🤳 Часам думаю пра хуткаплыннасць і зменлівасць жыцця, калі заўважаю ў месэнджэрах паведамленні кшталту «***** змяніў нумар тэлефона» ці «***** далучыўся да Telegram». Назіраць, як там змяняюцца нумары, а разам з імі — імёны і аватаркі людзей, якія раней належалі тваім знаёмым, — ці не адна з формаў сучаснага вуаерызму?

Вось былы калега, які заўчасна памёр, але застаўся ў тваім спісе кантактаў Viber, раптам ператвараецца ў малую дзяўчынку. І пад імем Віктар З. на цябе глядзіць дзявочы твар, і падаецца нават, што ў іх ёсць нейкія агульныя рысы.

Ці былая намесніца па ідэалогіі аднаго з буйных прадпрыемстваў, натуральная зануда, раптам становіцца маладой дзяўчынай, адзінокай маці, якая ў сторыз Telegram паміж фота з начных клубаў і пагулянак з хлопцамі раз-пораз выкладае сумесныя забаўкі-прагулкі з дачкой.

А твой былы сусед па інтэрнаце, імя якога даўно забыта, але ў памяці яшчэ жыве аблічча, раптам ператвараецца ў брутальнага байкера. І завальвае сторыз выявамі матацыклаў і сябе на іх, камбінуючы гэта з фота абдымкаў дзяўчын, чамусьці заўсёды — ў люстэрках.

Хуткаплынная і зменлівая штука — жыццё. Але, мабыць, трэба адключыць у наладах мэсенджэраў функцыю, якая паведамляе, што нехта з кантактаў змяніў нумар ці далучыўся да абмена паведамленнямі.

Бо назіраць за ўласным жыццём ужо даўно стала цікавей, чым падглядаць за чужым