Usau Pavel

Як вам такое меркаваньне? Прачытаў на канале, які, як кажуць, належыць адной з груп набліжаных да ОСТ-АПК.

"Только тотальная изоляция, экономический коллапс системы и её последующий распад - единственный сценарий свободы будущих поколений беларусов".

А тыя хто нешта там кажуць пра лес паліьвязьняў, лес народу і краіны - сентиментальнае колоборанты.

То бок адзіны шлях да свабоды, згодна з такой пазіцыяй, гэта, свабода праз татальнае зьбядненье народу, эканамічны калапс Беларусі, агульную сістэмную дэстабілізацыю і татальны гуманітарны крызіс. Па сутнасьці будзем мець дачыненьне з афрыканізацыяй Беларусі.

Толькі вось я вельмі моцна сумняюся, што зьбяднелы, незабясьпечаны народ, ва ўмовах агульнага хаосу будзе ўстане збудаваць свабодную і дэмакратычную краіну.

Хтосьці скажа, "Захад дапаможа", тады я прыгадваю Малдову, якая не адно дзесяццігодзе перажывае ўнутраную эканасічную, сацыяльную і палітычную турбулентнасьць.

На жаль, назіраючы за дзеяньнямі шмат якіх "апазіцыйных" структур з вялікім жалем магу канстатаваць, что яны "будуюць" усе, што заўгодна, але не дэмакратыю. Не хапае ўзважанай, адэкватнай ацэнкі сітуацыі, з ацэнкай магчымых негатыўных сцэнароў.

Я нават магу сказаць, па якому прынцыпу дзейнічае частка "дзеячоў": "якая дэмакратыя, усе потым, пасьля "перамогі".
Інакш кажучы, "якая Беларусь, якая краіна, усе потым, пасьля "перамогі". Навошта нам краіна, калі там Лукашэнка, калі не можам ею кіраваць, няхай яна будзе зьнішчана.

Ці гэта правільны падыход? Цяжка адказаць, асабліва, калі ўлічыць, што шмат з тых, хто сеньня выступае з пазіцыі татальнага вынішчэньня краіны, доўгі час будавалі гэтую сістэму.

Дакладна можна сказаць, што ва ўмовах хаосу да ўлады прыдуць папулісты, якія пачнуць абвінавачваць дэмакратаў у развале краіны.

І што рабіць? Для пачатку, адмовіцца ад пустых, абсалютна неадэкватных ацэнак і заклікаў: давесьці краіну і народ да зьбядненьня і калапсу, што разбурыць рэжым і адразу прывядзе беларусаў да сьветлай будучыні. Так не бывае.

Ад часоў прэд-праўды да часоў пост-праўды.

Грамадствы заўседы жылі ва ўмовах няпраўды, прыдуманай рэальнасьці, схаванай рэальнасьці.
Разам з чалавецтвам нарадзілася эпоха міфаў, эпоха прыдуманай рэальнасьці: багоў, супер герояў, духаў, той звышрэальнасьці ў імя якой людзі прыносілі жудасныя ахвяры, забівалі сябе наўзаем.

Яны (грамадствы і цывілізацыі) баранілі іншы сьвет (сьветлую будучыню) больш за сваю рэчаіснасьць і свае жыцьце.
І сеньня фактычна нічога не зьмянілася. Шмат, хто кажа, што мы жывем ў эпоху пост-праўды.

І гэта самая вялікая няпраўда, бо чалавецтва ніколі не жыло ў эпоху праўды. НІКОЛІ. Тысячы год людзі верылі ў духаў прыроды, багоў Алімпа, вялікага сонца і луны.

Потым міфы перавандравалі ў новыя мадэлі пэўнага нерэальнага разуменьня сусвету і чалавека.
Зараз усе перамяшалася і ўзмоцнілася пры ўдзеле лічбавых тэхналогій. Міфы пра тое, што жыцьцем чалавека, грамадстваў, дзяржаваў кіруюць богі, замянілася верай у кіраваньне сьветам праз ценявы ўрад.

І калі раней большасьць не магла дакрануцца праўды з прычыны недахопу часу і дакладнай інфармацыі, то зараз большасьць не ўстане дакрануцца праўды з прычыны недахопу часу і перанасычанасьцю інфармацыі. Таму, вера ў розныя міфы, як ў тыя "цемныя" часы, застаецца самым простым метадам для існаваньня і разуменьня рэчаіснасьці для простага чалавека. Ен з большага нават і не хоча ведаць праўды, бо потым не ведае, што з гэтым рабіць.

Іншай асаблівасьцю сеньняшняга этапу існаваньня чалавецтва, гэта здольнасьць гэгэрваваць, ствараць безліч альтэрнатыўных рэальнасьцяў, якія становяцца самай праўдзівай рэальнасьцю для міл’ёнаў людзей.

