Стась Карпаў

не-не. мяне ніхто не ўзламаў. змененая аватарка канала, калі не прыглядацца, можа выклікаць зуд у нармальнага чалавека. але прыглядзецца трэба)

Чым болей я чытаю гіркіна - тым больш я разумею глыбінную фрустрацыю людзей такога тыпу. У гіркіне я, карацей, разумею болей, чым ён сам разумее. І калі б ён у мяне спытаў: "Станіслав, отчего мне так плохо от слова совсем" - я бы адказаў яму. Вокаімгненна.
Я бы адказаў, што праблема ваша, дарагі гіркін у тым, што у глыбіні душы. Глыбока. Вы проста вельмі хочаце быць украінцам. Ад таго вы так шмат бухаеце і маеце ад таго ж выгляд здутай да 0.5 атмасферы гумавай лялькі урабароса.
Я патлумачу.
Калі ты не канчаткова ёбнуты і ўнутры цябе няма мэты проста забіваць, гвалціць і красці ўсё, што адламваецца - табе вельмі-прывельмі цяжка дзень за днём пісаць, што гэтая самая расея імені сярэднестатыстычнага клепта-сада-педафіла павінна ўвацарыцца ад арктыкі да антарктыкі і дзе-небудзь яшчэ. Бо па цьвярозым разуменні ты бачыш, што вакол цябе - ўнутры расеі-пакутніцы, расеі карміліцы, расеі вызваляльніцы - жывуць не надта рэфлексіўныя людзі якія любяць танцаваць вакол сталагімта з гаўном і час ад часу піліць суседу галаву.
Ты як бы пішаш, што "нашы" павінны ірвануць, мабілізавацца, сплаціцца! Каб гэтых украфашыстаў, бездухоўных служкаў захаду, здраднікаў аўтаматушкі-русі прымусіць пакаяцца і "зноў стаць" "нармальнымі рускімі людзьмі".
Ты пішаш і сам глядзіш па баках і разумееш ступень "нармальнасці" тваіх уласных арыенціраў.
Ты дакладна разумееш, што твае сільна духоўныя суграмадзяне не сплацяцца. Што яны часткова будуць спрабаваць прасачыцца праз грузінскую мяжу, а каторыя не паспеюць - па дарозе на вайну часткова сапьюцца і часткова здохнуць, а часткова пазабіваюць адзін аднаго. І часткова спіздзяць адзін у аднаго грошы, шкарпэткі і зубы. А калі раптам даедуць- будуць паводзіць сябе так, што іх гераізм у байках для вашых непатрабавальных дзяцей прыйдзецца ляпіць з п'яных падзенняў на амбразуру і непрасыпанняў у гарашчым танку.
А яшчэ у вас ёсць камандванне, якое не камандуе.
Ёсць валанцёры, якія не валанцёраць.
Ёсць прадстаўнікі дыяспараў, чыя любоў да радзімы вытрымлівае ўсё, акрамя тактыльнага сутыкнення з радзімай.
Усе унутры тваёй краіны-скрэпаносіцы, бухаюць моляцца на жыгулі і ціхенька піздзяць усё, што ў стане спіздзіць.
Касячок.
І ты як бы разумееш, што усё, чаго ты хацеў ад богам абранага народа - яно на тваіх вачах як бы рэалізуецца. Толькі там... "у хахлоў..."
Ты ж хацеў, каб войска паднялі?
Каб ваяры усе як на падбор. Ну, з вышэйшай адукацыяй.
Да-да! Каб прыгажуны-студэнты, бізнесоўцы, настаўнікі, урачы, навукоўцы... Каб яны самі ішлі ў ваенкамат. Па поклічы сэрца. І каб чэргі, чэргі ў ваенкаматах. А ты каб глядзеў і плакаў ад гонару.
Каб яны маглі адначасова страляць з кулямёта, цытаваць класіку і на скрыпачцы вжух-вжух.
І каб вайсковыя ўсялякія блогеры не былі б з усіх ракурсаў падобныя да ахвяраў стогадовага інцэсту.
І каб карупцыянераў час ад часу саджалі.
І каб галоўнакамандуючы быў не фанерны.
І каб камандзіры ўмелі размаўляць хаця б на мове жэстаў.
І каб прэзідэнт не хаваўся ад мікробаў у бункер.
І каб жонку кахаў. І каб на перадавой з шашкай.
І каб увесь свет прэзідэнта твайго слухаў і каб прэзідэнт важна прамаўляў, а не правяраў, ці на месцы чамадан з гаўном.
І каб голас у прэзідэнта быў, ну, не такі тыму "ээм, мнем-мнем".
Воооось.
Карацей, рабіце са мной што хочаце, але думка мая такая.
Калі б ігаріванычу сказалі б: "давай, ігар, перанарадзісь у нармальнай краіне" - ігар бы не сумняваўся і пабег перанараджацца.
Ва Ўкраіне. З прыгожымі вусамі. і каб умець нармальна літару Р.

