Стась Карпаў

Гісторыя Беларысі вучыць беларусаў таму, што калі занадта доўга вырашаць, "як і куды" - прыйдзе чалавек, які скажа: нікуды і ніяк.
Чалавека, які вырашыў, што "ніяк і нікуды", гісторыя Беларусі вучыць, таму што ён можа ўсё, акрамя як перагарнуць старонку. Бо тая старонка, якую ён захоча перагаруць, - апошняя. Апошняя старонка першай часткі. А ў другой будуць зусім іншыя дзеючыя асобы, іншы сюжэт, ды і жанр іншы.

Падчас палестына-ізраільскіх спрэчак, у мяне было адно універсальнае пытанне-аргумент: выбіраючы адно з двух, вы бы хацелі каб у Беларусі была агульная і адкрытая мяжа з Палестынай ці з Ізраілем?
Уласна кажучы да ябацек у мяне такое ж пытанне. топячы за красаўцаў, яны хацелі б каб іх дзеці сябравалі з дзецьмі красаўцаў, ці з дзецьмі "пятай калоны"? З дзецьмі недабітых буржуйчыкаў там, дактароў, архітэктараў, айцішнічкаў, ці з тымі дзецьмі, якія вельмі хочуць каб ім выдалі дубінку і айда "горад патруляваць"? Вось такое пытанне.
Зрэшты, не столькі пытанне, колькі прадказанне.
У хуткім часе вашыя любімыя дзеткі асабліва і выбару мець не будуць. Тыя, хто абяспечвае вам стабільнасць будуць вашых дзяцей і вучыць, і лячыць, будуць вам дамы праектаваць і праграмкі пісаць. Да іх будзеце ў госці хадзіць. Яны вам будуць і ахова і дасуг. І нічога акрамя іх у вас не будзе.
Зрэшты, вы ж перажывалі, што дзеці мала часу праводзяць на свежым паветры, усё адныя гаджэты.
Не хвалюйцеся. Будзе ў вас свежае паветра і мала гаджэтаў.
Уручча 1 на Уручча 2. Серабранка супраць малінаўкі. Ты з какога раёна. А пасля ў медпункт, дзе будзе пластыр і малодшы лейтэнант з даведнікам па аказанні першай неабходнай.
Усё ў вас будзе так, як вы хацелі.

Калі турцыя шантажыравала еўропу сірыйскімі бежанцамі, якіх яна перапраўляла ў стары свет сотнямі тысяч, устрайваючы ім загадзя канцэнтрацыйныя адстойнікі, еўропа заламвала рукі і спрабавала дамовіцца і адкупіцца. Гэта пры тым, што пад відам сірыйскіх бежанцаў у якую-небудзь Германію траплялі і жук і жаба са свежанаштампаванымі пашпартамі.
А калі праз Беларусь паперліся транзітныя афрыканцы, еўракамісар Ілва Ёхансан заявіла што ЕС можа разгледзець магчымасць прыпынення выдачы візаў для грамадзян Беларусі.
Яшчэ раз. Не для афрыканцаў, а для жыхароў з пашпартамі РБ.
У прынцыпе гэта проста яшчэ адзін сумны штрышок да карціны сучаснага свету. Таго свету, дзе Барак Абама прыносіць выбачэнні Кастра і закрывае для кубінцаў магчымасць уцёкаў з "вострава свабоды". Таго свету, дзе нарвегія назначае сябе галоўным забруджвальнікам жывой прыроды а прагрэсіўныя навукоўцы бескампрамісна выказваюць словы падтрымкі кітаю, які ўсіх узнагародзіў каронавірусам.
Я ніколі не збіраўся эміграваць з Беларусі. Раней - таму, што лічыў, што нідзе больш я не змагу быць шчаслівым. Цяпер - бо я разумею, што калі валіць - то на іншую планету, бо на гэтай нармальнаму чалавеку рабіць абсалютна нехер.

Прачытаў што Юліі Чарняўскай пад хатнім арыштам стала значна горай. Бессэнсоўна тужіва ад таго, што прачытаў, як любімаму табой чалавеку становіцца горай - і на гэтым усё. Ты не можаш ні наведаць яго, ні пазваніць яму, гэтаму чалавеку.
Яму - горай, а ты прачытаў.
Дзядзя маёй жонкі па-ранейшаму сядзіць. Ні за што, а таму, што. І яму там таксама не становіцца лепей. Бутэлька самаробнай вішнёвай настойкі, якую я ў лісце абяцаў захаваць да дня ягонага вызвалення ужо атрымала першую зорачку.