І моц улады як раз у тым, каб ствараць патрэбнае бачаньне сьвету і падпарадкоўваць яму жыцьці і лёсы іншых людзей.

І што ўражвае, сотні і тысячы людзей удзельнічаюць у стварэньні рознага кшталту няпраўдаў (палітычных, сацыяльных), абслугоўваюць гэтыя сістэмы, жывуць у йх.

Супраць усіх - 3,60%

Колькі рэсурсаў было патрачана, колькі "стратэгічных сустрэчаў" было праведзена, дыскусій каб пераканаць людзей у тым, каб яны пайшлі і прагаласавалі супраць усіх. Не ведаю, што там пабачыла наменклатура, ці карнікі, думаю нічога.

Цікава, ці зараз нейкія "тайныя" крыніцы, ці нейкія зьлівы, паведамяць пра тое, што супраць усіх прагаласавала аж 80 адсоткаў, і гэта была чарговая перамога "новадэмакратычных сіл".

Спец-аперацыя "выбары" прайшла для Лукашэнкі даволі пасьпяхова. Па ягоным інтэрв’ю з раньніцы было бачна, што ен задаволены і знаходзіцца ў эйфарыі.
Магчыма, што атрымаў нейкія энэргетыкі.

Удзел у галасаваньні "прыняло" аж 86%, дапускаю, што для Лукашэнкі намалююць каля 83%.
3 (тры), ці 0,3% супраць усіх.

Вынік будзе закладаць новую парадыгму адносін з масквоц. Каб не болей чым у Пуціна - калі застаецца абсалютная залежнасьць. Але магчыма беларускі дыктатар захоча пакрасавацца і паказаць, што ўжо няма ніякіх сочынскіх дамоўленасьцяў, што ен цалкам гаспадар сітуацыі, пасьля 5 год поўзаньня на каленях перад Пуціным.

Паглядўім дарэчы, якую псіхалагічная сітуацыя створыцца заўтра.

П. Латушка:
«І яшчэ важна: Сенат Польшчы прызнаў Каардынацыйную раду, выбраную на сумленных выбарах, парламентам у выгнанні".

Я выбачаюся, а дзе і калі адбыліся сумленныя выбары? Ці 6000 "анлайн-прагаласаваўшых" гэта сумленныя і дэмакратычныя выбары? І мне цікава, ці ў Сэйме Польшчы пра гэта ведаюць?

Выбачаюся, але гэта ў чыстым выглядзе падман!

Калі КР - гэта дэмакратычна абраны "парламент", то Лукашэнка дэмакратычна абраны "прэзідэнт".

Сябры-засядальнікі ў КР, калі вы сапраўды лічыце сябе дэмакратычна абранымі, на "выбарах", то скажыце калі ласка, чым вы адрозьніваецеся ад тых, хто зараз арганізуе выбары ў Беларусі. Яня ж абсалютна ўпэўнены ў дэмакратызьме.

Такія заявы гэта проста пярэчаньне, ігнараваньне базавых прынцыпаў, норм дэмакратыі.

Больш таго, гэта ігнараваньне волі беларусаў, якія ў сваей бальшыні сказалі вам усім вялікае НЕ!

У нас усебаковае панаваньне антыдэмакратызму проста паўсюль.

Мне цікава, якімі высокімі мэтамі, новадэмакраты апраўдввюць падобныя маніпуляцыі.

9. Пакуль для пазітыўнага рашэньня беларускага пытаньня ёсьць два варыянты: смерць Лукашэнкі і перамога Украіны (абвал рэжыму Пуціна), пры гэтым дадзеныя падзеі павінны адбыцца адначасова. Сыход Лукашэнкі ў сістэме расейскіх каардынат нічога для Беларусі не зьменіць;

10. Трэба таксама разумець, што эфектыўна і дэмакратычна кіраваць стомленым, зьбяднелым народам ў сітуацыі глыбокага сацыяльна эканамічнага крызісу ў поўкрымінальнай сітуацыі з глыбокім постлукашэнкаўскім сіндромам будзе вельмі цяжка.

Так ці інакш, нават татальная палітыка ізаляцыі не дасьць палітычных вынікаў у бліжэйшыя гады. Колькімі жыцьцямі беларусаў гатовыя заплаціць прастаўнікі падыходу зацісканьня? Пры гэтым не варта Беларусь параўноўваць з Украінай, украінцы маюць магчымасьць бараніць сваю дзяржаву са зброяй у руках, менавіта сваю.
У нас жа зараз няма поўнага суверэнітэту над нашай дзяржавай і тым больш няма ўзбройнага насельніцтва

У такіх абставінах, палітыка збліжэньня стварае малы, але шанец уратаваць краіну і людзей тут і цяпер.

