларусі, шалёнага расейскага мядзведзя можна ўтаймаваць.

Многіх беларускіх грамадзянаў, якія маюць апазіцыйныя перакананні, вельмі траўмуе палітычны разварот вакол Беларусі, сігналы Захаду, з'яўленне патрыятычнай рыторыкі ў Лукашэнкі. Гэта неадэкватная рэакцыя палітычна яшчэ няспелых людзей. У бушуючым акіяне цяперашніх глабальных раскладаў усё надзвычай складана і сур’ёзна, ізноў знішчаюцца цэлыя народы. На сёння пытанне дэмакратызацыі пакуль адкладаецца, на парадку дня само існаванне беларускай дзяржавы ды яе незалежнасці.

ПАСЛЯ САМІТУ БРІКС

Саміт БРІКС завершыўся, аднак вялікага прарыву па нейкіх напрамках не адбылося. Крытыкі чарговы раз пачалі паласкаць тэму “рыхлага аб’яднання”. Але можа так стацца, што названая хіба гэтага прэстыжнага клубу апынецца ягонай перавагай. Эканамічныя інтарэсы і падобная мяккасць ды ўзаемная павага ўдзельнікаў адзін да аднаго таму і прываблівае столькі краінаў і народаў.

Не мог не паглядзець ролікі з форуму, прыезд удзельнікаў, падкрэслена нацыянальныя строі многіх гасцей, дэманстрацыя сваіх нацыянальных ды рэлігійных адметнасцяў. Антоніу Гутэрыш, якога шэраг украінскіх ды заходніх палітыкаў падзверглі крытыцы, недарэмна прыбыў на гэты саміт…

Украінскі журналіст Матвей Ганапольскі, падсумоўваючы вынікі форуму ў Казані, заявіў, што “машына не едзе…”. Дарэчы, і Аляксандр Лукашэнка застаўся не зусім задаволены, што Беларусь стала партнерам БРІКС, а не паўнапраўным сябрам, праўда выкарыстаў для гэтага прыклад Турцыі, а не ўласнай краіны, маўляў “трымаюць у прылазніку".

Насамрэч “машына едзе” і едзе хутка, але не па расейскаму трэку

Масква ўжо даўно прапануе “новую лічбавую валюту”, але тэма не была падтрыманая партнерамі. Пуцін нават прэзентаваў удзельнікам сымбалічную купюру, але тэму адклалі. Кітай ды Індыя могуць вярнуцца да гэтага пытання, калі пабачаць рэальныя дывідэнты ад гэтага кроку найперш для сябе. А вось будаваць “новую Бярлінскую сцену” з падачы Пуціна, дзяржавы “глабальнага Поўдня” не хочуць. БРІКС набывае статус арганізацыі моцнага эканамічнага і палітычнага ўплыву, але адчасова ідзе ўнутраная барацьба за лідэрства. Узмацняць Пуціна ў планы КНР ніяк не ўваходзіць. Таму ў Казані і не быў прыняты аніводны новы сябра. Ёсць інфармацыя, што кітайцы злуюцца на расіянаў за перацягванне Паўночнай Карэі, што забяспечваецца Масквой вялікімі падарункамі карэйскаму сябру. У выніковай дэкларацыі саміту толькі заклікі да міру ды павагі тэрытарыяльнай цэласнасьці дзяржаў.

На саміце БРІКС Аляксандр Лукашэнка, з ягоных слоў, даведаўся аб прызначэнні Палатай прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь даты новых прэзідэнцкіх выбараў на 26 студзеня 2024 года. Амбасадар Расеі ў Беларусі Барыс Грызлоў заявіў, што Расея “дапаможа Беларусі ў выпадку спробаў дэстабілізацыі ў ходзе выбараў”. Падаецца, заява аб такой “дапамозе” стала нечаканай і для беларускіх уладаў.

У самой Беларусі ізноў ціхай сапай пачалі выпускаць на волю палітычных. У часе свайго інтэрв’ю журналісту BBC Сціву Розенбергу А.Лукашэнка анансаваў вызваленне новых групаў зняволеных, даўшы адмысловае даручэнне Генеральнаму пракурору А.Шведу.