- Поймите! Римская империя не может проиграть! Вы себе можете представить, чтобы Рим проиграл?
- Эй! Карфагенцы! Можем повторить!
- С нами Зевс!
- Не смешите наши легионы!
- Это красный Рубикон!
- Спасибо Пирру за победу!

Па-шчырасці, я не вельмі вялікі аматар сувенірчыкаў, але калі б мне падарылі кубачак за 21 еўра (а такія кубачкі ніхто не купляе сам сабе), то напэўна я бы піў. Ну, з кубачка. Піў бы і не задумваўся пра тое, што афрыканскія дзеці каб спатоліць смагу не маюць нават годнай лужыны. Але нейкі добры чалавек, убачыўшы мой кубак, мне б абавязкова расказаў.
Гэты чалавек прыйшоў бы да мяне голы, без тэлефона і кубачка. Паголены налыса з меркаванняў практычнасці.
З ягонай сракі тырчаў бы лапух (з меркаванняў экалагічнасці), а ногі ягоныя былі б абгорнуты анучамі і берастой.
І пачуўшы пра Афрыку і дзяцей, я б выкінуў свой кубачак і свой тэлефон. І мы б абняліся з гэтым чалавекам і пайшлі бы разам шукаць якога-небудзь себарыта, уласніка блэндэра за палтос і тостэра за 40.
Не прайшло б і года, як мы б сталі мільённай калонай голых, абматаных анучай і лапухамі шчаслівых людзей, якім па незразумелай прычыне спачувалі б няшчасныя дзеці Афрыкі

Рускі гэта калі ўсё жыццё ў цябе ўсе вакол бульбашы, хахлы, жыды,піндосы,пшэкі, лабусы, чухня, чуркі, фрыцы etc., а пасля ты з вузялком шчэмішся праз мяжу з загадзя падрыхтаваным тэкстам пра "мір вам, мы супраць вайны".
Няма ў свеце нічога больш мярзотнага за людзей, якія з дзяцінтва гадаваліся як легіёны тэлегледачоў, якія павінны сачыць за прамымі трансляцыямі скарэння "неданацыяў", а цяпер на каленцы вымушаны спешна гадаваць іншых сябе. Тых, якіх яны ніколі не ведалі.
За час стаяння ў чарзе на Верхнім Ларсе - узрашчваць у сабе тыя якасці, якія ўсё жыццё ненавідзелі у суграмадзянах. "Не нравітся в Россіі - валі нахуй в свою Амеріку, ліберал сраный!"
Яшчэ ўчора яны зларадна хіхікалі, калі чулі што ў Марыупалі людзі п'юць ваду з лужынаў, а сёння скавычуць пра тое, што ў іх заканчваецца буціліраваная на грузінскай мяжы.
Іх, канечне, прапусцяць. І нейкі час яны будуць адлёжвацца ў сваіх здымных кватэрах, як свежападабраныя бяздомныя сабачкі.
А пасля яны ўпершыню сустрэнуць землякоў.
Упершыню вып'юць чачы.
Упершыню паплачуцца адзін аднаму пра свой гаротны лёс.
Упершыню добра выспяцца.
Упершыню спакойна паснедаюць.
Упершыню сходзяць на мора.
Упершыню спакойна прагуляюцца па вуліцах.
Упершыню заўважаць, што вакол шмат жоўта-блакітных і нават бчб сцягоў.
І тады яны ўпершыню адчуюць раздражненне: а чаму гэтым людзям не жывецца спакойна?
што яны гэтымі сцягамі хочуць сказаць?
Навошта гэтая канфрантацыя?
Людзі павінны жыць мірна, а значыць трэба паважаць рускіх. А значыць трэба гаварыць па-руску.
І вывешваць рускія сцягі.
І наогул мы адзін народ а нас пасварылі амерыканцы.
І чаго хахлам не сядзіцца дома.
А ў бульбашоў - парадак і нехуй было рвацца ў еўропу- не хадзілі б сінімі жопамі.
Вас там не чакаюць.
И завали-ка ты ебало.
Рррррусскіе ідут!!!