Палітыка зацісканьня vs., палітыка збліжэньня

У каментарах атрымаў меркаваньне, што не трэба ніякай палітыкі збліжэньня, бо яна прывядзе да умацаваньня бандытскага рэжыму. Трэба ўзмацняць ціск і ізаляцыю рэжыму = Беларусі, бо толькі так можна змусіць Лукашэнку да саступак.

Добра, давайце паразважаем і на гэтую тэму:

1. Пасьля падзей 2020 году аўтарытарная улада ў Беларусі дасягнула найвышэйшай формы канцэнтрацыі ўлады, палітычнага кантролю і сталася па сутнасьці таталітарнай. Не зважаючы на крызіс легітымнасьці не адбылося крызісу ўлады і на працягу 5 год Лукашэнка змог гэта даказаць. Узмацненьне ўлады адбылося, а грамадства разбітае ўшчэнт, не засталося аніякіх прастораў для палітычнай аўтаноміі. Любыя нелаяльныя дзеяньні жорстка караюцца;

2. Пасіленьне рэпрэсій, палітыка ізаляцыі, пагаршэньне агульнай сацыяльна-эканамічнай сітуацыі прыводзіць да інтэнсіўнага вымываньня пасіянарнай, творчай часткі насельніцтва. Па розных дадзеных з краіны выехала ад 300 да 500 тыс., чалавек. А гэта дух беларускасьці, рухавік перамен. Далейшая палітыка зацісканьня паскорыць эміграцыю і павысяць канцэнтрацыю лаяльных да Лукашэнкі людзей;

3. Палітыка зацісканьня, калі і дасьць нейкі эффект, то толькі праз некалькі год. За гэты час, акрамя вымываньня актыўнага класу, адбудзецца працэс дэградацыі сацыяльных і эканамічных інстытутаў, разбурэньня дзяржавы як такой. Пры гэтым прамыўка мазгоў, як і сацыяльны інжэнерынг не спынецца. Людзі адварочваюцца ад палітыкі і грамадскай зацікаўленасьці, скіраввўшы ўсе сілы на выжываньне;

4. Канешне, агульная цяжкая сітуацыя будзе фарміраваць незадаволеннасьць уладамі, але такая ж незадаволенасьць і нават большая будзе і ў дачыненьні да апазіцыі, якая мае толькі адну стратэгію: "мы будзем давіць (рэжым), але будзе цяжка вам, але вы пацярпіце. На фоне гэтых заклікаў самі "лідэры" будуць раз’яжджаць па сьвеце, грантаваць, а беларусы выжываць, і ўсе гэта на фоне карупцыйных скандалаў у апазіцыі. На дадзены момант МАРАЛЬНАЯ ПЕРАВАГА апазіцыйных структур страчана амаль цалкам;

5. Ва ўладзе дастаткова рэсурсаў, каб утрымліваць сілавы і наменклатурны апарат. Народ будзе жыць горай, а сілавікі будуць цалкам забясьпечаны і з’яўляцца "элітай эліт". Трэба разумець, што йх большасьць сфарматавана да мадэлі Азаронка. Для йх усе вакол, акрамя вышэйшай улады і сілавога апарату - вырадкі і патэнцыйныя пагроза. Таму яны будуць вынішчаць народ;

6. Сьпецыфікай палітыкі рэжыму Лукашэнкі было ў пэўнай ступені гаспадараньне дзяржавай і яе стабільнасьць, дзякуючы агульнаму прагрэсу і расейскім рэсурсам ен не зьвеў краіну да ўзроўню Зімбабвэ. Да 2020 году Беларусь заставалася сучаснай, мадэрнізаванай дзяржавай з вялікм творчым класам. Гэты накоплены капітал дае пэўную ўстойлівасьць сістэме і зараз. Больш таго, як мы бачым нейкага жудаснага, сістэмнага абвалу не адбылося. Як нехта спадзяваўся на голад. Самае галоўнае - выплочваюцца заробкі і плоцяцца падаткі, няма вялікага безпрацоў’я і масавага зьбядненьня. Пра гэтае сьведчыць той факт, што ў 2024 годзе 2.3 міл’ена беларусаў выяжджала за мяжу. Толькі каля 1 млн., ў Польшчу. Каля 400 тыс, падарожнічала самалетамі;

7. Нават калі адбудзецца крызіс сістэмы, раптоўнае пагаршэньне сітуацыі, то пры наяўнасьць кансалідаванага рэпрэсіўнага апарату і разьбітага, неструктураванага, некаардынаванага грамадства - падавіць нейкія закалоты будзе вельмі проста;