Непрыемнай навіной для беларусаў стала паведамленне пра падрыхтоўку ў Беларусі новых беларуска-расейскіх вайсковых вучэнняў “Захад-2025”. Грамадзяне краіны выдатна памятуюць, чым скончыліся вучэнні “Захад-2022”, калі Расея, не параіўшыся нават са сваім саюзнікам, паставіла кіраўніцтва Беларусі перад фактам. Расейскія войскі рушылі на тэрыторыю Украіны, а з беларускай тэрыторыі расіяне некалькі месяцаў білі па ўкраінскіх месцах ракетамі. Толькі жалезная вытрымка ўкраінскіх вайскоўцаў дала магчымасць пазбегнуць зацягвання Беларускай арміі ў вайну.

Таму беларусы надзвычай не задаволеныя ды апасаюцца чарговай падставы ад расейскіх “саюзнікаў”, якія здатныя практычна на любую пошасць датычна сваіх суседзяў. Што рэгулярна пацвярджаецца дзеяннямі расейскага кіраўніцтва. Дата будучых вучэнняў не была пакуль агучаная. Існуюць розныя версіі датычна далейшага развіцця падзеяў. Некаторыя эксперты сапраўды дапускаюць самыя агрэсіўныя дзеянні расейскіх войскаў, нават да магчымага паўтору сцэнару на пачатку вайны. Мажліва і проста працяглае знаходжанне расіянаў на беларускай зямлі, каб адцягнуць украінскія войскі з фронту. У тым ліку дапускаецца і самы горшы варыянт, фактычная акупацыя Беларусі пад шыльдай зацягвання вучэнняў, як гэта адбывалася ў 2022 годзе. У любым выпадку беларусаў ізноў чакаюць трывожныя часы.

2️⃣Запрошанае на саміт і кіраўніцтва Рэспублікі Беларусь, аднак пакуль пытанне ўваходжання нашай краіны ў гэтае аб’яднанне не стаіць. Ідзе гаворка пра тое, каб набыць статус “партнера БРІКС”.

Міністр замежных спраў Максім Рыжанкоў: “Беларусь разлічвае, што рэспубліцы будзе прадстаўлены статус краіны-партнера БРІКС, але марыць у будучым стаць паўнапраўным сябрам арганізацыі...”.

Аднак тут сітуацыя досыць туманная. Яшчэ ўлетку на афіцыйных рэсурсах Беларусі, ў розных палітычных перадачах ішла гаворка пра ўваходжанне нашай краіны ў БРІКС, а тут “разлічваем на статус партнера”. А таксама раптоўны разварот Казахстану, які адмовіўся літаральна перад самым форумам. Падаецца, тут грае ролю тое, што не агучваецца публічна, а менавіта прыхаваная, але досыць жорсткая канкурэнцыя між Расеяй ды Кітаем, бо некаторыя аналітыкі ўвогуле называюць Казахстан “яшчэ адной правінцыяй КНР”, намякаючы на знешнепалітычныя арыентыры гэтай краіны. І Беларусь, якая прэтэндуе на сяброўства, нечакана апынулася ў кандыдатах толькі на партнерства. Трэба сказаць, што БРІКС не зьяўляецца жорсткай ды фармалізаванай арганізацыяй, не прыходзіцца параўноўваць з Еўрапейскім саюзам, куды кандыдаты чакаюць далучэння дзесяцігодзьдзі. Ці расейскія калегі пакуль не жадаюць пускаць Беларусь, ці Кітай дае зразумець? Магчыма КНР не лічыць патрэбным у Казані даваць Пуціну чарговы пас.

Беларусь паскорыла свой шлях у БРІКС ды ШАС пасля падзеяў 20-га году, уведзеных санкцыяў ды фактычнай блакады Захаду. Трэба сказаць, што па вялікаму рахунку ў цяперашняга кіраўніцтва не было і выйсця, каб неяк выкруціцца ад паглынання Расеі ды вытрымаць эканамічны ўдар. Беларусь знайшла сабе апеку КНР, ў пэўнай меры ўдалося збалансаваць сітуацыю. Прынамсі ўхіленне ад вайны з Украінай ды спыненне абстрэлаў паўднёвых суседзяў не абыйшлося бяз уплыву Кітая. Заходнія лідэры са змешанымі пачуццямі назіраюць на азіяцкі дрэйф Сінявокай.

