sacral_BY

#горадня #sacral_catholic
Вяртаючыся да гісторыі пра цела святога Клімента з папярэдняга допісу, можна заўважыць часовы скачок ад XVIII стагоддзя, калі мошчы прывезлі ў Горадню і размясцілі ў касцёле брыгітак, да 2008 года, калі гэтае цела зноў жа вяртаецца ў родны касцёл. А што там здарылася? Ваяр Хрыста некуды выходзіў?

А справа ўжо і не такая даўняя. У 1950-м годзе савецкія ўлады закрылі Дабравешчанскі касцёл. А сёстры-назарэтанкі перавезлі мошчы Кліменція ў іншае месца.
Так мы падышлі да касцёла Адшукання Святога Крыжа былога кляштара ордэна бернардзінаў. Зараз гэта самы стары каталіцкі храм у горадзе. І менавіта тут пэўны час хаваўся святы нябожчык.

Нарэшце атрымалася трапіць унутр. Раней ужо публікаваў здымкі, але там разглядаць інтэр’еры давялося толькі праз краты агароджы ў прытворы. Між службамі, цягам дня, яны звычайна зачыненыя. Так было і гэтым разам, але раптоўна з’явілася жанчына і зрабіла падарунак, пстрыкнуўшы ключом. Атрымайце зараз асалоду і вы.

#горадня #sacral_catholic
Калядным цудам можна лічыць выпадковую магчымасць трапіць унутр касцёла Дабравешчання Дзевы Марыі брыгіцкага кляштара. Наўпрост чарговы раз праходзіш міма і бачыш адчыненыя дзьверы. Вось так падарунак!
Усё ж будынак XVII стагоддзя, сур'ёзная заявачка на старажытнасць. Яшчэ і барока, што вылучаецца мудрагелістым пафасам. І нягледзячы на страты і разбурэнні ХХ ст., у касцёле праведзена пэўная рэстаўрацыя і ёсць на што падзівіцца.
І тут самым цікавым і незвычайным можна назваць мошчы загадкавага святога Клімента. Бачыце яго чэрап на здымках?
Загадкавы ён таму што нешматлікія артыкулы распавядаюць пра яго праз гарадзенскі наратыў. Сціплыя паведамляецца, што святы быў рымскім жаўнерам, загінуў пакутніцкай смерцю ў пачатку IV ст. пад час ганенняў хрысціян імператара Дыяклетыяна. І ніякіх даведак на рэлегійных рэсурсах. Даўно справа была, крыніцаў мо і не захавалася.
А як жа святы трапіў у горад і стаў яго чарговым заступнікам?
XVIII ст. было складаным для Рэчы Паспалітай. Дзяржава аганізавала ад унутраных разборак і знешніх умяшанняў. Маршалак Гарадзенскай канфедэрацыі Караль Храптовіч пакінуў радзіму, хаваючыся ад пераследу. У 1767 годзе ён трапіў у Рым і сустрэўся з самім папам Кліментам ХІІІ. І той перадаў рэшткі свайго цёзкі Каралю Храптовічу. Верагодна меркаваў, што рэліквія палегчыць агонію Рэчы Паспалітай (асабліва для яе каталіцкай часткі).
Дапамагло? Цяжка сказаць, але святы даехаў у Горадню толькі ў 1781 годзе (Караль Х. пасля доўгіх тулянняў па Еўропе і змаганняў атрымаў пасаду надворнага харунжага літоўскага), што суправаджалася агульнымі ўрачыстасцямі, якія праходзілі цягам трох дзён.
Дарэчы, у наш час цела св. Клімента вярнулася з вымушанага пераезду ў касцёл у 2008 годзе. Але пра гэта пазней. Працяг будзе.

#горадня #sacral_urban
Напэўна, шмат хто з вас бачыў ці чуў пра гэты легендарны гарадзенскі драўляны будынак. Я вось зараз першы раз не толькі падыйшоў да яго даволі блізка, але і трапіў унутр. Сустрэў на тэрыторыі ветлівага вартаўніка, які патлумачыў, што зараз унутры музей рэтра-побыту. І паслаў. Унутр. Тыпу, дзверы адчыненыя, квіткі не прадаем, ідзі глядзі.
Вось гэта давер, вось гэта гасціннасць! Раскоша, ведаеце, сузіраць экспанаты без сумна-падазронага нагляду супрацоўнікаў. Яшчэ і ў шыкоўным узоры старажытнай драўлянай архітэктуры. Так, калі ня ведалі ці забылі, то ўзгадаю: гэта лямус (гаспадарчая пабудова) жаночага кляштара ордэна брыгітак. Раней лічылася, што яго пабудавалі ў вельмі далёкія 1630-я гады. Але зараз даследчыкі мяркуюць, што верагодна між 1753 і 1780 гг. Што, пагадзіцеся, таксама ўражвае. Яшчэ і без выкарыстання цвікоў.
Скончыўшы агляд, атрымаў ад вартаўніка прапанову набыць сувеніры. Драўляныя, як той лямус. Нічога не захацеў, але ж запатрабаваў скрыню для ахвяраванняў. Справа вартая, каштоўны аб’ект, а яшчэ ў іх там цэлы жылы корпус рамонту патрабуе.