— А куда вы, на базар едзяце?
— У сельсавет. У першую очэрэдзь туда. На базар не маю чаго.
— А ты куда ўжо клыпаеш?
— Куда, куда… Куда людзі едуць!
— Людзі кругом: хто ў сельсавет, хто на базар. А ты ў бальніцу можа?
— Не, бальніца надаеўшы. У белы дом нада.

— Прапаліла ўжо ў печцы, думаю, прыедуць дзеўкі мае, з горада ў цяпло (смяецца).
— Дык а Аня цяпер дзе жыве?
— Не знаю (паўза, пахмурнее). У гэтай хаце мусіць і жыве, у Іршавай.
— Дзе старая жыла?
— Ага. Там яшчэ ёсць хлявы якія, там яшчэ ёсць чым паліць.
— Так а што хлявы! Хлявы ёсць, скаціны няма, скаціну ўжо ніхто не дзяржыць.
(да размовы падключаецца мужчына)
— Аня хоць у татары езджае, а то сядзела ў хаце.
— Ой не, няма дуру!
— Чаму? Я сёння ішоў, спаткаў яе, чакала машыну, кажа: не прыйшла. Езджае, точна гавару.

— Каму гэтая хата вашая другая трэба?
— Ромка хоча наш прыехаць сюды, Вацеў сын, з Расіі. Хоча прапісацца тут. Я не знаю, ці ён будзе жыць.
— Ён для дачы можа хату хоча гэтую?
— Я не ведаю. Ён там робіць на электрычке ў метро, у Маскве ці Ленінградзе.
— Тут ён работу ці найдзе. Дворнікам ці сторажам, і то ўрад лі. А там харошая работа.
— Дык і я так думаю. Пэўна пад дачу хата трэба. Нравіцца яму на Беларусі.