Учора споўнілася два гады з моманту прымусовага закрыцця Чырвонага касцёла. Каталіцкія ўлады, відаць, думалі, што дастаткова будзе адхіліць ад кіраўніцтва ім нелюбімага ўладамі пробашча Уладзіслава Завальнюка, як касцёл аддадуць. Мы таксама схіляліся да такой думкі, хоць і выступалі супраць самой адстаўкі пад ціскам уладаў. І, як выявілася, касцёл, нягледзячы на зробленую адстаўку, не аддадаюць.

У гэтым плане сітуацыя нагадвае стаўленне рэжыму да шэрагу палітвязняў, асабліва вядомых, якіх прымушаюць зняцца ў прапагандысцкіх фільмах, “пакаяцца” на камеру і зачытаць тэкст па паперцы. Падобна, што абяцаючы вызваленне на волю. А пасля таго, як палітвязень усё гэта зробіць, прынізіцца, навешваюць яму новы тэрмін паводле арт. 411 КК.

Так і з Чырвоным касцёлам. Касцельныя ўлады прымусілі зрабіць, што ад іх хацелі, але самі ўлады на ніякія саступкі не пайшлі.

Як вынік, у дачыненні да палітзняволенай святыні ўчора пачаўся ўжо трэці год яе палітычнага тэрміну.