Лукашынскі дзённік

🎂 Сёння споўнілася 2 гады, як я пераехаў у вёску.

За гэты перыяд накруціў на ровары каля 2,5 тысяч кіламетраў па ваколіцах, наведаўшы 60 кропак на карце.

Папіліў і пакалоў не адзін кубаметр дроў, ускапаў некалькі дзесяткаў сотак зямлі, пасадзіў з 20 дрэў і кустоў, перажыў 2 зімы.

Завёў сабаку (вельмі рады), знайшоў працу (задаволены), шмат чаго зрабіў сваімі рукамі (селянін), спрабаваў у адносіны (не выйшла).

Навучыўся любіць адзіноту і атрымоўваць асалоду ад кубка кавы на раніцы пад спевы птушак, прывык рана класціся спаць і ўставаць разам з сонцам.

Адрэзаў значны кавалак былога жыцця, змяніў шмат звычак, збярог сувязі толькі з самымі дарагімі і любімымі людзьмі.

Зрабіў мноства правільных рэчаў, а яшчэ больш — памылак.

Я ні аб чым не шкадую. І застаюся тут

Хочаце адчуць дух вандроўкі да жывапісных азёр? Паспяваць песні ў пілігрымцы да Будслава? Ступіць на старую брукаваную дарогу і знайсці закінутую драўляную капліцу?

Далучайцеся да каналу "Naračanščyna" каб шукаць і перажываць новае, быць першапраходчыкамі, даведвацца пра лёсы выбітных асобаў і разгадваць забытыя гістарычныя таямніцы

Спасылка: https://t.me/naracanscyna

🛣 Хутка да Лукашына нарэшце будзе весці асфальтаваная дарога. Хоць я і карыстаюся большай часткай шляхам праз лес, але ў час, калі пуцявіны пад снегам альбо ідуць моцныя дажджы, там далёка не праедзеш. Ды і аўтамабілістам будзе добра.

Дарэчы, па вёсцы ходзіць байка, што па дакументах дарога ёсць ужо шмат год: быццам бы нейкая адказная асоба ці то паклала асфальт недзе ў іншым месцы, ці то скрала грошы, якія прызначаліся на будаўніцтва.

Не думаю, што гэта праўда. У любой вёсцы любяць прыдумляць небыліцы: адзін недачуў, другі - не да канца зразумеў, трэці - дадаў нешта ад сябе, і вось ужо плётка пайшла гуляць сваім жыццём.

Як бы там ні было, а добрая дарога - гэта яшчэ адзін бонус для вяскоўцаў

Люблю вясну на вёсцы за тое, што літаральна кожны дзень заўважаю змены, зараджэнне новага, жывога і прыгожага.

Яшчэ ўчора на гэтым месцы быў зялёны бутон — а сёння ён ужо робіць спробы раскрыцца і наліваецца знутры чырванню.

На той клумбе была адна яркая кветка, а вось глядзі ты, яшчэ две раскрылі сонцу свае жоўтыя пялёсткі.

А на дрэве, здаецца, толькі ўчора з’явіліся пупышкі — хоп, і шапаціць на вятры маладое лісце.

А пах, які носіцца ў паветры… Шкада, што не магу перадаць яго вам.

То пацешу хаця б вочы яркімі краскамі

🐕 Сёння гэтае дзяўчо пакінула за сваім рудым хвастом 2 гады жыцця.

Часам мне здавалася, што ўзяць яе было памылкай. Але думкі праходзілі, калі Варя падыходзіла, лізала руку і аддана заглядвала ў вочы. Першыя месяцы мы спалі ўдвух на вузкай канапе, і я прачынаўся некалькі разоў за ноч, каб вывесці шчанюка да ветру. Я гуляў з ёю і размаўляў зімовымі вечарамі. Думаю, што без яе мне было б зусім сумна.

Варю любіць уся сям’я, суседзі і сябры. Калі яна сустракае родных, што прыехалі на выходныя, ад радасці можа нарабіць лужу там, дзе стаіць. Яна любіць ганяць птушак і рыць ямы, дзе не трэба. У запале гульні яна топчацца па кветках і па градах. Яна любіць цішком сцягнуць якую-небудзь анучу ці шкарпэтку, залезці у свой куточак і там парваць на мелкія кавалкі.

Але калі яна глядзіць ў вочы і круціць хвастом, як прапеллерам, усе шкоды забываюцца. Калі я працую, чытаю кнігу ці гляджу кіно, яна кладзецца побач падрамаць ці проста разглядае мяне. Калі я з’язджаю, яна спіць только на маім ложку.

Сабака — гэта ❤️‍🔥

🪅 Віншую шаноўных падпісантаў з Вялікаднём!

Няхай у вашых сем’ях пануюць любоў і згода, а дні будуць напоўнены карыснымі справамі.

Духоўных сіл вам, моцнага здароўя і поспехаў