Перад вачыма імгла пануе.
Не як у пекле. Як у чыстцы.
Як тут унікнуць імкненьня верыць,
Што лепшы шлях - гэта не ісьці.
Што лепшым шляхам ёсьць проста збочыць,
На брукаванцы стаць камянём.
Як не шукаць і знайсьці, што хочаш?
Як уцячы, каб вярнуцца зноў?
Я засынаю - там кроў ды лютасьць,
Я прачынаюся - дым, туга.
Я вар'яцею - там фарбы й думкі,
Што лепей сьмерць, толькі б не турма.
Турма пачуцьцяў, адсутнасьць прагі,
Дым над імкненьнем знайсьці свой лёс.
І я ўсё болей жадаю краху
Ўсяго, што толькі хвалюе нас.
Як гэта проста - на роўным полі
Пабудаваць сабе новы дом.
Як гэта страшна: ня будзе болей
Таго, што маеш з малых гадоў.
Я апрытомнеў - перада мною
Дарога тысячы камянёў.
Як мне заўважыць, як мне адрозьніць,
Якія зь іх шчэ гараць агнём?
Імгла разносіць сьвятло навокал.
Не наступаюць ні ноч, ні дзень.
І я зьліваюся разам зь ёю,
Ў адно сыходзяць агонь і цень.
І ў гэтым моры ўсеабыякавасьці
Ніхто ня сьмее зрабіць свой крок.
Мы ўсе чакаем - хто яшчэ можа -
Калі нарэсьце нам стане горш.
Калі зруйнуецца ўсё, што маем.
Падзеньне - гэта таксама рух.
Стагоддзі вымушанага маўчаньня
Заменіць доўгачаканы грук.
І з грудзяў вырвецца вокліч жальбы
Што назапасіў за шмат гадоў.
Я разумею, чаго каштуе
Ахвярнасьць роспачных матылькоў.
Калі ты ведаеш, што ўжо вечар,
Апошні, найдаражэйшы час.
А ты ня цешысься. Дзеля нечага
Ляціш у полымя. Іншы раз.
Як тут ня верыць, і ці патрэбна,
Што нашым лёсам - асьветліць шлях
Усім хто побач, і хто далёка...
Я прачынаюся ў камянях.