Ад людзей, ад пачвараў, ад штучнага - прэч.
Я іду да гары, там дзе зоры ды сонца.
Хваляваньні, пачуцьці ня вартыя плеч,
Каб цягнуць за сабой цераз шлях у бясконцасьць.

Вецер робіцца моцным, а сьцежка страмчэй.
Але гэта ня важна, калі маеш мэту.
Колькі б не засталося трымацца яшчэ,
Карацей з кожным крокам адлегласьць да неба.

А наверсе пад самым скляпеньнем нябёс
Б'е з-пад дрэва крыніца чароўнай прыроды.
Кажуць, што не магчыма даведацца лёс.
Але ўсё ж углядаюся нішкам у воду

У спадзеве дазнацца, што станецца перш,
Калі я да падгор'я вярнуся ізнову:
Я натхёны жыцьцём напішу новы верш
Або ўрэшце забуду апошнія словы?

Я гляджу на адбітак уласных вачэй,
Што ў імклівым струмені дрыжаць без спалоху.
І шукаю адказ, што настане хутчэй:
Я вярнуся дамоў ці забуду дарогу?