8. Беларусь не ізаляваная краіна, есьць два заплечча рэжыму Кітай і Масква. Гэтыя краіны будуць ўтрымліваць рэжым з уласных геапалітычных інтарэсаў, адначасова будуць выгрэбаць усе рэсурсы, ад прадпрыемстваў да лясоў. Чым больш часу Беларусь будзе ізалявацца Захадам, тым больш антыдэмакратычнай і азіяцкай яна будзе станавіцца. Лёс краіны і грамадства будзе цалкам прывязаны да Расеі і Кітаю. Колькі прыдзецца чакаць, пакуль нешта рэальна зварухнецца ў РФ. Адзіны шанец гэта вайсковая перамога над Масквой. Ці яна будзе і калі? Ніхто зараз не скажа;

Канешне, палітыка зьбліжэньня двухбаковы працэс - і дзеля стварэньня пэўных прадумоў, улады маглі б пайсьці на вызваленьне (ці хаця б пераводу пад дамашні арэшт) А. Пачобута, К. Андрэву, П. Шарэнду-Панасюк, В. Касьцюгову, І. Славнікаву, Дз. Івашына, Зм. Дашкевіча, М. Рабкову.
Адначасна - прапанаваць краінам ЕЗ стварыць кантактную групу па дээскалацыі сітуацыі (без высоўваньня ўльтыматумаў з абодзьвух бакоў). Еўрапецскія палітыкі, каб надаць сабе пэўнага палітычнага камфорту, маглі б рабіць гэта ў межах сьпецыяльнай міжнароднай гуманітарнай місіі.

Сыходзячы з рэальнай ацэнкі сітуацыі, палажэньня Беларусі, дадзены працэс можна і трэба ініцыяваць у перыяд бліжэйшых трох месяцаў.

1. Дыпсустрэчы на тэрыторыі трэцьціх краінаў (ЕЗ - МЗС РБ, АП);
1.1. Вызваленьне шэрагу вязьняў;
2. Прыезд СМГМ ў Менск
2.1. Вызваленьне шэрагу палітычных вязьняў;
2.2. Кропкавая замарозка санцый;
3. Фарміраваньне гуманітарнай кантактнай групы;
3.1 Вызваленьне шэрагу палітвязьняў;
3.2. Аднаўленьне дыпламатычных кантактаў;
3.3. Дээскалацыя сітуацыі на межах;
3.4. Аднаўленьне наземных камунікацый (чыгуначны транспарт) і больш свабоднае перасоўваньне праз межы;
3.5. Поўнае аднаўленьне функцыянаваньня консульстваў РБ;
4. Кансультацыі па далейшай дэмілітарызацыі сітуацыі ў Беларусі;
4.1. Спыненьне рэпрэсій, далейшае вызваленьне вязьняў;
4.2. Спыненьне завочнага перасьледу па палітычных матывах і адмена завочных прысудаў;


Адначасова, я ўпэўнены ў тым, што Расея будзе імкнуцца да таго каб не дапусьціць рэалізацыі палітыкі збліжэньня.

Але ініцыяваньне і крокі ў кірунку такой палітыкі, дадуць магчымасьць ясна зразумець, ці Беларусь яшчэ існуе як незалежная, суверэнная дзяржава, ці ўжо не.

Мне падаецца, што пакуль нн пачаліся перамовы, пакуль Расея мае зьвязаныя рукі і аслабленыя пазіцыі, варта запусьціць механізмы збліжэньня.

Калі нехта думае, што палітыка збліжэньня і спроба нармалізацыі сітуацыі, дээскалацыя - гэта прызнаньне Лукашэнкі, та магу сказаць толькі адно.
1. З прызнанем, ці без Лукашэнка будзе кіраваць краінай пакуль не памрэ;
2. Расея будзе імкнуцца цалкам вынішчыць Беларусь;
3. Захад не гатовы да доўгай і інтэнсіўнай канфрантацыі з Расеяй, а безкампраміснае змаганьне з рэжымам Лукашэнкі магчыма толькі, калі Украіна будзе перамагаць і Захад будзе імкнуцца да гэтай перамогі.

Тыя, хто пакінуў краіну могуць пачакаць наступныя 5-10 год за мяжой, падарожнічаць, ездзіць па самітах. Тыя хто зараз сідзяць у ШІЗА, пазбаўлены магчымасьці бачыць сваіх дзяцей, родных - такой магчымасьці не маюць, і могуць не мець яе ўвогуле.

Палітыка зьбліжэньня

Санкцыі, "выбары" і мірныя перамовы

Размовы пра эфектыўнасьць санцый, гэта як размова пра тое, што ўдзел у "выбарах" - пасіўнае галасаваньне ва ўмовах аўтарытарызму нейкім чынам паўплывае на сістэму і прывядзе да перамен.

Агульна гэтая дыскусія пра санкцыі вядзецца з пачатку 2000-х гадоў.