БРІКС НАБІРАЕ ВАГУ

У Казані адбываецца саміт дзяржаў БРІКС, які праходзіць з 22 па 24 кастрычніка. У горад прыехала каля 20 000 гасцей, у тым ліку больш за 20 кіраўнікоў дзяржаў.

БРІКС – нефармальнае аб’яднанне дзяржаў. Да 2024 года ў яго уваходзілі Бразілія, Расея, Індыя, Кітай ды ПАР (ад англійскага South Africa), чые назовы леглі ў падмурак абрэвіятуры. З 1-га студзеня 2024 года да блоку далучыліся Іран, Саўдоўская Аравія, ААЭ, Егіпет і Эфіопія, але напрацаваны назоў вырашылі не мяняць.

У БРІКС няма статуту, хартыі ды іншых рэгламентуючых дакумантаў, таму аб’яднанне нельга назваць міжнароднай арганізацыяй. Заходнія крытыкі на пачатку досыць іранічна характарызавалі такое мяккае пачынанне, але аб’яднанне “расце як на дражжах”. “The New York Times” з нагоды форуму назвала БРІКС “найбольш магутнай і прадстаўнічай структурай для стварэння новага парадку ў свеце…” Далей выданне піша: “БРІКС стаў магутным сымбалем страты прэстыжу ЗША. Мноста дзяржаў выказваюць жаданне далучыцца, незадаволеныя сусветным парадкам…”

Клуб стаў пляцоўкай для партнерства дзяржаў, чые інтарэсы ў сферах эканомікі, палітыкі ды бяспекі супадаюць. Штогод прадстаўнікі БРІКС праводзяць сотні сустрэчаў. Галоўнай і заключнай падзеяй становіцца штогадовы саміт. У ім бяруць удзел лідэры-дзяржаў аб’яднання ды кіраўнікі міністэрстваў. На саміце падсумоўваюць вынікі году ды прыймаюць дэкларацыю. Саміт арганізуе краіна-старшыня аб’яднання – гэтая роля кожны год мяняецца. У 2024 годзе БРІКС кіруе Расея, адпаведна XVI саміт праходзіць у РФ. Першыя асобы дзяржаў БРІКС, якія прыляцелі на форум: прэзідэнт Расеі Уладзімір Пуцін, старшыня КНР Сі Цзіньпін, прэм’ер-міністр Індыі Нарэнда Модзі, прэзідэнт ПАР Сірыл Рамафоса, прэзідэнт ААЭ Мухамед бэн Заід Аль Нахайян, прэзідэнт Егіпту Абдул-Фатах Халілі Ас-Сісі, прэзідэнт Ірану Масуд Пезешкіан, прэм’ер-мінстр Эфіопіі Абій Ахмед Алі, міністр замежных спраў Саўдоўскай Аравіі Фейсал бэн Фархан Аль Сауд.

Сярод прадстаўнікоў іншых дзяржаў – кіраўнік Беларусі Аляксандр Лукашэнка, прэзідэнт Турцыі Рэджэп Тайіп Эрдаган, прэзідэнт Казахстану Касым-Жомарт Такаеў, прэзідэнт Азербайджану Ільхам Аліеў, прэзідэнт Балівіі Луіс Арсэ Катакора, прэм’ер-міністр Арменіі Нікол Пашынян, прэм’ер-міністр Малайзіі Анвар Ібрагім, прэзідэнты Узбекістану, Таджыкістану, Кіргізіі, Туркменістану, Кіргізіі, Сірыі, Кубы, Манголіі, Лаосу, Конга, Палясціны, Рэспублікі Сербскай, прадстаўнікі Таіланду, Бахрэйну, Шры-Ланкі, Вьетнаму, Афганістану. Таксама на саміт прыбыў генеральны сакратар ААН Антоніу Гутэрыш. Украінскія ўлады рэзка разкрытыкавалі рашэньне Гутэрыша, назваўшы яго “наносячым урон рэпутацы ААН”.

