Я бачу, як шчасьце павольна зьнікае ў прасторы.
Малекулы шчасьця зьліваюцца з рэдкім паветрам.
Я дыхаю гэтым, і не дастае кісларода.
Заплюшчваю вочы, бо гэтак прасьцей мне паверыць,
Што я магу стаць такім самым вялікім як неба,
Уздыхам адным увабраць усё шчасьце навокал.
Я ведаю пэўна, што заўтра ад шчасьця асьлепну.
А ноччу наступнай памру ад самоты.