У дадзеным допісе проста хацеў бы спыніць разнастайныя маніпуляцыі адносна "адмены санкцый" і "палітыкі збліжэньня"

Палітыка зьбліжэньня не з’яўляецца не бяздумны заклік адмяніць санкцыі (!) тут і зараз. Гаворка вядзецца пра магчымасьці абмену шэрагу санкцый на палітзьняволенных, якія церпяць і паміраюць у вязьніцах. Праз арганізацыю сталага перамоўнага працэсу, які прадугледжвае дзейнасьць сталай фармальнай кантактнай групы.

Галоўнае пытаньне, ці асабіста Лукашэнка зацікаўлены ў такой палітыцы. Мяркую што так. Адсюль перыядычнае вызваленьне палітвязьняў а таксама спроба аднавіць мінімальныя дэма-дэкарацыі пад час выбараў. Калі б такога жаданьня не было, наўрацьці б людзі пачалі выходзіць, і з шафы не выцягнулі б Канапацкую.

За 5 год санкцыі і спекуляцыі вакол йх як "эфектыўнай зброі", прызывы да павялічэньня ціску, не вызвалілі ні воднага чалавека, а тым часам у вязьніцах памерла ўжо больш за 10 палітвязьняў, сотні ўжо страцілі фізычнае і псіхічнае здароў’е. Таксама яны не аслабілі сістэму і не спынілі тэрор.

Я лічу, што калі ёсьць магчымасьць "збліжэньня" (не ПРЫМЯРЭНЬНЕ, не ПРЫНЯЦЬЦЕ) з рэжымам, якое прывядзе да вызваленьня хаця б некалькіх дзесяткаў людзей - гэта неабходна рабіць.

Збліжэньне не азначае прызнаньня Лукашэнкі, яно азначае пошук магчымасьцяў у складанай сітуацыі - вызваліць як мага больш людзей, аслабіць рэпрэсіі і знайсьці шляхі для вырашэньня іншых крызісаў у якіх завязла Беларусь;

Палітыка збліжэньня не азначае, таго, што Лукашэка і яго атачэньне пазьбегне адказнасьці. Але каб карнікі панесьлі адказнасьць неабходна, перш за ўсе, узяць уладу ў краіне ў свае руку.

На дадзены момант і ў бліжэйшай будучыні, апазіцыя не будзе ўстане гэтага зрабіць. У яе няма, ні сіл, ні магчымасьці, ні волі.

АПК-ОСТ-КР манапалізаваўшы міжнародны накірунак прадаюць Захаду ілюзіі сваей значнасьці і эфектыўнасьці (якая роўнае - 0), але за гэтыя ІЛЮЗІІ людзі расплочваюцца сваімі жыцьцямі. Яны аддаюць рэальнае, за палітычную фікцыю.

Колькімі яшчэ жыцьцямі беларусаў гатовыя новадэмакраты заплаціць за свае шоў і тытулы?

Больш таго, падтрымка гэтых ілюзій спрыяе далейшай ізаляцыі Беларусі і разбурэньню яе суверэнітэту.

Палітыка збліжэньня павінна стварыць хаця б уступныя ўмовы да дэізаляцыі Беларусі, для хамаваньня працэсу дэканструкцыі дзяржавы і зліцьця яе з Расеяй.

Верагодна, такая палітыка, магла б стварыць прастору для пэўнага манеўру для аўтарытарнага рэжыму, асабліва калі пачнецца гандаль мірнымі дамоўленасьцямі. Як я разумею пытаньне Беларусі тут нават і не стаіць, хаця павінна!

Агулам я скептычна стаўлюся да гэтых перамоваў, бо яны не закладаюць паразу Пуціна, а гэта азначае, што і рэжым Лукашэнкі захаваецца.
Сыходзячы з гэтых ўводных, "перамовы" павінны аслабіць вайскова-стратэгічную прысутнасьць Расеі ў Беларусі. Беларусь ні пры якіх умовах не павінна стаць разьменнай манетай.

Перш за ўсе, вывад расейскай ядзернай зброі і расейскіх вайскоўцаў. Зьняцьце напружанасьці ў адносінах з суседзямі (ліквідацыя гібрыдных пагроз). Фіксацыя нейтральнага статус Беларусі, нават калі гэта будзе на карысьць існуючаму рэжыму.

Ці можна ў сеньняшніх абставінах захаваць беларускую дзяржаўнасьць і незалежнасьць? Складанае пытаньне, бо рэсурсаў і магчымасьцяў не вельмі шмат, але гэта не азначае, што трэба адмаўляцца ад спробаў гэтага не дапусьціць.

Яшчэ раз падкрэсьлю, зьньшчыць рэжым сіламі апазіцыі немагчыма, бо такіх сіл няма, Захад маральна гатовы сьпісаць Беларусь, а некаторыя палітыкі ўжо заяўляюць пра тое, што Беларусь - частка Расеі.