Заходнія колы досыць балюча перажываюць кансалідацыю дзяржаў “глабальнага Поўдня”. Менавіта такая фармулёўка дамінуе цяпер датычна краінаў, аб’яднаўшыхся ў ШАС ды БРІКС. Аднак хуткасць і маштаб гэтага працэсу такі, што выглядае, кансалідацыя краінаў “Поўдня” даўно выспявала, а зараз, як кажуць, “прарвала”. Шэраг экспертаў лічыць падобнае развіццё падзеяў геапалітычным поспехам Пуціна, аднак усё насамрэч значна больш складана. Сярод лідэраў “глабальнага Поўдня” адбываецца свая прыхаваная барацьба, Расея, Кітай ды Індыя спаборнічаюць між сабой. Пры тым ўдзельнікі адзіныя датычна перагляду суадносінў у свеце ды вымагаюць сабе куды больш пачэснае месца, не жадаючы быць вытворчым ды сыравінным прыдаткам Захаду. Кінуць выклік ЗША ды іхным саюзнікам гэтыя дзяржавы паасобку не маглі, але разам… ужо абмяркоўваецца свая плацежная сістэма, якая мусіць замяніць SWIFT, а таксама паступовая адмова ад даляра і еўра, як плацежных сродкаў. Нездарма так лямантуе спадар Трамп, які лічыць гэта ледзь не абвяшчэннем вайны ЗША. Як не ставіцца да БРІКС, аднак гэтае зусім новае аб’яднанне ўсталёўвае новы парадак адносінаў у свеце, прэславутую шматвектарнасць, што відаць непазбежна для цывілізацыі. Напярэдадні саміту Турцыя нечакана выказала жаданне падаць заяўку на ўваходжанне ў БРІКС, а вось Казахстан адмовіўся, чым выклікаў абурэнне Масквы.

На Кубку імя Івуліна перемагае каманда імя Івуліна. Турнір адкрывае наменклатурнае кіраўніцтва з "прывэцтвенным словам".

Недзе я гэта ўжо бачыў, толькі не памятаю, дзе.

Даўно кажу, што беларусы аднолькавыя, няма ніякіх "мы" і ніякіх "яны". Коды паводзінаў будуць ідэнтычнымі ў любых абставінах, хоць на Марсе. Грамадскі падзел падчас выбараў 20-га году - гэта вынік наймагутнага інфармацыйнага ўплыву на свядомасць людзей. Тэхналогіі штучнага раздзялення грамадства спрацавалі амаль ідэальна. Самае глупае, што можна рабіць - гэта далей весціся на міфы пра нейкіх правільных ці няправільных беларусаў, ці пра нейкую казачную Беларусь, якой ніколі не існавала і не існуе сёння.

Што тычыцца самаго турніру, то тут не хачу нікога пакрыўдзіць, але на мой погляд ён ужо не мае ніякай актуальнасці. Галоўны герой даўно на волі жыве паўнавартасным жыццём.

2️⃣Калі ўласна я больш за год таму адным з першых агучыў гэтую пазіцыю, якая тады яшчэ была не вельмі папулярнай, адразу атрымаў хвалю хэйту, ярлык лукашыста, бан ад "незалежных медыя" і гд. А зараз гэтая тэма ўжо на парадку дня, усё нармальна. Таму калі хочаце ведаць, што будзе актуальным праз год, можаце звяртацца.

З наступных актуальных трэндаў будзе вяртанне вялікай колькасці беларусаў дадому, што для шэрагу “непрымірымых” смерці падобна.

У беларусаў сёння ёсць альтэрнатыва – свая незалежная, нейтральная і нацыянальная дзяржава, кшталту Швейцарыі ды Аўстрыі. У нашых умовах можа так стацца, што гэта будзе адзіны шанец.…

БАЛАНСАВАННЕ НАД ПРОРВАЙ

Беларусь далей перажывае цяжкія часы. Ідзе жорсткая барацьба за дзяржаўны суверэнітэт, які яшчэ ёсць. Бо за тое, чаго няма, не пагражаюць кіраўніцтву, не шантажуюць вайной.

Спецыфіка беларускай сітуацыі, што барацьба звычайна ідзе прыхавана, за зачыненымі дзвярыма, у душных кабінетах і скураных крэслах. Пакуль кіраўніцтву дзяржавы ўдавалася гэтае цяжкае змаганне не перавесці ў вайну і тысячы ахвяраў. Калі не лічыць збітыя “Шахеды” ды амаль штодзённыя гонкі беларускіх самалётаў і верталётаў за расейскімі дронамі, то гэтай жорсткай палітычнай барацьбы амаль і не бачна.

Ужо шмат хто разбіраў нядаўні саміт СНД, дзе Пуцін узнагародзіў А.Лукашэнку ордэнам, але пасля ўзнагароджання ды працяглай размовы апошні выбіраўся на машыне з белакаменнай у Беларусь, адпусціўшы самалёт. Такое сабе ўзнагароджанне...