Сядзяць дзясяткі цудоўных людзей, з якімі я асабіста знаёмы і сотні не менш цудоўных, з якімі мне не пашчасціла пазнаёміцца.
Нехта з'ехаў, нехта рыхтуецца "сесці".
І вось, што.
Ні адна ябацька з іхных ябацкаўскіх трыбунаў не скажа, што ворагі ворагамі, але ворага не абавязкова саджаць.

Памятаю, як мы спрачаліся, ці верна абыйшліся тады з "рэгнумаўцамі". Я казаў, што людзей можна за іх учынкі і пазіцыю не паважаць і нават ненавідзець. Але патрабаваць пазбавіць непрыемных табе людзей волі нельга.

Ну што ж. Адказваючы сабе на пытанне, хто такія нашы "ахоўнікі стабільнасці", я разумею, што іх самая выпуклая прыкмета - гэта стоадсоткавая аздінадушнасць у тым, што жыццё чалавека - гэта тое, на што патрэбная санкцыя ва ўпаўнаважаных органах і групах ідэалагічна правераных людзей.

Калі іх апанентаў б'юць, яны, ідэйныя і прафесійныя "антыфашысты" смяюцца і здзекуюцца з "сініх жоп", прапануючы падзякваць ім за тое, што не забілі.
А калі забіваюць - злуюцца, што жывыя маюць схільнасць аплакваць забітых.
Яны з радасцю каментуюць знешні выгляд і стан тысяч зняволеных у нейкай экзальтацыі абяцаючы пабудаваць для кожнага асабісты ці калектыўны лагер.

Прафесійныя пераможцы фашызма, для якіх фашызм - гэта проста слова, якое замяняе ім займеннік трэцяй асобы множнага ліку, занятыя толькі дэманстрацыяй асабістай вернасці чалавеку, які чвэрць стагоддзя не можа адчапіцца ад гэтай няшчаснай краіны, напісаннем даносаў і ламаннем жыццяў бацькоў і дзяцей пад скавытанні пра незалежнасць дзяржавы, каторую яны мэтанакіравана прадаюць оптам разам з жыхарамі "лагера".

Бо кожнае нованароджанае тут дзіця павінна ведаць, што жыць яму ці паміраць у турме, альбо ад кулі - вырашаць калегіяльна спецыяльныя людзі. Калі трэба, яны назавуць цябе фашыстам за сцяг, пад каторым іх прэзідэнт прымаў прысягу і будуць катаваць да смерці ў халодным склепе. А калі не трэба, то за катаванні іншых у халодным склепе назавуць цябе антыфашыстам, нават, калі ў цябе будзе свастыка пасярод лоба:
"Ведай, дзіцятка, для захавання міру ў Беларусі можна знішчыць усіх беларусаў. Можна знішчыць усіх. калі ты ахоўнік міру і сапраўдны антыфашыст".

Некалі санрыгорычу прыйдзе ў галаву адна думка, і не пакіне яе ніколі.
Думка гэта будзе пра тое, што да Бабарыкі на суд прыходзяць людзі. Самі.
Бясплатныя людзі.
Іх б'юць, пужаюць, саджаюць, абяцаюць усе магчымыя кары. Але яны усё адно гатовыя прыйсці каб сказаць словы падтрымкі. Каб "тоўсты буржуй" не адчуваў сябе адзінокім і каб пакуты не падаваліся яму бессэнсоўнымі.
Думка, магчыма, не будзе такой жа лірычнай. Яны будзе прасцей і канкрэтней: хто, акрамя шпіца гатовы любіць яго бясплатна? Падтрымліваць яго, нягледзячы на пагрозу? Хто напіша яму ліст, калі адрасам дастаўкі будзе не рэзідэнцыя і не адміністрацыя?
Адбіраць грошы у адных, каб плаціць за любоў іншым, як бачым, задача рэалізуемая. Але гэта ж не старт і не сярэдзіна жыцця, калі можна сабе дазволіць нейкія слабасці і плямкі ў рэнамэ. Гэта фініш. Гэта - фінал, у каторым ты вымушаны плаціць усё болей - усё меншай колькасці ахвотных прадаваць.
Ты вымушаны нават выпісваць з-за мяжы прафесійных сімулятараў рэйтынгавых аргазмаў - проста каб узгадаць маладосць і як цябе называлі харызматыкам,
Я не вялікі спецыяліст у гэтай галіне, таму ў мяне пытанне: старасць якая ў кожным кампаненце, уключаючы чалавечыя стасункі распісана прэйскурантна і сядзелкі, якія да таго ж абавязаны штодзённа клясціся ў вернасці, - гэта і ёсць тое жыццё, якое адбываецца ў свеце брутальных мужчынаў і сталёваяйкавых мача? Калі так, то буду ведаць.

