Узгадаем Дзень Волі 2017
У сувязі з Днём волі прыгадаю з мінулага адзін даволі цікавы і паказальны момант.
25 сакавіка 2017 году упершыню ў гісторыі беларускай журналістыкі адбыўся настолькі масавы прагляд грамадзка-палітычнай падзеі. Жывы эфір Радыё Свабода пра падзеі таго дня сабраў звыш 700 тысяч праглядаў на Юцюбе. Калі не памяляюся, раней і да 2020 году не было нічога падобнага.
Нагадаю кантэкст. Адбывалася гэта на фоне “дармаедзкіх” пратэстаў, якія ахапілі розныя гарады. Сацыяльна-палітычная абстаноўка была вельмі напружаная. І на гэтым фоне ўлады ў Менску вывелі 25 сакавіка на вуліцы гораду бранявікі, перакрылі вуліцы, амонаўцы выскоквалі з аўтазакаў, і хапалі людзей, якія апынуліся побач. Сотні затрыманых. Пасьля 19 сьнежня 2010 году ўпершыню мы назіралі такі масавы хапун на вуліцах Менска. У тыя ж дні затрымалі каля 30 чалавек па “справе Белага легіёна”, якіх у выніку вызвалілі ў чэрвені без прад’яўленьня абвінавачваньня. Адбывалася ўсё гэта на фоне “лібералізацыі” і “нармалізацыі адносінаў з Захадам”.
І вось на гэтым фоне можа ўпершыню ў гісторыі незалежнай прэсы да жывога беларускамоўнага эфіру была прыцягнутая такая вялікая ўвага шырокіх народных масаў. Мне падаецца, людзі па ўсёй Беларусі на фоне нарастаньня дармаедзкіх пратэстаў сапраўды падумалі, што ў Менску можа нешта адбыцца, што ўлада можа пахіснуцца, што апазыцыя можа пайсьці на нейкія рашучыя дзеяньні. І прыльнулі да экранаў сваіх гаджэтаў)
Так атрымалася, што той эфір вёў я. Так, гэта не была прафесійная студыя, а проста кабінет у свабодаўскім офісе з відэакамерай. І наступныя дні я атрымліваў шматлікія доказы, што эфір быў вельмі папулярным. Мяне пазнавалі па некалькі разоў у дзень. На запраўцы, у двары бацькоў, у краме, на СТО (“Віталь, пасьля вашага эфіру я проста абавязаны прапанаваць вам зьніжку”), на Камароўцы (“гэта вы, вядучы? Ну што ж вы, апазыцыя, нічога так і не зрабілі? Я спецыяльна з Пружанаў прыехала на мітынг, а мітынгу так і не было”), на баскетболе (“дык мы ня ведалі, з кім мы гуляем”).
Я заўсёды адэкватна ацэньваў сваю журналісцкую “вядомасьць”, разумеючы, што яна не выходзіць за рамкі нацыянальна-дэмакратычнага асяроддзя, што я “шырока вядомы ў вузкіх колах”. Але тут, магчыма, упершыню, яна выскачыла далёка за гэтыя рамкі. Пра той жа эфэкт пазнаваньня распавядалі і Валер Каліноўскі і Аляксандра Дынько, якія падчас гэтага эфіру працавалі “у полі”, вялі рэпартаж.
Ну а для мяне тыя падзеі ў 2017 сталі доказам таго, што Лу страціў падтрымку сярод тых самых “простых людзей”, што сацыяльны выбух можа адбыцца ў любы момант. Таму ў 2020 годзе я быў упэўнены і казаў, што “нічога не будзе, як звычайна”, што людзі выйдуць, што будзе бітва, будзе жорстка.
З Днём Волі!
https://www.youtube.com/watch?v=gi-EfcwJNdg