Светлана Тихановская

«Галоўны мой тэзіс – тое, што арганізоўваецца рэжымам у Беларусі, не мае ніякага дачынення да выбараў. Беларусам гэта і тлумачыць не трэба. І я ўжо бачу абсалютны кансэнсус сярод нашых дэмакратычных партнёраў наконт таго, што вяртання ў канцы студзеня ў рэжым business as usual з Мінскам не будзе».

«У грамадстве, у якім 4 гады ні на дзень не спыняюцца рэпрэсіі, які-небудзь пратэст цяпер немагчымы, нават мірны. Але ёсць запыт у беларусаў нешта ў гэты дзень рабіць. Зразумела, што ніхто не будзе лічыць галасы, зразумела, што не будзе ніякіх сумленных назіральнікаў. Але мы таксама ведаем, што ў Беларусі ёсць практыка загнаць людзей на выбарчыя ўчасткі, каб паказаць масавасць і гэтак далей. Таму мы просім тых, хто трапляе на псеўдагаласаванне на ўчасткі, галасаваць супраць усіх».

«Што тычыцца тых беларусаў, хто знаходзіцца за мяжой і можа дзейнічаць больш адкрыта, то ў нас будзе праведзеная маштабная медыякампанія напярэдадні дня так званых выбараў. У нас будзе ў гэты дзень масавае мерапрыемства ў Варшаве. Мы заклікаем усе нашыя беларускія дыяспары ва ўсіх краінах таксама распавесці пра гэтую сітуацыю і выкарыстаць гэты дзень, каб прыцягнуць увагу да рэпрэсіяў у Беларусі, да пагрозаў нашай незалежнасці, сказаць пра неабходнасць падтрымкі нашай грамадзянскай супольнасці. Таму што фокус сусветнай увагі ўжо, вядома, не на Беларусі – і мы павінны вельмі шмат працаваць, каб падтрымліваць увагу да праблемаў нашай краіны».

«Сёння я хачу ўшанаваць памяць чалавека, які пакінуў глыбокі след у нашай гісторыі. Першы кіраўнік незалежнай Беларусі, навуковец, палітык – ён стварыў падмурак незалежнасці нашай Радзімы і ўсе жыццё працаваў, каб ператварыць Беларусь у свабодную і дэмакратычную краіну.

Станіслаў Шушкевіч актыўна ўдзельнічаў у ключавых падзеях, што вызначылі будучыню нашай краіны. Менавіта дзякуючы яго працы і прынцыповасці, Беларусь у 1991 годзе зрабіла выбар на карысць незалежнасці. Ён заўсёды ставіў інтарэсы краіны і народа вышэй за ўласныя – і да апошніх дзён жыцця змагаўся, каб Беларусь рухалася дэмакратычным шляхам. Для Шушкевіча было крытычна важна захаваць для рэспублікі яе непаўторную культуру, гісторыю і спыніць бясконцы ціск русіфікацыі. Яго дзейнасць на карысць вольнай будучыні беларускага народа была двойчы адзначаная намінацыяй на Нобелеўскую прэмію міру.

Бачанне Шушкевічам Беларусі як еўрапейскай краіны, якая жыве паводле дэмакратычных каштоўнасцяў, натхняе нас і сёння. У часы, калі беларусы сутыкаюцца з рэпрэсіямі і супрацьстаяць знішчэнню нашай нацыянальнай самасвядомасці, дзейнасць Станіслава Шушкевіча служыць напамінам: барацьба за свабоду і незалежнасць ніколі не бывае марнай. Ён паказаў, што нават у самых цяжкіх умовах можна дзейнічаць на карысць краіны.

Спадчына Станіслава Шушкевіча – гэта шлях, якім мы рушым да свабоднай і незалежнай Беларусі. Мы шануем яго памяць і працягваем крочыць да вольнай краіны, пра якую ён заўсёды марыў».