Усе выказванні нашага міністэрства замежных спраў выглядаюць дзіўна толькі калі успрымаць іх як прамовы з наяўнасцю адрасата: у спрэчцы з апанентам прыходзіцца так ці інакш падтрымліваць планачку нейкай там адэкватнасці. але калі уявіць сабе псіхічна хворага, замкнёнага ў кватэры, які скавыча пра свае крыўды не таму, што хоча кагосці пераканаць, а таму што яму проста хуёва і таму, што ён стаіміўся ад цішыні, то карцінка праясняеца. такі чалавек ужо на трэція суткі можа дагаварыцца да змовы іншапланетнікаў. І калі ў вас для развіцця думкі чвэрць стагоддзя, а спікеры адбіраюцца па прынцыпе таўшчыні анамнеза - то... Ну, вы разумееце. То.

Мы ўсе разумеем, што Пратасевіч - закладнік. Сумны смайлік. Мы ўсе разумеем, што яго пытаюць. Два сумныя смайлікі. А вы ведаеце, што кажа гэты закладнік? Як ён здае паважаных людзей? Як вы не хочаце ведаць? Мы вам раскажам. Вы не хочаце глядзець онт? Паглядзіце на нашым рэспектабельным тэлеграм-канале! Да-да. Сумны смайлік. Пратасевіч у закладніках і ягоныя словы не варта прымаць да ўвагі! Але вы ж нават не ведаеце, якія канкрэтна словы не варта прымаць да ўвагі. А там огого, колькі таго, што да ўвагі ні ў якім разе не варта прымаць! Мы напісалі падрабязны канспект! Людзі, вы толькі паслухайце, што кажа гэты няшчасны чалавек, якому мы вельмі спачуваем! Паглядзіце відэа. Адчуйце ўсю глыбіню ягонага падзення! Лайк! Падпіска! Данат! Паглядзіце на ягоны твар, ацаніце сінякі! Паслухайце ягоны голас! Запомніце кожнае слова і не верце ні аднаму з іх!
Нашы ворагі разгарнулі супраць грамадскай супольнасці праграму татальнай хлусні і мы косткаміі ляжам, каб ніводны чалавек не прапусціў ні слова гэтай хлусні!

І ўсё ж такі інтэрв’ю Пратасевіча, якое ўсе збіраліся дэманстратыўна ігнараваць, сарамліва не праігнаравалі. Думаю, калі б яго прымусілі танчыць голым, усе б таксама глядзелі і абураліся зверствамі. Абураліся б і глядзелі.
Усё гэта, дарэчы, было ў "чорным люстэрку" ў эпізодзе з ебляй свінні брытанскім прэм’ерам.
Проста тады вы думалі, што гэта пра зажратых англасаксаў.
Карацей, адказ на пытанне "чаму нас вучыць культура" знойдзены і дакументальна падцверджаны.
Нічому.

Недалёка ад вашага дома зноў прыстаўляюць нары.
З 30-га колькі мінула, мой дарагі Пясняру?
Час няроўна ішоў і зло, нібы мент на падпітку.
І не скажаш, што ён не пакінуў адбітку.
Проста час у гэтым краі не мае патрэбы ў пячатцы,
Ваш трыццаты мінуў каб закончыцца і наноў пачацца.
Так што – “хто там ідзе”? – дажыло да адказу.
- То Цанава, то Кнорын. То абодва адразу.
Ну і мы вось паўзем на кульгавай кабыле.
Зрэшты, думаю, што вы бы нас палюбілі:
Мы за трыццаць гадоў нагуляліся ў гета.
Назваліся людзьмі. Разабраліся з гэтым,
А ў астатнім ўсё тое ж і тая ж вакол спакуса:
Хоць скачы ў пралёт, хоць нажом сабе тыкай пуза.
Бо пытанне падобнасці – гэта пытанне кройкі.
Усё пазнаецца па контурах: і варанкі і тройкі
Стукачы і партыйцы, і ссівелыя іх гетэры.
І ўсё тая ж ахова з ключом ад любой кватэры.
Назваліся людзьмі ў час жыцця ў смярдзючым хлеве,
Каб не жыць, а хацець апынуцца нікім у цнатлівай плеве -
Хто не бачыць пакутаў і, гледзячы, памірае.
Нечым будучым сынам.
У шчаслівым
Свабодным краі.

