Сярод бязглуздасьці надзеяў,
Самоты мору вышыні
Усходзяць любыя завеі
Ружовых іскраў цішыні.

Яны яднаюцца, іграюць
Гучнеюць у стомленых вачах.
У сябе паволі завабляюць,
Пускаюць зьедлівасьці пах.

Смыляць, стамляюцца, сумняюць,
Як зоркі сьцішна зіхацяць.
Сябе усё болей забываюць,
Вуглямі сьціплымі ляцяць.

Цішэюць, плачуць, трухлявеюць —
Буцьвее сьмеху недапал.
З табой агеньчыкі сталеюць,
Губляюць вогненны запал.

На хвілі іскры закрываюць
Сільвэту цяжкасьцяў жыцьця.
Але з табою паміраюць
За тыя ж хвілі забыцьця.

І ўсё далей зыходзяць у цемразь
Заганнай сьмерці вестуны.
Па хвалях бездані, як ветразь
Зьнікаюць удалечы яны.

17.07.2023

Telegram | Instagram | Twitter | Threads