«Для беларусаў перавыбары Лукашэнкі нічога палітычна не зменяць. Гэта не легітымізуе дыктатара ў вачах беларусаў. Нашая задача – каб гэтыя «выбары» наогул не абмяркоўваліся нашымі заходнімі партнёрамі. Рэжым разлічвае, што заходнія палітыкі падумаюць: «Нешта адбылося, можа, разгледзім Лукашэнку ўжо як легітымнага?». Але такіх настрояў няма наогул.

Усе разумеюць: краіна, дзе няма свабодных СМІ, дзе разбураная грамадзянская супольнасць, дзе палітычныя апаненты альбо ў турме, альбо за мяжой – гэта палітычная пустыня.

Сілавая акцыя з боку рэжыму не спыняецца чатыры гады, і мы бачым, што перад «бязвыбарамі» рэпрэсіі ўзмацніліся. Цяпер праводзяцца рэйды на пэўныя гарады: гэта значыць, у дзень выклікаюць на допыты і садзяць у турму па 100-150 чалавек у адной мясцовасці. За чатыры гады Лукашэнка ўсё яшчэ баіцца людзей. Тыя, хто падтрымліваюць рэжым, разумеюць: ім трэба зноў і зноў праводзіць чысткі, бо гэта адзіная гарантыя таго, што людзі не з'явяцца на вуліцах.

Таму Захад не прызнае Лукашэнку. І далей палітыка ў дачыненні да Беларусі будзе такой, як цяпер: ціснем на Лукашэнку, дапамагаем беларусам».

«Нягледзячы на шматвяковы прыгнёт імперыямі і тыраніямі, беларусы заўсёды змагаліся за еўрапейскую будучыню. Беларусам не патрэбная імперская Расія, каб паказваць нам, як жыць і што рабіць. У нас ёсць свой гонар, культура, ідэнтычнасць. І гэта тое, што мы баронім. Гэта тое, што Расія спрабуе знішчыць. Яны сціраюць нашую культуру і перапісваюць нашую гісторыю.

Я заўсёды кажу: ніхто не можа вызваліць Беларусь у адзіночку. Гэта наш агульны абавязак: вызваліць палітвязняў, прывесці краіну да свабодных і сумленных выбараў.

Нашая задача – вызваліць Беларусь з расійскіх кіпцюроў, адрадзіць нашую нацыянальную ідэнтычнасць і зрабіць краіну гарантам міру і бяспекі, а не пагрозы.

Мы не можам паддацца стомленасці. Мы не можам пакінуць нашых палітвязняў. Мы павінны змагацца, пакуль кожны не будзе вольны. Пакуль Беларусь не стане вольнай».

«Сёння ў Еўрапейскім парламенце мы адкрылі выставу пра сапраўдных барацьбітоў за волю, пяцярых

беларусаў: Алеся Бяляцкага, Андрэя Чапюка, Уладзіміра Лабковіча, Марфу Рабкову і Валянціна Стэфановіча.

Уявіце, сапраўдная каманда праваабаронцаў мары! На чале з лаўрэатам Нобелеўскай прэміі міру і заснавальнікам «Вясны» Алесем Бяляцкім! Нашыя супергероі Marvel. Доўгія гады яны нястомна працавалі ў інтарэсах беларускіх палітвязняў і, як гэта часта бывае пры дыктатуры, самі сталі палітвязнямі.

І ўсё ж нашыя праваабаронцы – простыя людзі, а не звышлюдзі. Ім вельмі цяжка ў турме, бо рэжым навесіў на іх цэтлік «тэрарыстаў». У іх абмежаваныя магчымасці камунікавання з іншымі зняволенымі. Яны не могуць атрымліваць пасылкі і лісты, не могуць купляць патрэбныя рэчы. І іх прысудзілі да вельмі працяглых тэрмінаў зняволення, ад 6 да амаль 15 гадоў!

Сёння тыя, хто знаходзяцца за кратамі, не могуць казаць за сябе. Давайце будзем іх галасамі».