Прыходзіць кроха-сын да таты і кажа: тата, а тата, а ты баявы быў? Тата саджае хлопчыка на калена і пачынае расказваць: аднойчы ў дзяцінстве напаў на мяне вялікі злы дзядзька. А я я яму яааак уябаў, той на сраку і сеў. Вучыся, сынок. Калі дзядзя палезе - ты яму таксама ўябі!
Хлопчык настолькі ўразіўся, што пачаў бегаць па сябрах і расказваць: "мой папка яааак дзядзьку аднаму уябаааааў! І я, калі да мяне палезуць дзядзькі - ім уябу".
Усіх проста затрахаў сваім папкай.
Ішлі гады, да хлопчыка ніхто не лез, ніякіх злых дзядзек яму не сустракалася. Але папка ўсё не выходзіў з галавы.
Пасля ў хлопчыка з'явіўся свой маленькі сынішка, які таксама пытаў у папкі: а ты раней баявы быў?
На што папка адказваў, што за тое ў нас дзед быў баявы. Ён аднаму дзядзьку яааак уябаў... І мы уябем, як толькі устрэнем злога дзядзьку.
- І ты тады уябеш?
- Абавязкова! Як дзед!
І кожны вечар у іх размова адбывалася:
- Ты злому дзядзьку ужо ўябаў?
- Пакуль не ўябаў.
- А сёння?
- А сёння?
-А сёння?
- Пакуль не ўябаў.
- А чамууууууу?
- Ну... проста злыя дзядзі ад нас хаваюцца, бо баяцца!
- Так давай іх пашукаем!
- Навошта?
- Мы знойдзем злых дзядзек і ўябем! Як дзед!
І папа ўзяў сына за ручку і яны выйшлі ўва двор.
- Вунь той дзядзька злы, пап!
- Той!?
- Той! Ягоны сын са мной не хоча сябраваць!
- Хм! Не можа сын добрага чалавека не хацець сябраваць з унукам гераічнага дзеда! Зараз мы яму яаааааак уябем.
Далей адбываецца сцэна дзе яны піздзяць "кепскага дзяздьку нагамі", пасля дзядзька падымаецца, атрахаецца, і пачынае піздзіць і папку і сынку і іх абодвух разам.
А калі пыл сунімаецца хлопчык акуратна правярае папкаў пульс:
- Ты жывы, пап?
- Ну!
- Дзядзька нас адпіздзіў, да? А так бывае, што добрыя дзядзькі атрымліваюць пізды ад кепскіх?
- Не ведаю, сынок.
Але вось ты падрасцеш і будзе ў цябе свой сын.
Аднойчы ён спытае "а ты раней баявы быў?".Ну дык ты там не тушуйся... Раскажы што вы з таткам кепскіх дзядзяк ува двары адпіздзілі...

Если все в стране рабы, -
Заготавливай гробы.
Хватит ли в России лесу,
Мне узнать хотелось бы.

Карацей, у 2022м я зразумеў, што рускія не столькі не здаюцца, колькі не канчаюцца.

Думаю, 23 лютага беларускія вайскоўцы разам з жанчынамі са словамі: "спасіба вам, зашчытнікі" павінны дарыць шкарпэткі расійскім вайскоўцам.

