Грэка-католікі Беларусі

Наш Госпад Ісус Хрыстос быў кінуты пад ногі смерці, але Сам растаптаў яе, як топчуць дарогу. Ён паддаўся смерці і прыняў яе добраахвотна, каб яе знішчыць насуперак яе волі. Наш Госпад пайшоў на смерць, несучы крыж, бо смерць гэтага хацела, але Ён закрычаў на крыжы і вывеў мёртвых з адхлані насуперак жаданню смерці.

Смерць забіла Госпада ў Яго чалавечым целе, але той самай зброяй Ён здабыў перамогу над смерцю. Боства ўкрылася ў чалавечай прыродзе і падступіла да смерці; яна ж забіла і сама была забіта. Смерць забіла прыроднае жыццё, але, у сваю чаргу, яе забіла звышпрыроднае жыццё.

Паколькі смерць не магла пажэрці Яго без цела, і адхлань не магла паглынуць Яго без цела, Госпад сышоў ва ўлонне Дзевы, каб узятае ад Яе цела прывяло Яго ў адхлань. У прынятым целе Ён спусціўся ў адхлань, раскідаў і зрабаваў сабраныя там скарбы.

Прыйшоў да Евы, маці ўсіх жывых. Яна – вінаграднік, агароджу якога смерць выламала ўласнымі рукамі Евы, каб тая пакаштавала свой плод. Таму Ева, маці ўсіх жывых, стала для ўсіх крыніцай смерці.

Аднак, замест старой вінаграднай лазы, Евы, расквітнела Марыя, у якой пасяліўся Хрыстос – новае жыццё. Смерць шукала пажывы і, як зазвычай, падступілася, не падазраючы нічога. Але ў смяротным плодзе было схавана Жыццё, знішчальнае для смерці. Калі смерць паглынула Яго, не баючыся нічога, яна вызваліла жыццё і разам з ім многіх.

Св. Ахрэм Сірын

Вінаградная лаза, пасаджаная ў зямлю, прыносіць плён у адпаведны час, і зерне збажыны, падаючы ў зямлю і прарастаючы, прыносіць у шмат разоў большы плён з дапамогай Духа Божага, які ахоплівае ўсё. Пасля, дзякуючы Божай мудрасці, усё выходзіць на карысць чалавеку, а прымаючы Божае слова, становіцца Эўхарыстыяй, гэта значыць Целам і Крывёй Хрыста. Таксама і нашыя целы, якія жывяцца імі, спачнуць калісьці ў зямлі і прарастуць у ёй, але ўваскрэснуць у свой час, калі Слова Божае дасць ім уваскрасенне дзеля хвалы Бога Айца, Які смяротнае апранае ў несмяротнасць, а тленнае ласкава адорвае нятленнасцю, паколькі Божая моц удасканальваецца ў слабасці.

Св. Ірыней Ліёнскі

О браты, о сыны, о каталіцкія парасткі, о святыя нябесныя нашчадкі, адроджаныя ў Хрысце і народжаныя звыш, паслухайце мяне, а хутчэй таго, хто кажа праз мяне: «Спявайце Госпаду новую песню». Вось ты гаворыш: «Я спяваю». Так, ты спяваеш, спяваеш выразна, і я чую. Але няхай жыццё не сведчыць супраць языка.

Св. Аўгустын

Калі Майсей вызваліў народ з няволі Егіпта і перавёў яго праз Чырвонае мора, у хвалях якога патанулі войскі фараона, увесь народ заспяваў песню перамогі. Так і мы, атрымаўшы ў хросце адпушчэнне грахоў, павінны аддаць належную падзяку за нябесныя дабрадзействы.

Егіпцяне, якія прыгняталі народ Божы, былі вобразам змроку і ўціску. Таму гэта трапны сімвал грахоў, якія пераследавалі нас, пакуль не патанулі ў хросце.

Вызваленне сыноў Ізраіля і ўвядзенне іх у абяцаную зямлю – гэта вобразнае ўвасабленне таямніцы нашага адкуплення. Праз яе ласка Хрыста асвятляе нас і вядзе да святла нябеснага жылля. Святло гэтай ласкі сімвалізаваў вогненны слуп воблака, які спадарожнічаў габрэям падчас усёй іх вандроўкі. Ён абараняў іх ад начнога змроку і прывёў іх цудадзейнай сцяжынай да абяцанай айчыны.