За гэты час не зменшылася інтэнсіўнасць залётаў бяспілотнікаў на тэрыторыю нашай дзяржвы. Хоць пра гэта рэдка паведамляецца ў афіцыйных медыя, але вядома, то два, то тры, то пяць залятаюць штодня. Беларуская СПА у пастаянным тонусе.

Вось і ў рэгулярных прапагандысцкіх перадачах на “1-ым” ды “ОНТ” пачалі гучаць новыя наратывы. Нечакана змякчылася рыторыка да Украіны, пачалі ўзнікаць прапановы “цвярозага падыходу”, а таксама гаворыцца пра некаторае эканамічнае “запавольванне інтэграцыйнага супрацоўніцтва з РФ”…

Ёсць падставы сцвярджаць, што Пуцін з Лукашэнкам “не дамовіліся”. Пра гэта ўжо шмат сказана. І ў гэтай сітуацыі Масква відавочна задумала "аншлюс", паставіўшы Аляксандру Рыгоравічу жорсткі, фактычна экзістэнцыяльны, ультыматум.

Нядаўняя паказальная гісторыя з прылётам расейскіх МІГаў – гэта на ўзроўні палітычнага дэтэктыву. Нечаканы прылёт з баекамплектам смяртаносных ракет “Кінжал” у часе саміту СНД, што вельмі нагадвае гісторыю 2022 году, калі нейкім чынам беларускім уладам удалося спыніць ракетныя абстрэлы Украіны з беларускай тэрыторыі, і Беларусь прапанавала свой удзел у “калійна-зернавой угодзе". Лукашэнка накіраваўся на сустрэчу з Пуціным у Расейскую Федэрацыю, а ў гэты час прыляцелі расейскія самалёты, нанеслі ракетна-бомбавы ўдар па ўкраінскіх месцах, і паляцелі назад. І Беларусь выпала з любых міжнародных перамоў на працяглы час.

Аднак на гэты раз бяды не здарылася дзякуючы палітычнай падтрымцы з боку КНР. Расейскія самалёты паляцелі ў Расею, але мяркуецца, Пуцін зрабіў высновы. Вось і ўзнікла з боку Масквы тэма “запавольвання крэдытавання” ды сумесных эканамічных праектаў. У расіянаў алгарытм адпрацаваны і маецца набор інструмантаў. Таксама Крамлю патрэбная эскалацыя на мяжы з Украінай і Польшчай.

На фоне такіх раскладаў раптам пачалі мяняцца інтанацыі ў прамовах дэмакратычных лідэраў, літаральна на ляту. Былы дыпламат Valery Kavaleuski ў размове з Зміцер Лукашук на Euroradio загаварыў пра неадкладную патрэбу перамоваў з уладай “дзеля абароны незалежнасці ды вызвалення людзей”. Кавалеўскі да таго заявіў, што ў іх з Віктарам Лукашэнка шмат агульнага. Напрыклад, каштоўнасць незалежнай беларускай дзяржавы ды жыцця людзей. Нават Дмитрий Болкунец , які з 20-га году вымагаў жорсткага санкцыйнага падыходу да Беларусі, раптам загаварыў пра важнасць незалежнасці ды нават пачаў крытыкаваць заходнікаў, “якія вялі бізнэс з Масквой, здаючы Беларусь…”

Гэта такі відавочны паварот. Што з'яўляецца прычынай? Пэўна ёсць адмысловыя сігналы з розных бакоў, у тым ліку мэсыджы з боку беларускай улады. У гэтым сэнсе абмяркоўваецца ліст Андрей Дмитриев , які найхутчэй за ўсё для гэтай ролі быў вызвалены. У сваім лісце Дзмітрыеў прапанаваў заходнім амбасадарам вярнуцца ў Менск ў сувязі з пагрозай незалежнасці. Справа, натуральна, добрая, амбасадары жыццёва патрэбныя зараз у Беларусі. Аднак з чаго даволі звычайны ліст Дзмітрыева набыў такі разгон?

Гэта ўсё безумоўна станоўчыя падзеі ў працэсе нармалізацыі, але як бы гэта мякчэй сказаць, уражвае хуткасць змены прыярытэтаў.

