Эпівосьтамфія

Іду, іду, і раз — сьвярбіць!
Не абы-дзе — на сьпіне.
Спрабую сьпінай варушыць —
Сьвярбіць і ўсё ня сьціхне.
Цягну руку, цягну, цягну
Пад кофту ды цішотку.
Я недзе штось паварухну —
А рукі ўсё ж кароткі.
Я труся, труся аб вярбу,
А ўсё яно сьвярбіць.
Разьдзерла сьпіну ў кроў сваю,
І толькі больш баліць.
Я труся, труся, тру сябе,
І менею ўсё ростам.
Жыцьцё аддаўшы той вярбе,
Я стала пылу горсткай.

18.08.2022