Гісторыя Беларысі вучыць беларусаў таму, што калі занадта доўга вырашаць, "як і куды" - прыйдзе чалавек, які скажа: нікуды і ніяк.
Чалавека, які вырашыў, што "ніяк і нікуды", гісторыя Беларусі вучыць, таму што ён можа ўсё, акрамя як перагарнуць старонку. Бо тая старонка, якую ён захоча перагаруць, - апошняя. Апошняя старонка першай часткі. А ў другой будуць зусім іншыя дзеючыя асобы, іншы сюжэт, ды і жанр іншы.

Вам не падаецца, што наша апатычная ўпэўненасць у тым, што "нічога не змянілася" нейкім ірацыянальным чынам ігнаруе самазаспакаяльныя спічы ябацек пра тое, "што хутка ўсё вернецца" ?

Падчас палестына-ізраільскіх спрэчак, у мяне было адно універсальнае пытанне-аргумент: выбіраючы адно з двух, вы бы хацелі каб у Беларусі была агульная і адкрытая мяжа з Палестынай ці з Ізраілем?
Уласна кажучы да ябацек у мяне такое ж пытанне. топячы за красаўцаў, яны хацелі б каб іх дзеці сябравалі з дзецьмі красаўцаў, ці з дзецьмі "пятай калоны"? З дзецьмі недабітых буржуйчыкаў там, дактароў, архітэктараў, айцішнічкаў, ці з тымі дзецьмі, якія вельмі хочуць каб ім выдалі дубінку і айда "горад патруляваць"? Вось такое пытанне.
Зрэшты, не столькі пытанне, колькі прадказанне.
У хуткім часе вашыя любімыя дзеткі асабліва і выбару мець не будуць. Тыя, хто абяспечвае вам стабільнасць будуць вашых дзяцей і вучыць, і лячыць, будуць вам дамы праектаваць і праграмкі пісаць. Да іх будзеце ў госці хадзіць. Яны вам будуць і ахова і дасуг. І нічога акрамя іх у вас не будзе.
Зрэшты, вы ж перажывалі, што дзеці мала часу праводзяць на свежым паветры, усё адныя гаджэты.
Не хвалюйцеся. Будзе ў вас свежае паветра і мала гаджэтаў.
Уручча 1 на Уручча 2. Серабранка супраць малінаўкі. Ты з какога раёна. А пасля ў медпункт, дзе будзе пластыр і малодшы лейтэнант з даведнікам па аказанні першай неабходнай.
Усё ў вас будзе так, як вы хацелі.

Калі турцыя шантажыравала еўропу сірыйскімі бежанцамі, якіх яна перапраўляла ў стары свет сотнямі тысяч, устрайваючы ім загадзя канцэнтрацыйныя адстойнікі, еўропа заламвала рукі і спрабавала дамовіцца і адкупіцца. Гэта пры тым, што пад відам сірыйскіх бежанцаў у якую-небудзь Германію траплялі і жук і жаба са свежанаштампаванымі пашпартамі.
А калі праз Беларусь паперліся транзітныя афрыканцы, еўракамісар Ілва Ёхансан заявіла што ЕС можа разгледзець магчымасць прыпынення выдачы візаў для грамадзян Беларусі.
Яшчэ раз. Не для афрыканцаў, а для жыхароў з пашпартамі РБ.
У прынцыпе гэта проста яшчэ адзін сумны штрышок да карціны сучаснага свету. Таго свету, дзе Барак Абама прыносіць выбачэнні Кастра і закрывае для кубінцаў магчымасць уцёкаў з "вострава свабоды". Таго свету, дзе нарвегія назначае сябе галоўным забруджвальнікам жывой прыроды а прагрэсіўныя навукоўцы бескампрамісна выказваюць словы падтрымкі кітаю, які ўсіх узнагародзіў каронавірусам.
Я ніколі не збіраўся эміграваць з Беларусі. Раней - таму, што лічыў, што нідзе больш я не змагу быць шчаслівым. Цяпер - бо я разумею, што калі валіць - то на іншую планету, бо на гэтай нармальнаму чалавеку рабіць абсалютна нехер.