ТРЫ СЦЭНАРЫІ ДОПУСКУ беларускіх атлетаў на міжнародную арэну.

Сябры, раблю невялікі апдэйт па допуску беларускага спорту на міжнародныя спаборніцтвы, а таксама апісваю тры сцэнарыі, па якіх будзе развівацца пытанне ўдзелу спартоўцаў.

На сённяшні дзень адпаведна з крытэрыямі нейтральнасці МАК амаль усе міжнародныя федэрацыі (за выключэннем World Athletics) дапусцілі беларускіх спартоўцаў. Пад крытэрыі нейтральнасці не падпадаюць камандныя віды спорту, таму мы не бачым выступ зборных па хакеі, гандболе, валейболе, баскетболе і гд. Выключэнне зрабіў толькі УЕФА, дапусціўшы зборную Беларусі з абмежаваннем гуляць хатнія матчы. Міжнародныя федэрацыі па іншых гульнявых відах трымаюць бан.

Тым не менш, ужо зараз можна прадбачыць некалькі сцэнарыяў, па якіх будзе развівацца пытанне з допускам. Натуральна, усе яны залежаць у тым ліку ад развіцця геапалітычных падзей.

СЦЭНАРЫЙ 1. Нічога не мяняецца.

У выпадку працягу гарачай стадыі вайны ва Украіне ці эскалацыі наўрадці МАК і міжнародныя федэрацыі асмеляцца на паслабленне ці змену крытэрыяў нейтральнасці. Усё застанецца ў сённяшнім стане - допуск праз сістэму нейтральнасці без удзелу камандаў.

СЦЭНАРЫЙ 2. Змякчэнне абмежаванняў.

Калі вайна на поўдні ад Беларусі пачне заціхаць ці ўваходзіць у пасіўную фазу, некаторыя міжнародныя федэрацыі могуць наважыцца змякчыць умовы допуску (тая ж самая Міжнародная федэрацыя лёгкай атлетыкі). Могуць быць дапушчаны зборныя ў камандных відах спорту на асобных умовах: без хатніх матчаў, без ужывання дзяржаўнай сімволікі і гімну і г.д. Але гэты працэс пачне адбывацца даволі хутка. Таксама пачнецца "размарозка" і па лініі дзіцяча-юнацкага спорту, якая была прыпынена з пачаткам вайны.

СЦЭНАРЫЙ 3. Поўнае зняцце абмежаванняў.

Гэты сцэнарый рэалізуецца ў выпадку поўнага спынення баявых дзеянняў ва Украіне ці нават часовай замарозкі канфлікту. Беларускія федэрацыі і НАК Беларусі вернуцца ў міжнароднае спартыўнае жыццё, атлеты будуць выступаць без абмежаванняў, у тым ліку пад дзяржаўным сцягам. Так, іншага варыянту не будзе. Прычым, такое зняцце абмежаванняў будзе таксама вельмі хуткім - цягам некалькіх месяцаў. На зімовую Алімпіяду-2026 ў Мілане беларуская дэлегацыя з вялікай верагоднасцю зможа паехаць ужо пад афіцыйнымі сімваламі.

Ва ўсім гэтым працэсе трэба ўлічваць некаторыя дэталі:

- Рэспубліка Беларусь не ідзе ў дадзеным пытанні "у камплекце" з РФ. Пытанне допуску атлетаў з гэтых краін будзе вырашацца на розных хуткасцях і ўмовах.

- Стратэгія "націснуць на спонсараў", як аказалася, працуе ў два бакі.

Ну, і каб два разы не ўставаць, канчаткова разбураю міфы для шырокай публікі. Бо Фонду спартыўнай салідарнасці шмат разоў прад'яўлялі прэтэнзіі за тое, што "не змаглі, не дамагліся, не даціснулі ":

1. Ніякага абмену допуску спартоўцаў да Алімпіяды на палітвязняў быць на магло. Гэты міф прыдумалі аўтары новага пашпарту, позваў у Гаагу і іншых фантастычных аповесцей і ўлілі ў вушы людзям.

2. Беларускія спартоўцы не маглі і не змогуць выступаць пад БЧБ-сцягам, бо ён не з'яўляецца афіцыйным дзяржаўным. Калі стане дзяржаўным, тады і змогуць. Так працуюць правілы міжнароднага спорту.

9 кастрычніка 2023 г.