Св. Беда Вялебны

14 красавіка 2024 - Нядзеля Жанчынаў Міраносіцаў

Сказаўшы міраносіцам "Радуйцеся", Ты суняў плач прамаці Эвы ўваскрасеньнем Тваім, Хрысьце Божа,і апосталам Тваім загадаў прапаведаваць: "Збаўца ўваскрос з магілы.
(Кандак міраносіцаў, Тон 2)

+ + +
Шчыра віншуем ўсіх жанчынаў - верніцаў Хрыста ў БГКЦ, што наведваюць нашыя храмы і капліцы. Дзякуем ім за малітоўную і матэрыяльную падтрымку, за арганізацыйнае служэнне, за клопат аб парафіях.

Малітвамі Усіх Святых Беларускай Зямлі няхай шчодра блаславіць вас Уваскрослы Госпад.

+архімандрыт Сяргей, Апостальскі адміністратар для грэка-католікаў Беларусі

Каштоўны і жыватворны крыж Хрыстовы

О найкаштоўнейшы дар крыжа! Паглядзі, які цудоўны выгляд яго! Ён не мае ў сваім выглядзе сумесі дабра і зла, як вядомае дрэва ў Эдэме, але ўсю яго красу і прыгажосць люба сузіраць і адчуваць.

Бо гэта дрэва нараджае жыццё, а не смерць; яно асвятляе, а не зацяняе; яно ўводзіць у рай, а не выганяе. На гэта дрэва Хрыстос узышоў, як на калясніцу, і знішчыў д’ябла, які меў моц смерці, і вызваліў чалавечы род ад тыранічнага рабства.

На гэтым дрэве Госпад як самы дасведчаны воін: зранены падчас бою ў рукі, ногі і боскі бок, але імі Ён вылечыў нашую прыроду, зраненую атрутай змея.

Калісьці дрэва прынесла нам згубу, а цяпер, дзякуючы дрэву, нам было вернута жыццё. Калісьці з-за дрэва нас падманулі, а цяпер мы адкінулі на дрэве старадаўняга змея. Гэта сапраўды новыя і незвычайныя замены. Замест смерці даецца жыццё, замест тленнасці – нятленнасць, замест ганьбы – слава.

Таму дарэчна ўсклікаў св. апостал Павел: «Няхай я не буду хваліцца нічым, акрамя крыжа нашага Госпада Ісуса Хрыста, праз якога свет укрыжаваны для мяне, а я – для свету» (Гал 6, 14). Бо гэта найвышэйшая мудрасць, якая быццам расцвіла на крыжы, аспрэчыла пыху мудрасці гэтага свету і яе ганарыстую глупоту. А разнастайныя даброты, якія бяруць пачатак у крыжы, вырвалі парасткі зла і нягоднасці.

Ад пачатку свету толькі сімвалы і правобразы гэтага дрэва былі знакамі і прадвесцем неверагодных будучых цудаў. Таму няхай паглядзіць кожны, каго ахоплівае прагнасць пазнання. Ці ж не на малым дрэве каўчэга Ной разам з дзецьмі і жывёламі ўсякага роду ўратаваўся з Божай дапамогай ад згубы патопу?

А што наконт жазла Майсея? Ці ж гэта не вобраз крыжа? На яго ўзмах вада ператварылася ў кроў, гэтае жазло паглынула змеяў егіпецкіх чарадзеяў; сваім ударам яно раздзяліла мора, а потым вярнула марскія плыні і затапіла ворагаў, захоўваючы тых, хто быў выбраным народам.

Такім вобразам крыжа было і жазло Аарона: за адзін дзень расцвіло, паказваючы законнага святара.

Таксама Абрагам указваў на дрэва крыжа, калі свайго звязанага сына паклаў на стосе дрэва. На крыжы смерць была забіта, а Адам вернуты жыццю. Крыжам хваліцца кожны апостал, крыж прыносіць вянок перамогі кожнаму пакутніку, крыжом асвячаецца кожны святы. З дапамогай крыжа мы апранаемся ў Хрыста і здымаем з сябе старога чалавека. Дзякуючы крыжу мы, авечкі Хрыстовы, сабраны ў адзін статак і прызначаны для нябеснай аўчарні.

Св. Тэадор Студыт

+Папа Францішак выказаў спачуванне жыхарам Казахстана+
=10 красавіка 2024 г. у канцы агульнай аўдыенцыі Папа Францішак прывітаў тысячы пілігрымаў, якія сабраліся на плошчы Святога Пятра і заклікаў іх «не забывацца на братоў і сёстраў, якія так шмат пакутуюць з-за канфліктаў». =Папа выказаў так сама спачуванне жыхарам Казахстана, якія пацярпелі ад наймацнейшай за апошнія 70 гадоў паводкі, выкліканай раннім раставаннем снегу. У выніку затаплення каля 90 тысяч жыхароў былі вымушаны эвакуіравацца. “Мы молімся за тых, хто пакутуе ад наступстваў гэтага стыхійнага бедства”, – сказаў Папа.

