Хітра быдляць з панаў кмеце,
Дужа ў іх сэрцу плеце.
Калі дзень пану робіць маюць,
Частакроць адпачываюць.

А ўсё робяць крывадушна:
Ледзьве выйдуць ля палудня,
І на дарозе пазастаюць,
Нібы плугі напраўляюць;

Ніць з жалеза дома зложаць,
А драўляну ў плуг паложаць;
Запрагаюць хворую скаціну,
Абы лайдачыць цэлу дніну -

Бо наўмысна на то годзіць,
Каб пану мела блага родзіць.
Як пан прыйдзе, арэ рупліва,
Як адыйдзе, ужо ляніва.

У полі стане, у нарог паб’е,
Нібы плуг яму ня йдзе;
Наўмысна згубіць там клінкі,
Шукаць пайдзе ў каржакі.

У каржаках за коранем прылегне,
І хутка зноў араць пабегне.
І паверыць кожны тады ў стане,
Што драба за прасцяка мае,
Нібыта робіць ён як волік,
Аліж і хітры ёсць пахолік.