Я, канешне, не Арыстоцель і не Арастовіч, але ёсць рэчы, якія я бы таксама хацеў шчыра сказаць беларусам сёння:

- 2020 год скончыўся, таварышы. Гэта трэба прыняць і адпусціць. Беларускае грамадства і палітычная сістэма стабілізаваліся, пратэстных настрояў у Беларусі больш не будзе на доўгі час. Грамадзянскае супрацьстаянне страціла ўсялякі сэнс і існуе толькі на прасторах сацсетак;

- стабільнасці рэжыму сёння нічога не пагражае. Санкцыі аказаліся эфімернай субстанцыяй. Таваразварот Беларусі і краін ЕС толькі павялічваўся з 20-га году. Санкцыі адбіліся ў асноўным на транзітных магчымасцях і заробках насельніцтва Беларусі. Эканоміка Беларусі пераарыентавалася і працуе, як і раней (херова, але стабільна). Грамадства ўнутры Беларусі жыве звычайным жыццём;

- у бліжэйшыя часы нас чакае "заход на трэцяе кола": адносная адліга, вызваленне палітвязняў, дэкрыміналізацыя экстрымісцкіх артыкулаў. Большасць беларусаў зможа бесперашкодна вярнуцца дадому. Актуальнымі тэмамі на парадку дня ў грамадстве будуць бяспека, эканамічныя рэформы, прысутнасць ядзернай зброі на тэрыторыі Беларусі, аднаўленне авія і чыгуначнага спалучэння з краінамі ЕС. Але ўжо ў канструктыўным рэчышчы.

- палітычныя канструкцыі беларусаў замежжа (ОСТ, АПК) ўжо нерэлевантныя. Ніякага прызнання яны не маюць. Усе разлікі за беларускі экспарт ідуць у рэспубканскі бюджэт. Паступова адбываецца працэс аднаўлення кантактаў дзяржаўных структур Беларусі з краінамі Захаду. У прынцыпе, гэтыя кантакты і не разрываліся, толькі часова прыпыняліся. Гандаль як ішоў, так і ідзе. З краінамі Азіі, Афрыкі і Лацінскай Амерыкі дык увогуле ўсё олрайт.

- 9 мільёнаў беларусаў ужо даўно не сочаць, чым займаюцца дэмакратычныя лідэры і структуры. Беларускія супермаркеты завалены прадукцыя еўрапейскага вырабніцтва.

- але рэлеватнымі ў новых умовах застануцца многія праваабарончыя і дабрачынныя арганізацыі, прафсаюзы, медыя. Яны ва ўсе часы былі рэлеватнымі . Арганізацыі трэцяга сектара стануць платформамі для аднаўлення грамадскага дыялогу, зняцця санкцый і абмежаванняў з Беларусі, рэабілітацыі палітвязняў і гд. Таксама яны будуць у нейкай ступені ўраўнаважваць аўтарытарызм будучых уладаў. У прынцыпе, як і раней.

- пашпарту Новай Беларусі не будзе, гэта немагчыма;

- ніякай Гаагі для рэжыму таксама не будзе. Паспрабуйце самі здагадацца, чаму.

- для адных Лукашэнка стаў тыранам, для іншых - кіраўніком дзяржавы, які не дазволіў уцягнуць беларусаў у багну ганебнай вайны. І адныя, і другія маюць рацыю.

- тым не менш, падзея 20-га году пакінулі вялікую спадчыну для нашай гісторыі. Нацыянальная свядомасць не фармуюцца за адзін дзень, на гэта патрэбны многія дзесяцігоддзі. Гісторыкам трэба будзе аб'ектыўна разабрацца ў першапрычынах і наступствах гэтых падзей.

Калі ў вас ёсць яшчэ што дадаць, пішыце ў каментарах.

Гэты пост я напісаў роўна год таму. Тады на мяне вылілася хваля хэйту. Але ў рэшце, мы проста страцілі год, які многія людзі маглі б правесці ўжо не ў турме.

Прачытайце гэты пост яшчэ раз і паглядзіце на сітуацыю сённяшнімі вачамі.

https://t.me/pressball_by/5368

Я адразу не разумеў хайпу вакол 12-ці гадовага беларускага гульца Аляксея Маёрава, які выступае за дзіцячы "Рэал Мадрыд". Асабліва як гэтую гісторыю падавалі медыйна - без кроплі крытычнага погляду.