Ошчэмта, у нас так. Калі ты негр з афрыкі, то мяжу Беларусі з ЕС перасякаеш бясплатна і ў любым месцы. А калі беларус, то плаціш збор і праз прапускны пункт. А яшчэ у нас сцяг як у мадагаскара. Ну і ў цэлым становіцца ясна чаму ў беларусі беларусам так несвабодна. Свабода Нэльсану Мандэле і Анджэле Дэвіс!

Прачытаў што Юліі Чарняўскай пад хатнім арыштам стала значна горай. Бессэнсоўна тужіва ад таго, што прачытаў, як любімаму табой чалавеку становіцца горай - і на гэтым усё. Ты не можаш ні наведаць яго, ні пазваніць яму, гэтаму чалавеку.
Яму - горай, а ты прачытаў.
Дзядзя маёй жонкі па-ранейшаму сядзіць. Ні за што, а таму, што. І яму там таксама не становіцца лепей. Бутэлька самаробнай вішнёвай настойкі, якую я ў лісце абяцаў захаваць да дня ягонага вызвалення ужо атрымала першую зорачку.

Сядзяць дзясяткі цудоўных людзей, з якімі я асабіста знаёмы і сотні не менш цудоўных, з якімі мне не пашчасціла пазнаёміцца.
Нехта з'ехаў, нехта рыхтуецца "сесці".
І вось, што.
Ні адна ябацька з іхных ябацкаўскіх трыбунаў не скажа, што ворагі ворагамі, але ворага не абавязкова саджаць.

Памятаю, як мы спрачаліся, ці верна абыйшліся тады з "рэгнумаўцамі". Я казаў, што людзей можна за іх учынкі і пазіцыю не паважаць і нават ненавідзець. Але патрабаваць пазбавіць непрыемных табе людзей волі нельга.

Ну што ж. Адказваючы сабе на пытанне, хто такія нашы "ахоўнікі стабільнасці", я разумею, што іх самая выпуклая прыкмета - гэта стоадсоткавая аздінадушнасць у тым, што жыццё чалавека - гэта тое, на што патрэбная санкцыя ва ўпаўнаважаных органах і групах ідэалагічна правераных людзей.

Калі іх апанентаў б'юць, яны, ідэйныя і прафесійныя "антыфашысты" смяюцца і здзекуюцца з "сініх жоп", прапануючы падзякваць ім за тое, што не забілі.
А калі забіваюць - злуюцца, што жывыя маюць схільнасць аплакваць забітых.
Яны з радасцю каментуюць знешні выгляд і стан тысяч зняволеных у нейкай экзальтацыі абяцаючы пабудаваць для кожнага асабісты ці калектыўны лагер.

Прафесійныя пераможцы фашызма, для якіх фашызм - гэта проста слова, якое замяняе ім займеннік трэцяй асобы множнага ліку, занятыя толькі дэманстрацыяй асабістай вернасці чалавеку, які чвэрць стагоддзя не можа адчапіцца ад гэтай няшчаснай краіны, напісаннем даносаў і ламаннем жыццяў бацькоў і дзяцей пад скавытанні пра незалежнасць дзяржавы, каторую яны мэтанакіравана прадаюць оптам разам з жыхарамі "лагера".

Бо кожнае нованароджанае тут дзіця павінна ведаць, што жыць яму ці паміраць у турме, альбо ад кулі - вырашаць калегіяльна спецыяльныя людзі. Калі трэба, яны назавуць цябе фашыстам за сцяг, пад каторым іх прэзідэнт прымаў прысягу і будуць катаваць да смерці ў халодным склепе. А калі не трэба, то за катаванні іншых у халодным склепе назавуць цябе антыфашыстам, нават, калі ў цябе будзе свастыка пасярод лоба:
"Ведай, дзіцятка, для захавання міру ў Беларусі можна знішчыць усіх беларусаў. Можна знішчыць усіх. калі ты ахоўнік міру і сапраўдны антыфашыст".

Гарачыя навіны. Тры гадзіны не маглі адмыць чалавека, які напаў на азаронка.