У такой сітуацыі апазіцыя пераўтвараецца ў пасіўнага назіральніка разбурэньня ўласнай дзяржавы.

Нарышкин (СВР), "спрогнозировал" на 2025 год сложный период внутренних конфликтов в США и Европе, которые могут быть приписаны России.
По его словам. Мир переходит к новому "справедливому" мироўстройству.

З годны з тым, што Расея працягне дэстабілізаваць Захад, асабліва ЕЗ, яны гэтага нават не хаваюць, а еўрапейскія палітыкі працягваюць гэтага не заўважаць і спадзяюцца на нейкае замірэньне з Масквой.

Сьвет, відавочна падзяліўся на два глабальныя полюсы: глабальны аўтарытарызм/антылібералізм (правадніком якога есьць Кітай) і ліберальную дэмакратыю.

Пры гэтым адным з найважннйшых інструментаў супрацьстаяньня з’яўляецца не ідэалогія і эканамічная мадэль, а тэхналогіі глабальных маніпуляцый, якія падпарадкавалі ідэалогію і палітыку.

Як вам.

"Премьер-министр Словакии Роберт Фицо созвал экстренное заседание Совета безопасности республики на 23 января в связи с полученными спецслужбой страны сведениями об угрозе государственного переворота с участием «иностранных экспертов» с опытом участия в цветных революциях в Грузии и на Украине".
Хутка Славакія пойдзе па Грузінскай сьцежцы.

Перад антывыбарчы эфір.
Ніякага добравольнага ўдзелу і галасаваньня

https://www.youtube.com/watch?v=X18K05SZfhI

Паказальная тэма на 26 студзеня ад ОСТ-КС-АПК на завяршэньне 5 гадоў дзейнасьці.

"Что поможет беларусам объединиться в 2025-м?"

Дзесяткі ахвяраў, тысячы прайшоўшых катаваньні, сотні тысяч пакінуўшых радзіму і тут раптоўна, аказваецца ўсе ў пустую. Трэба аказваецца ізноў аб’ядноўваць? А хто ж будзе аб’ядноўваць? Ці не тыя, хто актыўна раз’ядноўваў?

Няма рэальных вынікаў, няма даверу і няма разуменьня, што рабіць, а яго ня можа быць, бо і не павінна.

А калі не ведаеш, што рабіць размаўляй бясконца пра аб’яднаньне і наступныя 5 год дуры беларусаў. Будуць мэты аб’яднацца, стратэгіі па аб’яднаньню, пошук фінансаваньня на аб’яднаньне. Так, што будзе чым наступныя пяць год займацца.

Гэта ўжо хіба 6 цыкл гісторыі "аб’яднаньня апазіцыі". І будуць гэтым займацца ўсе тыя ж "сьпецыялісты".

Але галоўнае пытаньне, як так сталася, што за 5 год быў цалкам вынішчаны вялізарны капітал даверу і падтрымкі. Як сталася, што людзі, якія паказалі і засьведчылі сваю эфектыўнасьць засталіся на "пасадах" у якасьц і дарадцаў і памочнікаў. Дапамагаюць зьнішчаць далей?

У сваю чаргу на гэтыя абсалютна пустыя мерапрыемствы-ТУСОЎКІ апазіцыйнай арыстакратыі, якія не вырашаць ніводнай НІВОДНАЙ практычнай задачы, але падкрэсьліваюць агульнае палітычнае банкротства выдаюцца рэальныя грошы, якіх камусьці не хапае каб набыць лекі, ці заплаціць за жытло.

Ці вам не сорамна таварышы з ОСТ-АПК-КС, ці вы хоць на момант задумваецеся што вы робіце?

Звышіррацыяналізм

Лукашэнка - гэта своеасаблівы тып палітычнага дзеяча, які можна акрэсьліць як звышіррацыянальны. Для яго ўласнае, пераважнае мейсца ў гісторыі мае абсалютнае значэньне і самамэту. Гэта місія.

У ягоным уяўленьні, ён той хто "збудаваў незалежную Беларусь", той хто збудаваў Саюз з Расеяй, той хто супрацьстаіць магутнаму Захаду і бароніць рускі мір, той, хто пераўтварыў краіну з калгаснай у ядзерную, касьмічную (!) рэгіянальную наддзяржаву.

У яго ўяўленьні, Беларусь пры йм дасягнула наддзяржаўнасьці да такога ўзроўня, што можа пагражаць тактычнымі ударамі не толькі суседзям.
І для яго зусім не важна, што АЭС і ядзерные боегалоўкі належаць і кантралююцца Расеяй. Для яго зусім не важна што Масква зацягвае пятлю на шыі Беларусі.