Любы дасведчаны спецыяліст вам скажа, што ў такім узросце немагчыма прадказаць, якім на выхадзе будзе 12-ці гадовы гулец. Бо яшчэ не бачна фізіялогія, псіхалагічныя асаблівасці. У такім узросце хлопчыкі, якія фізіялагічна сфарміравалася раней за равеснікаў, могуць мець пэўную фізічную і хуткасную перавагу, у іх лепш развіта каардынацыя. Асабліва, калі яшчэ так рана пачынаюць працаваць з "жалезам" (як сцвярджае экс-трэнер). У такім узросце гэта дае пэўны вынік, і часам падаецца, што вырасце будучае зорка. Але такі феномен можа быць кароткачасовым, як часта і здараецца. Бліжэй да 16-17 гадоў фізіялогія ўжо выраўноўваецца, і часта высвятляецца, што дзеці, якія былі лідарамі ў 12-14 гадоў, у 17-18 асабліва нічога не паказваюць, бо ўжо не маюць фізічнай і хуткаснай перавагі над равеснікамі. Да гэтага яшчэ часта дадаецца псіхалагічны злом ад страты лідарства, і ў выніку гулец губляецца. Раннія фізічныя перагрузкі даюць часовую перавагу ў падлеткавым ўзросце, але могуць вылезці бокам бліжэй да пераходу ў дарослы спорт. Эфект фізічнага выгарання.

Спадзяюся, што ў нашага Аляксея ўсё ж такі ўсё добра атрымаецца, і мы пабачым ягоную гульню ў складзе нацыянальнай зборнай.

Ужо праз некалькі хвілін "Дынама" (Мінск) стартуе ў Лізе канферэнцый.

Пракаментаваў гэтую важную падзею спецыяльна для канала "Белсат":

"Ужо 3 кастрычніка мінскае «Дынама» стартуе ў Лізе канферэнцый УЕФА, і гэтая падзея выклікае вялікую цікавасць сярод беларускіх заўзятараў. Улічваючы сённяшні палітычны кантэкст, часта гучаць меркаванні, што ўдзел беларускіх клубаў у міжнародных спаборніцтвах з'яўляецца неадназначным, быццам бы спартыўныя клубы прадстаўляюць беларускую дыктатуру. Але што тычыцца канкрэтна сталічнага футбольнага клубу "Дынама", то ў прынцыпе няма ніякіх прамых доказаў таго, што клуб ці ягоныя гульцы нейкім чынам падтрымліваюць палітычныя рэпрэсіі альбо расейскую вайсковую агресіі ва Украіне. Да таго ж многія заўзятары лічаць, што спорт павінен заставацца па-за палітыкай.

Для шматлікіх прыхільнікаў «Дынама» гэтае выступленне — значная падзея, якая дае ім магчымасць ганарыцца сваім клубам і краінай на міжнароднай арэне. Тым больш, што гэта першае выступленне мінскага клубу ў асноўнай стадыі еўракубкаў за шмат гадоў. Асабліва значным будзе матч супраць польскай "Легіі" у Варшаве 7 лістапада, бо гэта будзе вельмі добрая нагода ўсім беларусам у эміграцыі сустрэцца на футболе, пабачыцца, зладзіць сумесныя мерапрыемствы.

Удзел беларускіх спартыўных клубаў у еўракубках, асабліва сёння, мае важнае значэнне для захавання спартыўнага суверэнітэту і прысутнасці Беларусі ў сусветным спорце. Пазбаўленне беларускіх клубаў магчымасці выступаць на міжнароднай арэне можа нанесці вельмі сур'езную шкоду беларускаму прафесійнаму спорту, прывесці да шматгадовай стагнацыі гэтай галіны, паглыблення інтэграцыі ў расейскі спорт. Не разумею, як нехта можа гэтаму радавацца.

У сучасным футболе шмат палітыкі, але і не толькі. Спорт мае ўнікальную здольнасць аб’ядноўваць людзей незалежна ад іх поглядаў, і менавіта праз удзел у такіх турнірах як футбольныя еўракубкі, Беларусь захоўвае сваю культурную і спартыўную сувязь з міжнароднай супольнасцю."

Увесь матэрыял чытаць па спасылцы:

https://belsat.eu/82646108/dynama