У Беларусі падпісаны указ, які “предусматривает активизацию волонтерского движения и реализацию гражданских инициатив”. То бок, гэтыя людзі на поўным сур’ёзе збіраюцца дырэктыўнымі метадамі развіваць валанцёрскі рух і грамадзянскія ініцыятывы.

І гэта пры тым, што валанцёрскі рух апрыёры ёсць добраахвотніцкім, а не прымусовым. Калі вы плануеце з дапамогай указаў прымусіць чалавека нешта рабіць, то гэта не валанцёрства. Гэта прымус.

Тое ж самае і з грамадзянскімі ініцыятывамі. Яны на тое і грамадзянскія, што сыходзяць ад грамадзянаў, а не ад чыноўнікаў. Гэта ініцыятывы, якія ідуць знізу, а не дырэктывы, якія вы спускаеце зверху.

То бок, гэты ўказ ёсць нічым іншым як нонсэнсам або проста наборам словаў, за якімі або нічога не стаіць, або стаіць нешта супрацьлеглае напісанаму.

Валанцёрскі рух і грамадзянскія ініцыятывы не могуць развівацца ўказамі. Яны развіваюцца пашырэннем свабоды і перадачай паўнамоцтвам. Хрысціянская дэмакратыя ўжо даўно дала адказ на тое, як пашыраць ініцыятыўнасць і валанцёрства - развіваць субсідыярнасць. Прынцып, згодна з якім дзяржава не ўмешваецца там і тады, дзе і калі яе не просяць. Але для гэтага дзяржава павінна ведаць сваё месца.

У Беларусі ж, дзе дзяржава свайго месца не ведае і спрабуе ўсім навязаць сваю - прыдуманую кімсьці зверху - волю, такі ўказ - гэта проста карга-культ і бутафорыя. А значыць, і вынікі ў яго будуць адпаведнымі - ніякімі. З усё тымі ж брсмамі, жаночымі і ветэранскімі арганізацыямі ў якасці валанцёраў ды прымусовымі суботнікамі замест ініцыятываў.