Słuchać hadko! (былы Rerum Novarum)

Расейскі патрыярх Кірыл заявіў, што “Церковь никогда смертной казни не осуждала, если смертная казнь осуществлялась по закону”. Паводле яго, “если есть человек опаснейший для общества и если его невозможно никак изолировать, его нужно убрать”.

Магчыма, Расейская праваслаўная царква ніколі і не асуджала смяротнае пакаранне, але нават Беларуская ПЦ гэта рабіла. Напрыклад, яшчэ мітрапаліт Філарэт у 1996 годзе адзначаў, што “Мы, хрысціяне, не можам апраўдваць смяротнае пакаранне, бо гэта грэх забойства ... Жыццё любога чалавека належыць яго Творцы, Богу. Не мы, грэшныя людзі, даравалі быццё чалавеку, - не нам і пазбаўляць чалавека існавання”. Гэтую ж пазіцыю БПЦ паўтарала ў 2013 годзе.

А Каталіцкі Касцёл наўпрост абвяшчае ў Кампендыі сацыяльнага вучэння (п. 405):

“Знакам надзеі з’яўляецца для Касцёла «ўсё больш шырокі пратэст грамадскай думкі ў адносінах да кары смерці, нават калі яна прымяняецца толькі як прылада “законнай абароны” грамадства. Гэты пратэст вынікае з пераканання, што сучаснае грамадства ў стане эфектыўна змагацца са злачыннасцю метадамі, якія абяшкоджваюць злачынцу, не пазбаўляючы яго апошняга шансу перамяніць сваё жыццё». Хаця традыцыйнае вучэнне Касцёла не выключае (пры ўмове, што поўнасцю ўстаноўлена асоба і адказнасць злачынцы) смяротнае пакаранне, «калі гэта адзіны магчымы спосаб сапраўднай абароны чалавечага жыцця ад несправядлівага агрэсара», усё роўна лепш імкнуцца да некрывавых метадаў стрымання і пакарання злачынцаў, паколькі яны «найбольш адпавядаюць канкрэтным умовам агульнага дабра і годнасці чалавечай асобы». Рост колькасці краін, якія прымаюць меры, каб адмяніць смяротнае пакаранне або спыніць яго выкарыстанне, з’яўляецца таксама доказам таго, што выпадкі, у якіх існуе абсалютная неабходнасць смерці злачынцы, сёння вельмі рэдкія і, магчыма, ужо зусім не сустракаюцца. Усё большае непрыняцце грамадскай думкай смяротнага пакарання і розныя меры, якія выкарыстоўваюцца для яго адмены ці спынення, з’яўляюцца выразнымі праявамі павышэння маральнай чуйнасці”.

У патрыярха Кірыла, як бачым, маральная чуйнасць не падвышаецца.

Дзяды. Згадайце сваіх памерлых, наведайце магілы, памаліцеся, запаліце знічы, бо сямейная гісторыя - гэта мільёны частак гісторыі нацыянальнай. Слабое веданне яе перашкаджае нам разумець саміх сябе, разумець тое, што мы хочам ад будучыні. Кожная сямейная гісторыя ў Беларусі - гэта гісторыя змагання, выжывання ў гады тэрору, калектывізацыі, войнаў, прыгону ды паўстанняў.

Калі ў вас ёсць магчымасць і вы ведаеце такія мясціны побач, наведайце магілы вядомых нашых суайчыннікаў, напрыклад тых, хто змагаўся за вольнасць і свабоду, хто спрыяў развіццю культуры і навукі, нёс Божае слова, стаў ахвярай ворагаў. Наведайце, каб паказаць, што мы не забыліся. Наведайце, каб паказаць, што працягваем іхную справу.

Калі вы не ў Беларусі і не можаце наведаць магілы сваіх блізкіх і продкаў, а паблізу няма магілаў тых, хто жыў для Беларусі і беларусаў, наведайце любыя іншыя магілы. Перадусім, закінутыя, каб праз клопат да іх выказаць сваю павагу і да іншых.

Памятайце і не забывайце.

Учора споўнілася два гады з моманту прымусовага закрыцця Чырвонага касцёла. Каталіцкія ўлады, відаць, думалі, што дастаткова будзе адхіліць ад кіраўніцтва ім нелюбімага ўладамі пробашча Уладзіслава Завальнюка, як касцёл аддадуць. Мы таксама схіляліся да такой думкі, хоць і выступалі супраць самой адстаўкі пад ціскам уладаў. І, як выявілася, касцёл, нягледзячы на зробленую адстаўку, не аддадаюць.

