Малюсенькае чыстае аконца,
А глянеш з хаты – як дзівосна ў ім
Змяшчаюцца прысады, людзі, сонца,
Што аж слепіць зрок святлом сваім.
Калі пішу, я дбаю пра адно, –
Каб верш мой быў, як гэтае акно.
А глянеш з хаты – як дзівосна ў ім
Змяшчаюцца прысады, людзі, сонца,
Што аж слепіць зрок святлом сваім.
Калі пішу, я дбаю пра адно, –
Каб верш мой быў, як гэтае акно.