Апошнім часам можна часта пабачыць меркаванне, што вось пройдуць “выбары” 26 студзеня, рэжым адчую сваю перамогу і пачне перагортваць старонку. Ажно да нейкай лібералізацыі.

Аднак нам такія думкі падаюцца хутчэй выдаваннем жаданага за рэальнае. Так, восеньскае абвастрэнне вострая перадвыбарчая фаза, відаць, адпусціць. Так, могуць працягнуцца кропкавыя вызваленні палітвязняў. Але нечага большага чакаць наўрадці варта, калі рэжым, вядома, не прыцісне так, што інакш - ніяк.

Нават пасля “выбараў” рэжым не будзе пачувацца ўпэўнена, бо добра ведае кошт такіх перамогаў і народнай любові. А таксама ведае сапраўдную сітуацыю ў эканоміцы ў сябе і ў Расеі, да якой сам жа прывязаўся. Таксама ён няўпэўнены наконт далейшай сітуацыі на ўкраінскіх і курскіх франтах. І гэта ўсё не спрыяе нейкім паслабленням і лібералізацыі.

Пра тое, што “лепей не будзе, будзе толькі горш”, сведчаць і навагоднія заканадаўчыя падарункі. Гэтак, цяпер бацькоў будуць ставіць на СОП за палітычную адміністратыўку (такі вось у нас клопат пра сем’і і дзяцей). А таксама ўжо прымаюцца папраўкі ў Крымінальны кодэкс. Яны з аднаго боку пашыраюць магчымасці пераследу палітычных эмігрантаў. А з другога, скасоўваючы пазбаўленне волі жанчынам і адзінокім мужчынам, якія ўпершыню ўчынілі менш цяжкае злачынства і выхоўваюць дзяцей да 14 гадоў або дзяцей-інвалідаў, інвалідам I групы, а таксама няпоўнагадовым, не распаўсюджваюць гэтае правіла ў тым ліку на палітвязняў.

Калі б улады сапраўды нацэльваліся на нейкія паслабленні з лютага, ці прымалі б яны такія законы ў студзені? Наўрад ці. Што б ім перашкаджала іх не ўводзіць або не рабіць выключэнняў для палітычных? Нічога. А значыць, нічога яны не плануюць і не збіраюцца паслабляць.

Траўма 2020 года і няўпэўненасць дастаткова моцныя, каб ад іх пазбыцца.