Стась Карпаў

- Добры дзень. Можна?
- Захадзіце. Вы хто?
- Я Беларусь.
- І што вас турбуе?
- Ну...
- Давайце, смялей.
- Я лукашуся...
- Так-так... Распранайцеся. І даўно лукашыцеся?
- Года з 94-га.
- інтэнсіўна?
- вельм інтэнсіўна.
- а вы калі пачыналі лукашыцца - вам казалі, да чаго прыводзіць лукашэнне?
- да не! не казалі. у 91-м годзе усім было вельмі адзінока. І ўсе так ці інакш лукашыліся.
- так.і якія праяўленні? мова адымаецца?
- адымаецца.
- а з лічэннем што? вусным, пісьмовым?
- наогул лічбаў не раумею. Не магу тры ад дзевяноста сямі адрозніць. Што ні складваю - атрымліваецца 85.
- пакрываецеся мянтамі?
- пакрываюся.
- і паборамі?
- паборамі таксама.
- суды атрафіраваны?
- атрафіраваны, да.
- інтэграцыя турбуе?
- апошнім часам асабліва турбуе.
- ну канечне...калі амаль 30 гадоў лукашыцца... так. а сябры вашы як?
- сябры амаль усе неяк зніклі. яны амаль адразу перасталі лукашыцца. і былі супраць, каб я лукашыалася. Расія толькі. Я думаю, калі б не яна, можа і я б не лукашылася зараз.
- што вы маеце на ўвазе?
- ну яна як заходзіць, адразу кажа - давай палукашымся. ты мне, я табе....
- вы спрабавалі пазбягаць кантактаў з Расіяй?
- яна кажа, што калі не лукашыцца, то будзе "як у хахлоў".
- а як у іх?
- расія кажа, што без лукашэння апухае майдан і нешта там адваліцца.
- што ў вас адваліцца?
- Смаленск, напрыклад.
- у вас у карце напісана, што Смаленск вам у дзяцінстве выдалілі.
- можа Віцебск.
- пакуль вы не лукашыліся - не адвальваўся?
- напэўна не паспеў... Доктар, гэта лечыцца? Я вельмі стамілася лукашыцца.
- па-шчырасці лукашэнне звычайна праходзіць само. проста у нармальным выпадку пасля непрацяглага лукашэння пацыенты пераходзіць да дэмакратыі. Хаця і пры дэмакратыі час ад часу могуць сабе дазволіць выпадковае і непрацяглае лукашэнне. Але ў вас нейкі запушчаны выпадак.
- Доктар, мне можна дапамагчы?
- Разумееце, аб'ектыўнай фізіялагічнай патрэбы ў лукашэнні не існуе. так што вы ці лукашыцеся ці не лукашыцеся. вам трэба не лукашыцца. займіцеся прыемнымі справамі. выбарамі. хадзіце па праспектах. па плошчах.
Вы мусіце пазбягаць кампаніяў, у якіх лукашацца. і калі вам нехта прапануе палукашыцца - скажыце проста што вам па стане здароўя доктар забараніў.
І наогул.
Ад лукашэння можна аслепнуць.

Зачэм ты эту воду піл абосраную. Ты жэ відіш, ана жэ із какой та ямы к тебе у дом цичот. Сел бы на веласипед, праехаў бы к святому істочніку. Уладыка не даст саўраць. І быў бы здароў. Ілі водкі сто грам. Эта ведь та жэ вада, толька лучше і без нікакіх мікробаў. Заадно і ат каранавіруса правёл бы прафілакціку.
Нет, он круціт этат кран і круціт.
Што ты круціш? Ана плоха, відзіш лі, пахнет.
Так не нюхай. Еслі сабрался піць, пей, што ты нюхаеш. Ты бы ешчо патрогал её.
Нармальная вада.
У маім дзецтве вабшчэ нікакой вады не была.
Мы з пацанамі толька ліш берозу раз в год кавыралі. Штоб напіцца ўдоваль.
А в абычныя дні надразалі кактус і другіе лісцья, такія мясістыя лапухі.
Мачэтэ падкавырнёш і сколька есць, столька есць.
І сельчанам прывозіш полнае ведро, штоб не умерлі ад жажды.
Так што можаш піць - пей.
Нету вады - ну паўрэмені месяц, два, тры.
Усё устаканіцца, абразуецца. І не нада глоткі рваць, как будта у ніх, я не знаю, атапленіе выключылі.