Вось тут некалькі дзён абмяркоўвалі, як гэта наша МЗС ухітрылася з такой нібыта рэспектабельнай структуркі скаціцца да ўзроўню троля з анлайнера. А я ведаю, як.
Ведаеце, ў любой кампаніі гопнікаў ёсць свой "інтэлігент". Не бачылі такіх? А я бачыў.
Шмат гадоў таму мы з дзяўчынкай-філалагіняй у прыгарадным аўтобусе трындзелі пра нейкую кніжку, а перад намі сядзеў вось такі чувачок у трэніках.
Ён варушыў вушамі, каб лепей нас чуць і ў цэлым ад колькасці незразумелых словаў крыху нерваваўся. І ў пэўны момант вырашыў рынуцца ў бой нават на чужым полі, небезпадстаўна палічыўшы, што галоўнае тут, як і ў любой піздзілцы, проста пачаць.
Ну і адбыўся ў нас пыблізна такі дыялог:
- Ізвініце, што я цыпа абрашчаюсь. (гопнікі, што мне заўсёды падабалася, вельмі любілі дэманстратыўна дзецкаць і цекаць) Так а чо, кніжка, ціпа хорошая?
- Нормальная, да.
- Так, ціпа, еслі нормальная, то зачем...ак-цен-цы-ровац?
Мая прыяцельніца білася ў канвульсіях ад смеху і слёз:
уся размова была зацеяна толькі для таго, каб сказаць "ак-цэн-цы-ровац" і на гэтым палеміка, сукабляць, павінна бала закончыцца. Бо не трэба акцэнцыраваць і ўсё, бляць, нахуй.
Чалавек, можа быць, жыццё пражыў дзеля гэтага моманту трыумфу, бо ў ягонай кампаніі дружбаны падвісалі задоўга да акцэнцыравання, яшчэ, напрыклад, на "возможно" ці "сказывается".
Упэўнены, што такога бравага хлопца пасылалі на перамовы з варожай кадкай і ён на пальцах тлумачыў "уважаемым" усю глыбіню іх няправасці.
Так што калі вы думаеце, што гэта наш МЗС катае гэтыя дасціпныя адказы "піндосам" - дарма. Усё яшчэ горш.
Гэта нейкі чувак, які на фоне астатніх - "інтэлігент" катае адказы.
У яго, груба кажучы, на руцэ няма саплі, і пазногці каротка абгрызены. Таму калектыў назначае яго адказным за данясенне пазіцыі братвы па ўсіх пытаннях.
І нехуй ак-цэн-цы-равац.