Ен упэўнены і паводзіць сябе так, як быццам ўсе ў краіне належыць яму і кантралюецца йм, што ен гаспадар і што ен мае такі вялікі і неабмежаваны мілітарны патэнцыял. Адсюль памкненьні да павялічэньня гэтых ілюзорных магчымасьцяў, рэгулярная дэманстрацыя ваяўнічасьці.

Менавіта з гэтай звышіррацыянальнасьцю зьвязаны містычны намер захавацца ў гісторыі і працягнуць свае існаваньне праз спадкаемцу ўласнай крыві. Ен адданы гэтай думцы, ак адданы сваёй уладзе.

Тэатр ценяў

Таццяна Зарэцкая былая міністр "эканомікі і фінансаў" АПК, "вядомая" бізнэс-лэді скончыла з супер энэргаемкімі лямпачкамі ў Эстоніі і зараз стала "медыятарам" з саудаўскімі прынцамі.

Хацелася б спытаць, а як жа сьледства і судовыя працэсы супраць журналістаў, якія "пісалі паклепы" на такую значную асобу. А як жа заява ОСТ-АПК знайсьці і пакараць вінаватых у ціску на Зарэцкую і пакараць йх усіх.

Дарэчы, менавіта такая неадэкватная пастава АПК-ОСТ у справе Зарэцкай (невінаватая яна), стала апошняй кропляй маіх "адносін" з гэтымі "структурамі".
Мне падавалася, што яшчэ есьць нейкая надзея, нават пагадзіўся на ўдзел у стратэгічнай групе ( не гледўячы на інтрыгі, супраціў шэоагу асобаў з ОСТ) бо 2022 год, вайна, нібы агульная справа і мэты, кансалідацыя. Але case Зарэцкай, прадэманстраваў нейкую палітычную недалекасьць, безадказнасьць людзей у гэтых структурах, і што пабудаваць нешта сэнсоўнае, практычнае, эфектыўнае будзе проста немагчыма.
Немагчыма ў прынцыпе. Чаму? Менавіта таму, што такая палітычная культура - рафінаваны аўтарытарызм: усе схаваць, замаўчаць і маўчаць, хлусіць і маніпуляваць да апошняга.

Памятаеце, ніхто ж не даў адэкватнага адказу ў той час і пазьней, што ж здарылася і чаму?

Кабінетныя хаваліся за NDI і хаваюцца зараз.

А ў выніку ўсе роўна адбываецца выбух, які зьнішчае структуры і адштурхоўвае людзей.

Пасьля 2-х з паловай год існаваньня КР-АПК-ОСТ сталіся не альтэрнатывай для аўтарытарнай сітэмы, а пародыяй на дэмакратыю, яны не аслабляюць аўтарытарызм, а хутчэй падрываюць веру ў дэмакратызм.

Нават узяць КР, той жа папярэдні склад праводзіў хоць нейкія дэбаты над праблемамі, стратэгіямі, канцэпцыямі.

Ягораў, з якім можна не пагаджацца, крытыкаваць, быў голасам, у яго была пазіцыя, часамі не трывалая, але была. А пазіцыя ў спрэчных сітуацыях шмат чаго вартая, лепей канешне трывалая.

Зараз жа няма ніякіх галасоў - ПУСТЭЧА. Есьць некалькі людзей Кедышка, Кныровіч, якія спрабуюць разварушыць, тое што пераўтварылася ў багну. Але зрабіць гэта ўжо немагчыма.

Ніякай дыскусіі, ніякай палітыкі і публічных дэбатаў. "Сьпікераў" проста няма. А сьпікер "парламенту" пасьля прэзідэнта - трэцьцяя асоба ў палітычным жыцьці грамадства.

Ізноў, зараз, як і тады, я кажу што перш чым гуляць у палітычныя гульні, неабходна спачатку ўсталяваць правілы і жорстка йх адстойваць, каб усе з гэтымі правіламі пагадзіліся, і яны былі абавязковымі для ўсіх.

Праблема толькі ў тым, што ні ўлада, ні грамадства, ні апазіцыя (у сваёй большасьці) ніколі не жылі ў сістэме выканальных дамоўленасьцяў і правілаў.

Правілы толькі для дуракоў, для падману наіўных ідэалістаў, на продаж. Ні словы, ні дамоўленасьці, ні базавы дэмакратычны этас не маюць у нашай палітычнай рэчаіснасьці ніякага значэньня, ніякай каштоўнасьці. І гэта есьць вялікая праблема, бо нельга пабудаваць адказную дзяржаву ў сьвеце безадказных ценяў.

Тое, што добра навучыліся рабіць некаторыя беларускія палітычныя дзеячы, так гэта маніпуляваць рэчаіснасьцю, што небясьпечна для ўсіх.

