Кожны вечар нібы з дня аповесьці выдраны.
Сушаць крылы за сьпінай папяровыя шырмы,
за адной прабабуля шэпча ранкі употай,
за другой забрахалі ўсе сабакі Еўропы.
Ты імкнесься прарвацца за адну з тых заслонаў,
Але ноч твае вочы забірае ў палон.

Кожны сон у свае заманьвае жорны,
ты ў адным - змрочны доктар з пудзелем чорным,
а ў наступным - Уліс зь Зялёнага Лугу,
бьесься ў хвалях хрушчовак у вечных патугах,
ці пазбаўлены сувязі самотны палкоўнік.
Тыя сны паўтараюць сьпісаны твой дзёньнік,
і ты хочаш застацца пры йіх ў старым храме.

Але душу тваю  выкрадае сьвітаньне.