А я згодны з Алексіевіч: Чэхава чытаць трэба.
І самае актуальнае ў яго – вось гэты дыялог у «Вішнёвым садзе»:
«Фирс. Перед несчастьем то же было: и сова кричала, и самовар гудел бесперечь.
Гаев. Перед каким несчастьем?
Фирс. Перед волей.
Пауза».
«Перед волей» - гэта перад адменай прыгоннага права (1861 г.), якую рускі чалавек палічыў няшчасьцем, бо прызвычаіўся быць рабом. Гэткім жа (і нават большым) няшячасьцем, ужо ў канцы ХХ стагодзьдзя, успрыняў ён разбурэньне прагнымі да свабоды народамі камуністычнага СССР. І запатрабаваў вяртаньня гэтых народаў у імпэрскае стойла.
Праўда, штодзённыя паведамленьні пра забітых расейскімі ракетамі ўкраінцаў, пра зьнішчаныя бальніцы, школы, жылыя дамы – адлюстроўваюць сутнасьць гэтай рабскай мэнтальнасьці непараўнальна больш выразна (і, трэба прызнаць, больш даходліва), чым проза Фёдара Міхайлавіча і драматургія Антона Паўлавіча.
І самае актуальнае ў яго – вось гэты дыялог у «Вішнёвым садзе»:
«Фирс. Перед несчастьем то же было: и сова кричала, и самовар гудел бесперечь.
Гаев. Перед каким несчастьем?
Фирс. Перед волей.
Пауза».
«Перед волей» - гэта перад адменай прыгоннага права (1861 г.), якую рускі чалавек палічыў няшчасьцем, бо прызвычаіўся быць рабом. Гэткім жа (і нават большым) няшячасьцем, ужо ў канцы ХХ стагодзьдзя, успрыняў ён разбурэньне прагнымі да свабоды народамі камуністычнага СССР. І запатрабаваў вяртаньня гэтых народаў у імпэрскае стойла.
Праўда, штодзённыя паведамленьні пра забітых расейскімі ракетамі ўкраінцаў, пра зьнішчаныя бальніцы, школы, жылыя дамы – адлюстроўваюць сутнасьць гэтай рабскай мэнтальнасьці непараўнальна больш выразна (і, трэба прызнаць, больш даходліва), чым проза Фёдара Міхайлавіча і драматургія Антона Паўлавіча.