Любоў калісьці хавалася на дне майго кубка кавы
з аўтазапраўкі недзе на паўдарозе з Ашмянаў
яна падпявала кожнаму паўстаньню старой Варшавы
вучыла прадбачваць росстані
прасіла прабачыць заганы

яна расла у паветры з пахам бензіну і бэзу 
ў соку скрадзеных вішняў - скарбу зьнядбанага саду
у перавязках стужак што не пасьпелі абрэзаць
казала, што калі верыць, мы ўстанем, але ня сядзем

зь месцаў расстрэлаў, з прамзоны любоў прасілася ў вырай
нашэптвала што шчасьлівымі могуць быць нават заганныя
пад намалёваным небам любоў адрошчвала крылы
каб аднаго дня ўвесну перарасьці ў каханьне.