Зноў прарывае на пекныя словы,
льюцца радкамі яны праз павекі.
Хіба няможна быць нешараговым,
хіба я змушаны быць чалавекам,
і не магу стацца рыбай, ці коткай,
зэдлікам, дрэвам, малюнкам у сшытку?
На ахладзелы асфальт нетаропка
выльецца прыпавесьць, і зробіцца брыдка.
У свае цела ня маю больш веры,
бы апрануў чужую кашулю.
Ў доме майім ўсю спалілі паперу,
споведзь асфальту не занатуеш…