І ўсё ж пры ўсім пры тым, мы жывем у больш шчыры час. Варта проста азірнуцца, я не ведаю... ну на 60-я.
У 1965-м годзе, напрыклад, на экраны СССР выйшлі разабраныя на цытаты "пріключенія шуріка". У 68-м "брілліантовая рука".
Тое, што мы з вамі таксама любілі з юнацтва і дзяцінства яшчэ паўстагоддзі ад прэм'еры. Тое, што мы напявалі і насвістывалі.
Гайдаю за працу быў усесаюзны рэспект, многія прыкмячалі вострым вокам, як ён у такі час.... нягледзячы на... змог надзвычай востра....
Усё гэта, канечне, міла. Супрацьстаяць савецкім "упраўдомам" ці абаяльным п'яніцам. Але, напрыклад, у 1962 годзе меў месца Новачаркасскі расстрэл. А першы палітычны мітынг 1965-га года ў Маскве працягнуўся пару хвілін і сабраў пару соцень чалавек.
Думаю, Гайдай жа ведаў пра расстрэл і пра мітынгі.
Але ў яго была місія. Творчая. І ён на сваім месцы "рабіў што мог".
Я што хачу сказаць.
Я хачу сказаць, што у СССР людзям было не западло пець песні, здымаць фільмы, ну, тое, што называецца "рэалізоўваць свой творчы патэнцыял" пры "траваядным хрушчове".
Калі хто не ведае, траваядны хрушчоў - той жа самы хрушчоў, каторы у свой час прасіў сталіна павялічыць квоты на расстрэлы ва Ўкраінскай ССР, напрыклад.
І вось пры гэтым мілым чалавеку фарміравалася інтэлігенцыя. Якая, канечне, з аднаго боку разумела, што да чаго. Але пры гэтым пытала ў космаса "хто ж напісаў 2 млн даносаў". Намякаючы на тое, што калі б ніхто іх не пісаў, то ўмоўны сталін бы нікога, канечне, не расстраляў.
Жывучы ў саюзе, людзі як бы разумелі ўсю сваю несвабоду. Ведалі пра каральную псіхіятрыю, безсудовыя расправы, палітычныя забойствы. Яны сачылі, як маладых хлопчыкаў пасылаюць мясам на ўсе самыя бессэнсоўныя войны ў свеце а іхнімі грашыма аплачваецца захаванне самых ублюдскіх рэжымаў планеты і пры гэтым яны "рэалізоўвалі сябе", імкнучыся прасачыцца на які-небудзь высокі прыём, дзе цябе, канечне, маглі адпіздзіць туфляй, а маглі і грошай даць.
Таму пры ўсім пры тым, я хачу адзначыць шчырасць нашага часу.
Ябацкі, як і сто гадоў таму, могуць уламвацца ў хаты, саджаць, забіваць, адбіраць, рабаваць. Але ніхто ім не здыме смешную кіношку пра белабрысага паўдурня. Ніхто не напіша ўсенародны раман пра веліч ябацькаўскага змагання, не спяе песеньку на ябацькаўскі новы год і не напіша вершык каб парадваць ябацькаўскіх дзяцей.
Калі я кажу "ніхто" - я не маю на ўвазе адсутнасць ахвотных. Натуральна, яны могуць сагнаць дзесяць стомленых цётак, каб ім памахалі сцяжкамі на шашы, яны могуць выцягнуць на "галубой аганёк" якое-небудзь гідраперытнае чмо, прапісанае ў начальсцвеннай лазні. І чмо губамі ім нашлёпае што-небудзь пра "пяць мінут". Пра амонаўцаў складуць вершык сіламі самага таленавітага амонаўца і фільм ім здымуць за іхнія ж бабкі, дзе чырванаёблыя "сатруднікі" будуць пластыкавымі нажамі крамсаць паўжывога Сігала, спецом знятага для такой падзеі з дыяліза.
Але яны самі не будуць гэта слухаць і глядзець.
Памятаеце таго героя мемчыка пра "сукадзібіл, бля...."?
Памятаеце, як мянты на злітых перамовах прызнаюцца, што "гэта "яны" (то бок мы) - улада"?
Кожны сукадзібіл мае ў жыцці вопыт аб'ектыўнай шчырасці.
Нам прыйдзецца жыць з адчуваннем несправядлівасці, якая мусіць змяніцца.
Ім прыйдзецца жыць з бяскончым адчуваннем сваёй нікчэмнасці, якая нікуды ніколі не дзенецца.

Я даўно думаў, як будзе выглядаць канец фэйсбука? Заўсёды ў галаве малявалася нешта глабальнае. Бітвы канкурэнтаў, альбо там розныя катаклізмы. А на самой справе ніякі катаклізм не патрэбны. Фэйсбук можа проста закончыцца асабіста для цябе і для цябе ж асабіста не будзе ніякай розніцы, ці працягвае ён існаваць для астатніх.
Фэйсбучак мы любілі за магчымасць абмяркоўваць. Абмяркоўваць - гэта цікава.
Але вось глядзіце.
"Начальнік міліцыі Мінскага раёна Голікаў напісаў ліст у суд з просьбай пакараць Змітра Дашкевіча арыштам, а не штрафам". Суддзя, натуральна, не адмовіла такому паважанаму чалавеку і пасадзіла Змітра на 20 сутак.
Ну і што абмяркоўваць? На колькі соцень гадоў ў Беларусі Будучыні мусіць сесці гэты суддзя, ці гэты "начальнік", які лічыць магчымым прасіць "суд" пасадзіць бацьку траіх маленькіх дзяцей за тое, што ён штопятніцу раздае улёткі ля ташнілаўкі?
Можам абмеркаваць суд. Ёсць нешта новенькае?
"як яны глядзяць у вочы", "як ім спіцца", "на што яны спадзяюцца"...раскажыце, калі ласка, што і якімі словамі будзем абмяркоўваць, у сэнсе дзялення карыснымі усялякімі назіраннямі.
Я думаю, някепска, што падчас другой сусветнай не было фэйсбука. І падчас росквіту гулагаў, троек і масавых расстрэлаў.
Ва ўмовах немагчымасці абмяркоўваць панаванне суцэльнага садызму у людзей застатвалася магчымасць думаць, нібыта ім ёсць што сказаць з гэтай нагоды цікавага. Але нічога асабліва цікавага яны не сказалі. Так. Тры з паловай кніжкі, дзве з паловай песні.
Насамрэч, не толькі зло - банальнае.
Думкі і эмоцыі, якія выклікае банальнае зло - банальныя ўдвая.
Панаванне самых прымітыўных людзей з іх мярзотнай і прымітыўнай журналістыкай, з іх мярзотнымі і прымітыўнымі песенькамі, з іх прымітыўнымі патрэбамі і прымітыўнымі планамі на цябе - прымітывізуе самых складаных ахвяраў.
Я, напрыклад, ведаю вельмі шмат словаў. На некалькіх мовах.
Але куды мне іх прымяніць? Каб апісаць свой стан і сваё стаўленне да суддзяў, мянтоў і лукашэнкі, мне трэба ўсяго некалькі. А ў палове з іх і літар та штукі тры-чатыры.
Калі доўга ўглядацца ў бездань - яна, канечне, углядзіцца ў цябе. Але на бясконцае поле гаўна наогул нельга глядзець доўга.

