Пляцкі набліжаюцца да нас нібы стыхія, як хуткі залеўны шквал на пачатку траўня. Мы стаім наўскраі натоўпу, максымальна здалёк ад сцэны і уважліва ўслухоўваемся ў прамову, ловім хіба толькі кожнае трэцяе слова: любоў...
свабода... годнасць... любоў... любоў... любоў...
Час ад часу, з боку сцэны да нас на галёрку пачынаюць ляцець пляцкі. Спачатку мы чуем трывожны гук, падобны на шопат лісця старога дуба пад хуткім ветрам ранішняй навальніцы. Потым гук уздымаеца вышэй -- то ўжо нібыта рэзкія, моцныя, важкія кроплі бьюць па кронах ў дубовым гаю, але ж гэта яшчэ не ўсё. Хутка той дождж пераўтвараецца ў сапраўдны гром, ён глушыць і словы, і гукі, і нават думкі, праносіцца над галавой, але не змаўкае: высвятляецца, пазаду нас вырас яшчэ адзін натоўп, не меньшы, чым быў наўпрост і гром апладысментаў над ім не змаўкае, а нясецца ў блакітную вышыню. Ад сцэны гучаць прозвішчы катаваных герояў: Севярынец... Статкевіч... Лосік... Цыганкоў... Ціханоўскі... Бабарыка... Гром заглушае больш вядомыя імёны, ён болей не належыць выступоўцам, не слухаецца маленькай жанчыны, якая сабрала нас тут і цяпер спрабуе казаць нешта важлівае пра сваю любоў, ён лунае над людзьмі сам па сабе, як прадвеснік вялікай навальніцы, што ўжо хутка, праз лічаныя дні накрые ўсіх нас, усіх гэтых людзей з галавой, праглыне, каб потым выпусціць у свет амытымі болем, слязьмі і крывёй.
За тыя 20 гадоў, што я наведваю падобныя мерапрыемствы, я звык бачыць надзею многіх і гатоўнасць ісці да канца адзінак, але яшчэ ніколі ў жыцці я ня бачыў такой вялізарнай, такой бяскрайняй грамады, не адчуваў сябе часткай чагосці настолькі вялікага і моцнага, не чуў ТАКІХ пляцак.