Гэта, на жаль частка палітычнай культуры, якая сфарміравалася за гэтыя 30 год. Пасьля кожных выбараў, калі апазіцыю закатвалі пад асфальт, яе лідэры ўвесь час казалі: мы перамаглі, яшчэ пару месяцаў і рэжым Лукашэнкі падзе.

Тое самае адбываецца і зараз. Вось чытаю некаторыя інтэрв’ю дзеячоў: Лукашэнка выпускае вязьняў, бо апазіцыя не пайшла на саступкі і працягвае ціск.

Гэта такая няўданая спроба паказаць сваю значнасьць і эфектыўнасьць, там дзе яе няма.

Тое самае, што сказаць: беларусаў садзяць, катуюць, забіваюць, бо яны перамаглі.

Але ж пераможцаў не судзяць, не забіваюць і не садзяць.

Важнай рысай Палітыка (асабліва ў нашай беларускай рэчаіснасьці) ёсьць ўменьне адэкватна ацэньваць свае сілы, рэсурсы, магчымасьці, як і сілы і рэсурсы праціўніка ў дадзены момант.

Неадэкватная ацэнка сітуацыі вядзе да сур’ёзных наступстваў, што паказаў 2020 год, ды і ранейшыя падзеі ў Беларусі.

Гэтая неадэкватначьць у ацэнцы сітуацыі і ўласнай пазіцыі выяўляецца і зараз, калі нехта кажа пра эфектыўнасьць, сілу апазіцыі і слабасьць рэжыму. Значна горш, калі "палітыкі" ведаюць сітуацыю, рэальна яе ацэньваюць, але людзям кажуць зусім іншае, такім чына дэзарыентуюць, зводзяць у зман, даюць пустыя надзеі. У выніку гэта абарочваецца глыбокім расчараваньнем і недаверам да апазіцыі як такой.

Маніпулюючы рэчаіснасьцю і надзеямі, апазіцыя вынішчае свой рэсурс даверу у будучым.
Якая сітуацыя на дадзены момант:

А. Палажэньне рэчаў кантралюе палажэньне рэчаў у Беларусі, цалкам перахапіў ініцыятыву палітычную і інфармацыйную;

B. Апазіцыйныя структуры аслаблены, сканфліктаваны, засяроджаны на фінансавых пытаньнях, што спрыяе карупцыйным з’явам. Простае фізычнае выжываньне становіцца самамэтай;

С. Аўтарытарная ўлада валодае лесамі людзей, саджае і выпускае сыходзячы з уласных інтарэсаў і мэтаў, і апазіцыя на гэта не мае аніякага ўплыву;

Тое, што могуць зрабіць "новапалітыкі" гэта перастаць спекуляваць на тым, што людзей выпускаюць дзякуючы йх палітыкі ціску. Не злоўжывайце трагедыямі і лесамі людзей, толькі каб паспрабаваць камусьці прадаць "палітыку ціску". Гэтая паліьыка ну ніяк не перашкаджала забіваць, катаваць, садзіць людзей на працягу 5 год. Сотні людзей. І ен будзе гэта рабіць. Калі атачэньне Лукашэнкі верыць у тое, што зможа прадаць выбары на Захад і дзеля гэтага выпускае людзей, то навошта яму ў гэтым перашкаджаць? Наадварот жа, трэба гэтую думку і ўпэўненасьць падтрымліваць.

Рэсурсаў зрынуць Лукашэнка на дадзены момант няма. Такім рэсурсам можа быць параза Расеі і моцны ўласны вайскова-палітычны ціск.

Людзі ў Беларусі, асабліва ў вязьніцах не маюць часу, і другога жыцьця, каб чакаць і першага і другога наступныя некалькі год.

Таму, у такіх умовах, тое што можна зрабіць, гэта стварыць сітуацыю, пры якой Лукашэнка звольніць як мага больш людзей, а ў вязьніцах апынецца менш.

І лепшае, што могуць зрабіць палітыкі, так гэта маўчаць пра эфектыўнасьць санкцый, узмацненьня санкцый у працэсе вызваленьня.

Даўно ў выкарыстаньне быў уведзены зварот, не злаваць дзеда. Вельмі яго не люблю. Так ці інакш, некаторыя "палітыкі" злуюць, і ўся палітыка зводзіцца не да пераменаў, а да злаваньня.

Але, калі гучныя папулістскія заявы і выказваньні, з большага пустыя і толькі раздражняюць дыктатара, але не спрыяюць паляпшэньню сітуацыі, то можа варта йх не рабіць.

Вельмі часта ў гэтым няма ніякай палітычнай мэтазгоднасьці, але толькі эмацыйная (зразумела) псіхалагічная патрэба адпомсьціць, выказаць сваю злосьць, уласнае стаўленьне да дыктатара.

Канешне, для свайго маральнага задавальненьня можна пазьліць сабаку, але трэба памятаць, што грызьці ен будзе іншых.