У каторы раз перажыўшы мінідраму азнаямлення з тэзісамі інтэрв'ю "Сярогі" пра нашага "дзеда - захавальніка балансу" я зноў згадаў свой універ.
Там сустракаліся людзі, якія, верагодна, не былі задуманы прыродай як носьбіты гуманітарных ведаў, людзьмі, чыя прафесійная задача - рэфлексія і ўсялякая "герменеўтыка".
Але ім прыходзілася ламаць сябе праз каленку і ўпіхваць у свае галовы тое, для захавання чаго іх галовы не былі назначаны і ў тым аб'ёме, каторы галовы не ўстане ўтрымаць.
У асноўным такія рабяты адчайваліся, забівалі на вучобу, даздавалі на трэцім курсе іспыты за першы ў перапынках паміж разудалымі п'янкамі і пасля ціха сыходзілі і з'язджалі дадому.
Але былі іншыя.
Тыя, якіх гэтыя нязвыклыя аб'ём і вага ўнутры - матывавалі да накаплення. Ім падабаўся новы статус уладальніка чужых думак. Ім падабалася тое, што раней у гэтым статусе іх ніхто б не спадзяваўся убачыць. І яны чыталі. Чыталі і чыталі.
І чыталі.
І чыталі.
І пасля, пасля гадоў чытання ўнутры іх галоваў утвараўся такі невыносны ціск, што пачаўшы размаўляць на любую калялітаратурную тэму, толькі прыадкрыўшы рот з іх са свістам вырывалася буйная фракцыя абсалютна неперавараннай плыні цытатаў, фактаў, літкрытыкі і, што яшчэ смяшней, афарызмаў на трох-чатырох мовах, уключаючы, абавязкова, лацінскую.
У гэты момант, калі прыглядзецца, становілася заўважным, што не прадмет размовы і не спрэчка сама па сабе маюць для іх значэнне.
Яны проста атрымлівалі задавальненне ад таго, што будучы выхадцамі з беларускіх гарлемаў, яны павінны былі б у гэты час валяцца п'янымі пад кустом ці піздзіць дэталь ад трактара, а замест гэтага - глядзі ты. Ніцшэ. Камю. Быкаў і гэтак і гэтак далей.
Не хацеў бы выглядаць снобам. Безумоўна для самога актара кайфаваць ад накаплення ведаў - куды лепей чым співацца і піздзіць дэталі. Але для назіральніка і першае, і другое, і трэцяе, па-мойму, аднолькава непрыемна.
Карацей, калі я чытаю, што там нагаварыў наш вандроўны рэпер, у маёй галаве ўзнікае яшчэ і вобраз майго сабачкі, які апошнім часам пакутуе на разлад страўніка, пры гэтым шмат кушае а пасля фантаніруе на полі ў розных позах у розныя бакі.
Вось.
Таму сёння я павязу ягоныя какашкі на аналізы і яму назначаць лячэнне.
З Сярогам сітуацыя цяжэй, бо усё тут ясна і без аналізаў, а лячэння няма.