​​Я неяк не ўспомню на вялікім экране расійскага роўд-муві. Тым больш якаснага. Але вось супербагаты на добрае кіно год у нашых суседзяў падараваў і такую стужку. Прычым зняў яе дэбютант Аляксандр Хант. Галоўны герой - просты хлопец з завода Віцька Часнок - нечакана даведаўся пра тое, што яго бацька (Лёха Штыр) жывы і нават жыве недалека. Толькі праблема ў тым, што Віцька цярпець яго не можа. І ў яго ёсць на тое прычына. Але "кватэрнае пытанне" ўносіць карэктывы ў рэакцыю сына і той пагаджаецца правесці з бацькам час - адвезці яго ў дом інвалідаў. Тут і пачынаецца Адысея, якая зменіць абодвух герояў.

Візуальные багацце стужкі хто-ніхто параўноўваў нават з фільмамі Вонга Кар-Вая, гульню жанраў - з Таранціна ў лепшым яго праяўленні. Але ёсць тут нешта і зусім эксклюзіўнае - 31-гадоваму рэжысёру ўдаецца паказаць вечную гісторыю і пазнавальныя дэкарацыі сучаснай Расіі без пафасу і настаўленняў Звягінцава (тут і Серабракоў куды цікавейшы, чым у "Левіяфане") ды прыцягнутага за вушы аптымізму Хлебнікава ў "Арытміі". Але і песімістычным гэтае кіно не назавеш, наадварот, глядзець яго надзіва лёгка і прыемна: адчуваеш нейкую этнаграфічную асалоду ад саўндтрэка, лексікі і гумару розных адценняў чорнага.

Не чакайце ад фільма палітычных алюзій, крытыкі лібералізма ці аўтарытарызма - проста атрымлівайце асалоду ад яркіх, вясёлых, а бліжэй да фінала і драматычных, замалёвак.