sacral_BY

Перажылі зімовае сонцастаянне, засталося перажыць зімовыя святы.
Таму традыцыйна даю справаздачу наведаных мясцін цягам году.
Пасля падліку заўважыў, што не самы прадуктыўны па колькасці год (33 населеных пункта) , але адчування змарнаванага часу неяк няма. Магчыма, паспрыяў выезд за мяжу ды рэгулярныя заняткі ў новай для мяне секце спеліёлагаў, што пачаліся некалькі месяцаў назад (дарэчы, паспяхова здаў паўгадавыя іспыты😎).
Як заўжды, шмат планаў засталіся планамі і адпраўляюцца чакаць сваёй рэалізацыі ў наступны год.
У роздумах, куды выправіцца ў адпачынак за мяжу ў прыгожыя мясціны, але ж вельмі не жадаецца марудзіцца з візамі і вось усім гэтым. З мінулым годам развітваўся з меншым аптымізмам, сёлета адчуванні быццам прыемней.

Карацей, з надыходзячымі! Глядзіце там акуратна☝️і да сустрэчы ў новым годзе!
А вось хроніка гэтага года па мясцінах:
https://teletype.in/@sacral_by/MsDNViaMWWj

#стамбул #sacral_islam
Нягледзячы на пазамінулагадовыя здымкі і далечыню лакацыі, допіс быццам пра вынікі году і ўвогуле вельмі такі асабісты. Ужо хутка падсумую гэты турыстычны сезон, а пакуль вось падумалася, што гэты год быў антырэкордны па чытанні. Памятаю, што дакладна скончыў адну толькі кнігу😱 з тых, што браўся чытаць у адпачынках ад Бібліі.
“А пры чым тут стамбульскі мячэт на здымках?” - спытаеце вы. Справа ў тым, што пашчасціла ў галоўным мячэці Стамбула знайсці незвычайны сувенір - Каран на беларускай мове. Вядома, што такі артэфакт варты таго, каб з ім азнаёміцца. Але вось вырашыў, што трэба быць паслядоўным і пачынаць вывучэнне аўрамічнага багаслоўя з базы. Таму дагэтуль тапчуся ў Старым Запавеце. Спецыфічнае чытанне, часам цяжка ідзе, але я абяцаю скончыць!
Страшна ўявіць, колькі пойдзе часу на Каран. А ў вас як справы з кнігамі ў гэтым годзе?
А мячэт, дарэчы, пабудаваны ў пачатку XVII стагоддзя. Завецца “блакітным” ці Султанахмет, у гонар султана Ахмеда, як ня дзіўна.
І з пятніцай, спадарства!

#сэрвач #гара_цэгла #sacral_catholic
Вось былі некалі гарады тыпу Вавілона, Акада, Троі. І нягледзячы на тое, што яны недзе далёка і засталіся ад іх толькі горы камянёў, неяк не вызывае сумневаў, што тысячагоддзі назад гэта былі цэнтры свету, у якіх вызначаўся лёс чалавечай цывілізацыі.
Ці вось ёсць у нас аграгарадок Друцк. Зараз там жыве дзве сотні чалавек. Цяжка, але можна ўявіць, што да XVI стагоддзя быў цэнтрам удзельнага княства з замкам і шматлікімі храмамі (па версіі германскага дыпламата Ёгана Георга Корба, каля 200😮). Тая ж гісторыя з Туравам: у Х стагоддзі, лічы, сталіца дзяржавы дрыгавічоў, а зараз і 3 тысячаў насельніцтва не набярэцца.
Але вось бывае стаіш пасярод зарослага поля і ніколі не прыйдзе думка, што трохі больш за 100 гадоў назад тут яшчэ віравала гаспадарчае жыццё. Такіх паўлегендарных мясцін адшукаць шмат можна, але сёння мы апынуліся ў Карэліцкім раёне, між вёскамі Любанічы, Сэрвач ды Кайшоўка. Яшчэ ў пачатку ХХ ст. тут знаходзіўся маёнтак роду Несялоўскіх з палацам, броварам, стайнямі, флігелямі, садамі ды іншымі атрыбутамі паспяховага землеўладальніка. Зараз знішчана ўсё. Акрамя...
На ўзгорку, дзе раней была ўскраіна парку, прабраўшыся праз зараснікі, сустракаем руіны сямейнай пахавальні. Неагатычную капліцу пабудавалі ў 1851 годзе пры графіні Ганне Несялоўскай. Яна перапахавала тут сваякоў, якія спачывалі ў касцёле ў Варончы. Бачыце на старым здымку ёсць пахавальная пліта з нямецкім надпісам "Рэйзенкампф"? Гэта прозвішча наступных гаспадароў сядзібы, русіфікаваных немцаў з іншай галіны роду Несялоўскіх.
Усё, нязграбны канец допіса з драматычным пафасным пралогам. А гіперспасылкі гляньце, там цікавыя гісторыі з гэтых мясцінаў.

#магілёў #sacral_orthodox
Магчыма, вы неаднаразова сустракалі паняцце "віленскае барока". Хутчэй за ўсё, вы нават бачылі прадстаўнікоў гэтага стылю. У цэнтры Менску, Горадні з Віцебскам ці яшчэ шмат дзе на нашых абшарах.
Але сёння гаворка пойдзе пра іншую плынь барочнай архітэктуры. Больш лакальную, але і, на мой погляд, больш самабытную - так званую магілёўскую школу дойлідства. Ці прасцей, магілёўскае барока.
Стыль гэты склаўся нават раней вышэй згаданага віленскага, недзе другая палова XVII ст. Асаблівасць яго была ў тым, што ён спалучаў крыжова-купальны храм, уласцівы ўсходняй праваслаўнай традыцыі, і заходнюю базіліку, як правіла, з двума вежамі-званіцамі і барочным дэкорам.
Яшчэ стагоддзе назад можна б было сабраць цікавы маршрут па наведванні помнікаў гэтага стылю. Але ў нашыя дні іх захавалася літаральна парачка. Сёння ў допісе назіраем палову гэтага скарба - Свята-Мікольскі праваслаўны жаночы манастыр у Магілёве. Ягоным ядром з'яўляецца Мікалаеўская царква, пабудаваная ў 1672 годзе. На старых здымках бачна, што раней храм меў на фасадзе дзве вежы-званіцы. Верагодна, "згубіліся" яны за савецкім часам ужо пасля Другой сусветнай вайны. Шчыра кажучы, такі выгляд храма асабіста мне падабаецца нават больш, хоць гэта і не аўтэнтычна. З іншага боку, параўнаць няма з чым, бо іншых падобных прадстаўнікоў бачыў толькі на здымках (ёсць Ворша, але там іншы форм-фактар, не лічыцца. А яшчэ магілёўскія майстры наслядзілі на Кіеўшчыне ды Смаленшчыне, але гэта іншая гісторыя).
У 1937-41 гг. у манастыры была перасыльная турма, пасля вайны - кніжная база.
Яшчэ на тэрыторыі ёсць больш сціплы храм святога Ануфрыя. Больш малады, але не новы - 1798 год. Лічыўся "зімовым", бо ў адрозненні ад старэйшага брата (ці сястры), меў ацяпленне.