Час ад часу я думаю вось пра што. Калі б Макіавелі прыйшлося б пісаць свае павучэнні не фларэнційскім уладарам, а нашаму. Такая задачка: пашырыць далагляды рыгорыча.
Што б ён сказаў?
Падазраю, што трактат атрымаўся б куды карацейшым і складаўся б літаральна з аднаго афарызма з рэмарачкай.
"Лепшая з крэпасцяў - не быць ненавісным свайму народу.
А вы, Аляксандар Рыгоравіч, можаце лічыць, што Брэстская"

Быў такі анекдот. Пра тое, як у сям'і нізенькіх людзей, хлопец ажаніўся з яшчэ ніжэйшай за сябе дзяўчынкай. І дзядуля сказаў, што "так мы да мышэй з'ябемся".
Дык вось я з задавальненнем назіраю за тым, як у апошнія літаральна некалькі месяцаў рэжым канчаткова з'ёбся, але не збіраецца спыняцца.
Нядаўні эпізод - ну, там дзе гала-сістая бабка-ёбка за ўласць супраць Ціханоўскага - гэта як бы тартавая вішанка. Да.
І таму хачу выразіць асабісты рэспект "пулу першага", які, праўда, хоць і вісіць на палову шостай, але прысвячэнне свайго жыцця спробам рэспектабельнага апісання мышынай еблі - гэта такая бескампрамісная самаахвярнасць, што ў мяне слёзы на вачах і ̶х̶а̶м̶я̶к̶ камяк у горле

Скрыншот губ кандыдата ў прэзідэнты Беларусі ў той момант, калі ён называе сваю краіну белоруссіей. Заадно адказваю на пытанне, ці ёсць у гэтай выбарчай кампаніі чалавек, акрамя лукашэнкі за якога я нават не пастаўлю подпіс на вылучэнне.
Але з радасцю бы пагадіўся каб Валерый наш дарагі Вільямавіч балатаваўся і перамог на выбарах прэзідэнта нейкай Беларусіі. І жыў у Беларусіі і ёб мазгі жыхарам Беларусіі, колькі б іх у гэтай краіне ні было.

Плаціць гэтай дзяржаве ўсе падаткі. Плаціць усе зборы, усе НДСы. Звяраць напісанне свайго прозвішча з меркаваннем пашпартысткі і маліцца на жэсаўскага сантэхніка. Прызнаваць за іх судом права сябе судзіць а за мянтамі права на гвалт.
І толькі падчас выбараў уставаць на свае магутныя ногі, упірацца тапкамі ў грунт, абвяшчаць пра байкот і называць тых, хто кідае паперку ў выбарчую скрыню - памагатаямі рэжыму)) Я лічу - прыўкрасна)

Калектыўны мацкевіч любіць абвінавачваць беларусаў у пасіўнасці. увесь час ён разважае пра няўключанасць у палітыку большай часткі суграмадзянаў.
У гэтым ён (і небезпадстаўна) бачыць корань праблемаў.
Калектыўны мацкевіч увесь час прызнаецца ў рашучай бескампраміснай нелюбові да дзеючай улады.
Такім чынам, можна было б меркаваць, што калектыўны мацкевіч хоча змагацца з Лукашэнкам праз уключэнне суграмадзянаў у палітычнае жыццё. Гэта было б лагічна. Але хуй там.
Калі прыходзяць новыя выбары і чарговы яшчэ нядаўна "выключаны" грамадзянін прызнаецца, што вось ён нарэшце хоча ўключыцца - калектыўны мацкевіч пачынае перфарыраваць яму чэрапушку маленькім срэбраным малаточкам. "гэта цырк!" "шулера немагчыма перамагчы!" "галасуюць толькі тыя, хто падыгрывае рэжжыму" "кандыдаты - падстаўныя" "лукашэнка не аддасць уладу"!

Калектыўнага мацкевіча не турбуе той факт, што калі б рэжым збіраўся стварыць унутры палітычна актыўнай часткі нейкую дыверсійную групу, - то вось яна і павінна была б займацца тым, чым паспяхова займаецца калектыўны мацкевіч: штодня даказваць непераможнасць нашай дыктатуркі.
Не ведаю, як у адной і той жа калектыўнай галаве ужываецца прэтэнзія да пасіўнасці народу і штодзённая метадычная праца па спыненні ўваходу гэтага народа ў палітычнае жыццё.
тобок гэтая секта неабыякавых людзей ці рэальна верыць у тое, што палітыкай нехта зацікавіцца не праз удзел у галасаванні і калявыбарчых пратэстах, я з цьмяных шматслоўных пропаведзяў самога Мацкевіча, ці... - ну тут мая думка спыняецца - бо я не веру, што наш рэжым натослькі тонкі і хітры, што сапраўды праплачвае усю гэтую палату пры філасофскім факультэце.

Тыя самыя "простыя людзі", пра якіх так паблажліва разважае паства "вялікага М", - яны і сапраўды дастаткова простыя. І для таго каб пачаць гаварыць пра палітыку са сваімі сябрамі/супрацоўнікамі/суседзямі - ім патрэбная простая і зразумелая падстава. І такая падстава - выбары.