У гэтым плане сітуацыя нагадвае стаўленне рэжыму да шэрагу палітвязняў, асабліва вядомых, якіх прымушаюць зняцца ў прапагандысцкіх фільмах, “пакаяцца” на камеру і зачытаць тэкст па паперцы. Падобна, што абяцаючы вызваленне на волю. А пасля таго, як палітвязень усё гэта зробіць, прынізіцца, навешваюць яму новы тэрмін паводле арт. 411 КК.

Так і з Чырвоным касцёлам. Касцельныя ўлады прымусілі зрабіць, што ад іх хацелі, але самі ўлады на ніякія саступкі не пайшлі.

Як вынік, у дачыненні да палітзняволенай святыні ўчора пачаўся ўжо трэці год яе палітычнага тэрміну.

Патрыярх Кірыл гумарыст. Цікава, ягонае віншаванне Лукашэнку - гэта іронія ці сарказм? Не хапае хіба пра згадкі "крэпкіх арэшкаў":

“Окидывая мысленным взором минувшее время, можно с уверенностью сказать, что для Вас эти годы были исполнены многих созидательных трудов на пользу родной Беларуси и ее жителей. В течение трех десятилетий Вы со тщанием и ответственностью совершаете служение на высшем государственном посту, неизменно являете согражданам пример любви к Отечеству, верности своему призванию, стойкости духа и силы воли.

Обладая незаурядным управленческим талантом и политической дальновидностью, Вы смогли своевременно провести необходимые социальные и экономические реформы в стране, нацеленные на обеспечение ее подлинного суверенитета и создание надлежащих условий для мирной и благополучной жизни людей.

Отрадно также свидетельствовать, что Вы всемерно содействуете защите традиционных духовно-нравственных и семейных ценностей, расширению гуманитарного сотрудничества и укреплению братского единства славянских народов”.

Тэма нунцыяў і ватыканскай дыпламатыі не адпускае. Трэба пачытаць.

Ці не самы яскравы прыклад спробаў дыктатарскіх рэжымаў сакралізаваць сваю ўладу з дапамогай апостальскай нунцыятуры, відаць, апісаны ў “Восені патрыярха” Габрыеля Гарсіі Маркеса (на жаль, не маем пад рукой беларускага перакладу):

“И он убедился, наконец, … преисполненный решимости использовать весь авторитет и все пружины своей власти, чтобы добиться канонизации своей матушки Бендисьон Альварадо на основе неопровержимых доводов и доказательств, что ее добродетели суть добродетели святой. С этой целью он отправил в Рим самых образованных своих министров, а к себе пригласил папского нунция — выпить чашечку шоколада с печеньем. ... Он сидел в том самом кресле, в котором много лет назад … сидел другой нунций, старый и наивный, и пытался обратить своего собеседника в христианскую веру, объясняя ему догматы Фомы Аквинского. «А нынче я хочу обратить вас, святой отец. Вот ведь какие штуки выкидывает жизнь! Теперь и я стал верующим... Теперь и я стал верующим», — повторил он, не моргнув глазом, хотя по-прежнему не верил ни в Бога, ни в черта и вообще ни во что не верил на этом белом свете, однако был глубоко убежден в том, что его мать имеет право быть причисленной к лику святых в силу своего безграничного самоотречения, готовности к самопожертвованию и своей образцовой добродетельности, которые она являла при жизни. … Главным его доводом была простыня, на которой умерла мать, которую он развернул, как парус, дабы нунций увидел в августовском сиянии дня то, что увидел: отпечаток тела Бендисьон Альварадо, ее дивное изображение, где она была молодой и здоровой, а не той старухой в язвах, что скончалась на этой простыне из тонкой льняной ткани. Она лежала на боку, держа руку на сердце, а сын гладил ее изображение пальцами, чувствуя влагу живого пота, вдыхая исходивший от холста аромат нежных цветов, слушая взволнованный щебет и гомон птиц, взбудораженных магией чуда. «Вот, видите, святой отец? Чудо! Даже птицы узнают ее!..» И он показывал нунцию то лицевую сторону простыни, то изнанку, где было то же изображение, однако нунций был внимателен, зорок и пристален, что позволяло ему обнаруживать частички вулканического пепла на холстах, принадлежащих кисти великих мастеров, он постигал характер художников по трещинкам на картинах, …решившись, наконец, оторвать глаза от простыни, он очень мягко и вместе с тем твердо сказал, что изображенное на льняной ткани женское тело ни в коем случае не является плодом провиденциальных откровений Господа: «Ничего подобного, ваше превосходительство! Это дело рук художника, весьма ловкого как в своем ремесле, так и в искусстве обмана. Художник сей злоупотребил простодушием вашего превосходительства, ибо это не подлинные масляные краски, а скверные самодельные, ими разве что стены мазать, ваше превосходительство! Они замешаны на обыкновенном скипидаре, в них добавлены также натуральный каучук, гипс... вот его засохшая корочка. А постоянная влажность холста, о которой вам сказали, что это пот вашей матушки, есть результат того, что ткань пропитана олифой в тех местах, где положена темная краска. Так что я весьма сожалею, ваше превосходительство!» Искренне огорченный нунций ничего больше не мог сказать этому твердокаменному старцу, который смотрел на него из гамака немигающим взглядом, ни разу не перебил его, погруженный в непроницаемую толщу какой-то азиатской отрешенности, в толщу молчания. Но ничего … он не сказал нунцию, моргнул дважды, не смыкая век, как это делают игуаны, слабо улыбнулся, вздохнул и негромко произнес: «Хорошо, отец, пусть будет по-вашему. Но я предупреждаю вас, что вы всю жизнь будете нести бремя своих слов. Повторяю буква за буквой, чтобы вы не забыли нигде и никогда, до гробовой доски не забыли того, что я вам сказал: всю свою жизнь вы будете нести бремя своих слов. Я не отвечаю за вас, святой отец!»”