Тыднёвае кола богаслужэнняў - калі, да каго і пра што молімся?

У аснове парадыгмы руху чалавечага жыцця ляжыць гісторыя стварэння Богам свету за 6 дзён і адпачынку - на сёмы дзень.

Мы шэсць дзён працуем, а адзін дзень - прысвячаем Богу, вызваляючы сябе ад зямных клопатаў. І гэтым сёмым Гасподнім днём, які займае важнае месца ў літургічнай свядомасці хрысціян, з’яўляецца нядзеля. Гэты дзень ад пачатку для першых хрысціян быў днём для Эўхарыстыі. У ім хрысціяне збіраліся разам, каб згадваць усё, што сталася ў Хрысце, усе яго збаўчыя дзеянні. Найперш — гэта смерць і ўваскрасенне Ісуса, але ўвогуле ў нядзелю святкавалі ўсё жыццё Хрыста — увесь Яго збаўчы провід. Таму ў раннім хрысціянстве нядзеля мела шмат цікавых харызматычных назваў — дзень Гасподні, першы дзень, восьмы дзень (гэта такая апакаліптычная назва, якая, з аднаго боку, прывязвае гэты дзень да гісторыі, а з другога — выводзіць за яе межы). Нядзеля — смерць і ўваскрасенне Хрыста — выводзіць нас за межы гісторыі і ўводзіць у пэўную эсхаталагічную збаўчую рэчаіснасць.

Да сённяшняга дня нядзеля мае асаблівы статус у літургічным жыцці Царквы. Гэта дзень, у які мы спяваем тэксты пра ўваскрасенне ў гонар Ісуса. І менавіта яна - нядзеля - закладвае аснову для тыднёвага кола богаслужэнняў. Усе тэксты гэтых богаслужэнняў знаходзяцца ў літургічнай кнізе, якая называецца Актоіх (з грэч. мовы - васьмігалоснік) - гэта кніга, якая змяшчае ў сабе ўсе зменныя тэксты богаслужэнняў, падзеленыя па прынцыпе васьмі таноў.

Кожны дзень тыдня мае асаблівы літургічны ўспамін, асаблівы змест. Панядзелак прысвечаны нябесным бесцялесным сілам, якія атачаюць пасад Божы, няспынна служаць Богу, выконваюць Яго збаўчыя пастановы ў свеце і славяць Яго.

Аўторак прысвечаны прадвесніку Гасподняму Яну, які папярэдзіў збаўчае прышэсце Ісуса ў свет і ўказаў сваім жыццём і непасрэдна сваім жэстам і пропаведдзю на Ягня Божае, якое бярэ на сябе грэх свету.

Серада мае падвойнае літургічнае значэнне: яна прысвечана Крыжу Гасподняму і Найсвятой Багародзіцы.

Чацвер прысвечаны тым людзям, якія служылі Богу ў гэтым свеце, абвяшчалі Яго Слова, былі пастырамі і настаўнікамі. Гэта ў першую чаргу апосталы Хрыста, а таксама свяціцель Мікалай, які ў царкоўнай традыцыі і свядомасці адзначаецца асаблівымі дабрадзейнасцямі.

Пятніца — гэта ўспамін ахвяры і мукі Хрыста, якія даравалі нам збаўленне.

Субота таксама мае асаблівы статус. Хаця ў хрысціянскай свядомасці яна не мае такога статусу, якую мела ў юдэйскай рэлігіі, але ўсё ж нясе на сабе адбітак той асаблівай блаславёнай вялікай суботы, калі Хрыстос спачывае ў магіле. І тут ёсць цікавая багаслоўская паралель: як Госпад, паводле апісання з кнігі Быцця, «адпачыў ад усіх спраў Сваіх», ствараючы свет, так і Збаўца спачыў у магіле, адпачываючы ад усіх сваіх збаўчых спраў. Таму субота таксама мае асаблівае літургічнае значэнне і сёння мае два асноўныя літургічныя элементы — успамін усіх святых і памерлых.

Вельмі цікава, што ўсіх святых і ўсіх памерлых мы ўспамінаем у адзін дзень. У гэтым ёсць глыбокая багаслоўская інтуіцыя Царквы, паколькі мы верым, што кожны хрысціянін, кожны ахрышчаны, які адыходзіць да Госпада, маем надзею, – далучаецца да святых. Згадайце гэты вядомы псалом: «Са святымі супакой, Хрысце, душы заснулых слуг Тваіх». Царква аддае памерлага чалавека ў рукі Бога з надзеяй, што ён будзе радавацца ў вечнай хвале разам з усімі Яго святымі.