І калі на іх шляху ў гэты час не патрапіцца адзепт "вялікага М", з ашалелымі чырвонымі вачамі і томікам заканспектаванай беліберды - то тыя людзі за час выбараў стануць крышачку больш "нашымі", незалежна ад таго пераможа іх кандыдат, ці не пераможа.
А калі адзепт вялікага М - сустрэнецца, то ў свеце стане болей на аднаго апатычнага "займальніка сваімі праблемамі", якога гэтая "ваша палітыка" не цікавіць, бо там з аднаго боку "шулеры", а з другога - калыктыўны мацкевіч. і каго з іх маркотней слухаць - хер прасцыш.

Со всего мира поступают вопросы мне, как будущему президенту. Почему же мы назвали свою кампанию Карпов 3020. Во-первых потому, что мы не собираемся становиться партией-однодневкой и исчезнуть на следующий день после выборов. Нет. Мы разрабатываем долгосрочную стратегию малых дел.

И в первую сотню лет мы собираемся, например в рамках акций повиновения, предложенной нашими апостолами, отремонтировать и перекрасить все лавочки в Волчковичах, а потом и в других малых городах Беларуси.

Пусть работа серьёзно противоречит нашим убеждениям, но, согласитесь, если ты не собираешься делать вообще ни хрена, но что-то ты делать вынужден, то лавочки - это то самое, что можно себе позволить.

И, заметьте, мы не замахиваемся на запуск маршрутки Минск-Фаниполь. Мы не хотим полностью раздавить нашего главного конкурента Андрея Дмитриева. Но когда он выйдет утром с кисточкой и не найдет ни одного непокрашенного столбика - мы принудим его к диалогу.

Таким образом в этот день наша безынициативная группа объявляет старт кампании "Сунь пальцы в колеса власти".

Вместе мы - мы!

В этот день я тоже решил стать кандидатом в президенты. Решил сделать это по-русски ,чтобы не выбиваться из тренда, потому, что раз все уважаемые люди ползут в сторону ЦИК, тарахтя на языке лермонтушкина, так и я буду тарахтеть. Вот.
Что же я хочу сказааааать.
Ну, за годы правления Лукашенки в стране образовался отток. Воооот. В этом и заключается моя программа.
Я буду называть вещи своими именами.
Какими?
Ну, высокую смертность я назову... Сашей. Почему бы и нет. Отток кадров за рубеж назову Эмилией в честь Эмилии Плятер. Кто мне запретит?
Кроме того я объявляю набор безынициативной группы.
Поскольку сам я не собираюсь делать совершенно нихрена, то и от своей группы я потребую неукоснительно следовать моему курсу.
Воот.
Конечно же всех интересует, что я думаю о независимости и статусе беларуского языка.
Во-первых я предлагаю даже не обсуждать сдачу независимости. И как только я стану президентом - я буду лично расстреливать за этот вопрос. И первым делом расстреляю себя, потому, что обычно я думаю и говорю либо про коронавирус либо про независимость.
На беларуский язык мы перейдем непременно!
Сначала милиция, а потом остальные.
Почему милиция? потому, что хочется видеть их более молчаливыми, если честно.
Что еще.
Ну, я поставлю памятник Лукашенке вверх ногами, назову в честь ярмошиной черную дыру и микроб в честь караника.
А еще я заставлю Алексиевич уплотниться и выделить комнату Зянону.
Даже не знаю зачем, но ведь президент Беларуси не может быть полностью вменяемым.
По-моему неплохой план на десятилетку.
Буквально за те несколько минут, пока я писал этот пост мне не позвонили миллионы безразличных беларусов. Большое спасибо! вместе мы - мы!
П.С с завтрашнего дня начінаю вести дневники кандидоза! Не переключайтесь!

Я так не люблю быть адвокатам, гэта няўдзячная і, што самае галоўнае - нудная роля. Тым болей не хочацца быць адвакатам Бабарыкі, бо я яшчэ і не ведаю дакладна, за каго буду галасаваць.
Але проста я чытаю сваю стужку і проста мае вочы проста наліваюцца крывёю.
- Бабарыка хоча здаць суверэнітэт Беларусі.
- Бабарыка баіцца беларускай мовы
- Бабарыка ненавідзіць беларусаў.