🔥У сувязі з законам пра магчымую забарону УПЦ ва Украіне за яе сувязі з Масквой, прыдумалі лайфхак, дакладны як швейцарскі гадзіннік.

Паколькі УПЦ фармальна ўжо выйшла з РПЦ, з ПЦУ аб’ядноўвацца не жадае, а з Канстантынопалем разарвала стасункі, мы бачым толькі адзін шлях: заключыць новую унію з Рымам.

Як з Трэцім былі, а да Другога не хочуць, то хай вяртаюцца да Першага 🤪

Паколькі атрымалася трапіць у дыскусію на тэму нунцыя Антэ Ёзіча ў беларускім Касцёле (тут і тут), то вырашылі трохі пашырыць сваё меркаванне адносна ягонай спадчыны.

І так, што ж прынесла чатырохгадовая місія ватыканскага дыпламата для Касцёла ў Беларусі?

Прымусовую адстаўку пад ціскам уладаў арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча, шматгадовых пробашчаў менскай катэдры Антонія Клімантовіча і Чырвонага касцёла Уладзіслава Завальнюка.

Двухгадовае закрыццё самога Чырвонага касцёла і вялікія падаткі на іншыя касцёлы ў дзяржаўнай уласнасці (бабруйскі, нясвіжскі, магілёўскі).

Палітычны пераслед 35 рыма- і грэка-каталіцкіх святароў, што з’яўляецца максімумам сярод усіх беларускіх канфесіяў.

Два рыма-каталіцкія святары - Генрык Акалатовіч і Анджэй Юхневіч - знаходзяцца за кратамі паводле крымінальных справаў. Што таксама рэкорд сярод святароў усіх канфесіяў.

Вялікая колькасць святароў, не кажучы ўжо пра вернікаў, была вымушаная пакінуць Беларусь. І першым пры гэтым затыкалі рты.

Расчараванне вернікаў і людзей добрай волі, якое часта даводзілася сустракаць пасля выступаў нунцыя, бо для іх Касцёл, які быў адной з крыніцай натхнення і сілаў у 2020 годзе, выявіўся “такім самым”, як і Праваслаўная царква з Кірылам і Веніямінам на чале.

Нармалізаваўшы Касцёл у Кітаі, нунцый Ёзіч заняўся тым самым у Беларусі. І мае тыя самыя вынікі - рэпрэсіі толькі павялічваюцца і выходзяць на максімум. І ўсё гэта пры публічным маўчанні Ватыкану і ягонай дыпламатыі.

Калі ў тым жа “сяброўскім” Нікарагуа рэпрэсаваных святароў і біскупаў забіралі самалётам, у Беларусі біскупа скірвалі ў адстаўку, а святары працягваюць сядзець у вязніцах. Гэта не абарона Касцёла ад “а мог бы і ножычкам”, гэта яго здача з патрахамі.

Магчыма, мы зандадта крытычныя да самога нуныя і галоўную віну варта ўскладаць на Ватыкан, але пакуль што менавіта ён з’яўляецца тварам ватыканскай дыпламатыі ў Беларусі. І выглядае не ратаўніком ці абаронцам, а Васкрасенскім ад Касцёла. Той таксама наведвае вязніцы і, магчыма, нават камусьці дапамог выйсці на волю. Але ці гаторвыя вы пахваліць Васкрасенскага за яго дзейнасць? Мы - не.