Самых пяшчотных вартая ты словаў,
Вясновых кветак, да раньня размоваў.
Гадзіны тыя быццам дэжавю,
Ці то рэальнасьць, ці я толькі сьню?
Усё часьцей пад вечар так бывае,
Што той усьмешкі і вачэй мне не хапае.
Якія зноў запальваюць надзею,
Ад позірка твайго заўсёды млею
Вясновых кветак, да раньня размоваў.
Гадзіны тыя быццам дэжавю,
Ці то рэальнасьць, ці я толькі сьню?
Усё часьцей пад вечар так бывае,
Што той усьмешкі і вачэй мне не хапае.
Якія зноў запальваюць надзею,
Ад позірка твайго заўсёды млею