Некалі санрыгорычу прыйдзе ў галаву адна думка, і не пакіне яе ніколі.
Думка гэта будзе пра тое, што да Бабарыкі на суд прыходзяць людзі. Самі.
Бясплатныя людзі.
Іх б'юць, пужаюць, саджаюць, абяцаюць усе магчымыя кары. Але яны усё адно гатовыя прыйсці каб сказаць словы падтрымкі. Каб "тоўсты буржуй" не адчуваў сябе адзінокім і каб пакуты не падаваліся яму бессэнсоўнымі.
Думка, магчыма, не будзе такой жа лірычнай. Яны будзе прасцей і канкрэтней: хто, акрамя шпіца гатовы любіць яго бясплатна? Падтрымліваць яго, нягледзячы на пагрозу? Хто напіша яму ліст, калі адрасам дастаўкі будзе не рэзідэнцыя і не адміністрацыя?
Адбіраць грошы у адных, каб плаціць за любоў іншым, як бачым, задача рэалізуемая. Але гэта ж не старт і не сярэдзіна жыцця, калі можна сабе дазволіць нейкія слабасці і плямкі ў рэнамэ. Гэта фініш. Гэта - фінал, у каторым ты вымушаны плаціць усё болей - усё меншай колькасці ахвотных прадаваць.
Ты вымушаны нават выпісваць з-за мяжы прафесійных сімулятараў рэйтынгавых аргазмаў - проста каб узгадаць маладосць і як цябе называлі харызматыкам,
Я не вялікі спецыяліст у гэтай галіне, таму ў мяне пытанне: старасць якая ў кожным кампаненце, уключаючы чалавечыя стасункі распісана прэйскурантна і сядзелкі, якія да таго ж абавязаны штодзённа клясціся ў вернасці, - гэта і ёсць тое жыццё, якое адбываецца ў свеце брутальных мужчынаў і сталёваяйкавых мача? Калі так, то буду ведаць.

Усе выказванні нашага міністэрства замежных спраў выглядаюць дзіўна толькі калі успрымаць іх як прамовы з наяўнасцю адрасата: у спрэчцы з апанентам прыходзіцца так ці інакш падтрымліваць планачку нейкай там адэкватнасці. але калі уявіць сабе псіхічна хворага, замкнёнага ў кватэры, які скавыча пра свае крыўды не таму, што хоча кагосці пераканаць, а таму што яму проста хуёва і таму, што ён стаіміўся ад цішыні, то карцінка праясняеца. такі чалавек ужо на трэція суткі можа дагаварыцца да змовы іншапланетнікаў. І калі ў вас для развіцця думкі чвэрць стагоддзя, а спікеры адбіраюцца па прынцыпе таўшчыні анамнеза - то... Ну, вы разумееце. То.

Мы ўсе разумеем, што Пратасевіч - закладнік. Сумны смайлік. Мы ўсе разумеем, што яго пытаюць. Два сумныя смайлікі. А вы ведаеце, што кажа гэты закладнік? Як ён здае паважаных людзей? Як вы не хочаце ведаць? Мы вам раскажам. Вы не хочаце глядзець онт? Паглядзіце на нашым рэспектабельным тэлеграм-канале! Да-да. Сумны смайлік. Пратасевіч у закладніках і ягоныя словы не варта прымаць да ўвагі! Але вы ж нават не ведаеце, якія канкрэтна словы не варта прымаць да ўвагі. А там огого, колькі таго, што да ўвагі ні ў якім разе не варта прымаць! Мы напісалі падрабязны канспект! Людзі, вы толькі паслухайце, што кажа гэты няшчасны чалавек, якому мы вельмі спачуваем! Паглядзіце відэа. Адчуйце ўсю глыбіню ягонага падзення! Лайк! Падпіска! Данат! Паглядзіце на ягоны твар, ацаніце сінякі! Паслухайце ягоны голас! Запомніце кожнае слова і не верце ні аднаму з іх!
Нашы ворагі разгарнулі супраць грамадскай супольнасці праграму татальнай хлусні і мы косткаміі ляжам, каб ніводны чалавек не прапусціў ні слова гэтай хлусні!