Мілыя мае. Дарагія. Слаўныя людзі. Хочаце я вам раскажу, як выглядае чалавек, які ненавідзіць беларусаў, беларускае і хоча здаць суверэнітэт?
Ён выглядае як здаравенны дзед з вусамі.
Ведаеце такога?
Гэта ён, а не Бабарыка, казаў пра ўбоства беларускай мовы. Гэта ён называў нас "тожарускімі" і аб’яўляў курс на "яднанне". Гэта ён называў беларусаў народцам і падчас пандэміі па-садысцку іранізаваў з новых сьмерцяў.
Я разумею, што уваход у клуб свядомых беларусаў - гэта уваход у байцоўскі клуб і перш, чым табе дазволяць легальна хуясосіць суайчыннікаў - цябе назавуць здраднікам, агентам і абальюць гаўном.
Але давайце ўсё ж на пункце адліку пазначым нулявой кропкай Лукашэнку, а не Бабарыку, м?

Недзе годзік даму на мяне адзін гліст накатаў заяву ў мянтуру, што я на фб нібыта назваў лукашэнку па-мойму - уёбішчам. І там, у міліцыі, мы з адвакатам даказвалі (дзякуй, дарэчы, Марыі Колесавай-Гудзілінай), што і не называў, і не лукашэнку, і не я. Воооось.
А эксперты (у міліцыі ёсць спецыяльныя эксперты на такі выпадак) наогул разгублена напісалі, што такога слова як уёбішча ў слоўніку няма і таму не факт, што яно крыўднае. За тое слова "эпатажны" (я назваў Лукашэнку па-мойму "эпатажным") - ёсць. І вось яно яўна крыўднае.
Карацей, справу спынілі за адсутнасцю складу злачынства.
Прайшоў год.
Я па-ранейшаму пільна і ўважліва чытаю выказванні нашага дарагога.
І па-ранейшаму думаю: які ж ты...эпатажны...
Які ж ты...эпатажны...

Калі я чытаю пра тое, што Санрыгорыч пагаварыў па тэлефоне з прэзідэнтам Літвы - я ўяўляю прыкладна такое:
- Ага...Хэлоў, хэлоў Непаседа.
Ага. Айм файн, сэнк ю. Што тут скажаш. Ін гот ві траст. З божэй помашчу ў смысле. .
Ага. Энд ю?
Ну так найс ту міт ю. У смысле - найс, што гуд, кажу.
Давай эбаут аур шып. Ну пра баранаў нашых. Да пра бізнес, бізнес. Што ты как нерускі.
Ай хэв...эні квэшчн.
Зэ фёрст. І зэ сееканд.
Дальшэ труднее. Джаст э мінэт.
Короновірус! Вод дід ю сэд, мазафака, эбаўт беларашн эпедзіміолоджі? А?
Меня так коля научыл. Не, мазафака із аксідэнт.
Прыду дамой, ушы атарву.
Так вот там эбаут вірус?
О, ноу! Ноу-ноу! Аур грэйт докторс...суцэфул..файтінг. Вісі..вісі.
Кароч, ві а зэ чэмпіон, май фрэнд! Лукашэнко він! Фаталіці!
А-ха-ха. Угадал, апяць Коля.
Коля ж ты мой коля...ладна.
Энд ю?
Ну, ду ю хэв эні саксес?
О! Кангратулейшанс, кангратулейшанс.
Айм вері глэд ту сі ю! Проста глэд. Вері глэд. Аур бразерс нэйшн. Май персанал...бразерс. Ві хэлп іч аза. Грэйт фюрстэнтум літуаніа! лебэнсраўм фюр балцішэ унд словеніше! Ага!
Окей, окей.
Унд цвайтэ фрагэ.
Ай, не кажы. Полілінгвістішэ мікс! Запутаўся я. Слішкам многа знаній..Ту мэні ноліджэ мульціпліцырэн сэднес!
Карочэ. Вот эбаут пэйп віз ойл фром балцішэ сі - ту мінскае сі прыблізіцельна? Ві хэв грэйт інтэрэс ту калабок! Стоп. Шчас успомню.

Лонг мэмары із ворс зэн сіфіліс. Как сказал Ленін.

Ві хэв інтэрэс ту калабок...калабок..калабарэйшан!!! Ту калабарэйшан!
Ноу. Рааша із убер алес. Раша із аур маза, фаза, сіста, браза!
Бат ітс, самтаймс, мазафака, - бразафака. А бразафака - ітс нот бразэрли, ю андэстэнд, вот ай мин, май фрэнд?
тота і ано.
Мэйбі ю кэн спік віз ёр вертікаліше унд горізонталіше эбаўт аур квэшчн унд цузамэн, онлі цузамэм ві кённэн вінэн унд ніхт капітулірэн.
Спасіба. І помні. Хомо хоміні фратэр эст. Но, еслі будзеш артачыцца, я рад, што ты нічаво шчас не панімаеш, лічна атвёртачна падкручу што-нібуць у астраўцэ.
А? Ай сэд - атвёрціш рэпарірэн! Пісфул атам, дарагой!