😳 Пасля працоўнага дня зладзілі з Юрай спантанны шпацыр па начным лесе. Канец лютага-пачатак сакавіка найлепшы час каб слухаць соў. Беручы пад увагу вельмі цёплае надвор'е, якое ўсталявалася ў апошнія дні, умовы для пошука гэтых птушак вельмі спрыяльныя.
Вясновы вечар у лесе - проста суцэльная асалода. Яшчэ няма насякомых, прыемная тэмпература паветра. Першыя песні драздоў, гоман жураўлёў, крыкі гусей і качак.
Сонца на захадзе афарбоўвае неба ў цёплыя колеры. На шэрым небе запальваюцца першыя зоркі. Раз пораз у паветры пралятаюць першыя кажаны. З надыходам цемры ў лесе пачынае панаваць атмасфера вусцішнасці.
Першы пачынае крычаць вераб'іны сычык. З розных бакоў чуваць некалькі асобін. Калі становіцца яшчэ цямней да нас даносяцца рогат і завыванне шэрай кугакаўкі. Праз нейкі час з глыбіні лесу чуваць уладара мясцовага леса. Падае свой, прабіраючы да дрыжыкаў, голас пугач.
Птушку ледзь чуваць. Таму мы з Юрай вырашаем хутка ісці на голас. Абмінаючы падтопленую частку леса, праз два кіламетры выходзім на вырубку, дзе пугача чуваць вельмі добра. Птушка крычыць у сотні метраў ад нас і кожны яе крык узбуджае, застаўляе сэрца біцца хутчэй. Нечакана на другім канцы вырубкі адказвае другая птушка. Гэты голас па танальнасці больш глухі. Гэта крычыць самка пугача. Птушкі пачынаюць пераклікацца паміж сабой. Рэдка можна пачуць пугача, а каб пачуць "размову" паміж самцом і самкай - гэта ўвогуле удача. Мы стаім і слухаем гэты неверагодны канцэрт. Усміхаемся задаволеныя, бо ў рэшце знайшлі тэрыторыю гнездавання пугача, якога некалькі год запар слухалі ў гэтым месцы.
На працягу ўсяго шпацыру, мы ўвесь час чулі выццё ваўкоў, якое дадавала вусцішнасці нашаму мерапрыемству. Такога працяглага выцця я яшчэ ніколі не чуў. Я вельмі люблю начны лес, але часам станавілася нават неяк неўтульна, асабліва, калі мы вярталіся да машын. Нібы разумееш, што нічога яны табе не зробяць, але начны лес, выццё, бляск вачэй у святле ліхтара прабуджаюць унутры першабытныя інстынкты...
#прыгодынатураліста
Вясновы вечар у лесе - проста суцэльная асалода. Яшчэ няма насякомых, прыемная тэмпература паветра. Першыя песні драздоў, гоман жураўлёў, крыкі гусей і качак.
Сонца на захадзе афарбоўвае неба ў цёплыя колеры. На шэрым небе запальваюцца першыя зоркі. Раз пораз у паветры пралятаюць першыя кажаны. З надыходам цемры ў лесе пачынае панаваць атмасфера вусцішнасці.
Першы пачынае крычаць вераб'іны сычык. З розных бакоў чуваць некалькі асобін. Калі становіцца яшчэ цямней да нас даносяцца рогат і завыванне шэрай кугакаўкі. Праз нейкі час з глыбіні лесу чуваць уладара мясцовага леса. Падае свой, прабіраючы да дрыжыкаў, голас пугач.
Птушку ледзь чуваць. Таму мы з Юрай вырашаем хутка ісці на голас. Абмінаючы падтопленую частку леса, праз два кіламетры выходзім на вырубку, дзе пугача чуваць вельмі добра. Птушка крычыць у сотні метраў ад нас і кожны яе крык узбуджае, застаўляе сэрца біцца хутчэй. Нечакана на другім канцы вырубкі адказвае другая птушка. Гэты голас па танальнасці больш глухі. Гэта крычыць самка пугача. Птушкі пачынаюць пераклікацца паміж сабой. Рэдка можна пачуць пугача, а каб пачуць "размову" паміж самцом і самкай - гэта ўвогуле удача. Мы стаім і слухаем гэты неверагодны канцэрт. Усміхаемся задаволеныя, бо ў рэшце знайшлі тэрыторыю гнездавання пугача, якога некалькі год запар слухалі ў гэтым месцы.
На працягу ўсяго шпацыру, мы ўвесь час чулі выццё ваўкоў, якое дадавала вусцішнасці нашаму мерапрыемству. Такога працяглага выцця я яшчэ ніколі не чуў. Я вельмі люблю начны лес, але часам станавілася нават неяк неўтульна, асабліва, калі мы вярталіся да машын. Нібы разумееш, што нічога яны табе не зробяць, але начны лес, выццё, бляск вачэй у святле ліхтара прабуджаюць унутры першабытныя інстынкты...
#прыгодынатураліста