Kiera dy Hardź

Ода а вятрох паспалітых

Вітаю, дзікія вятры,
Пасланцы ночнае дакоры.
Пад вашай уладаю прасторы;
Ключы ад сьцюжнае пары
Заўлоньне вашае трымае.
Магутны посьвіст узьнімае,
Як счуе сьціплыя двары,
Ваш націск чыстага імкненьня,
Прыроды сьцежкамі натхненьня,
Ляціць што ў досьвітку старым
Насустрач безьлічы спатканьняў
Ці жалю поўных сутыканьняў
Зь няволі доляю “чужых” —
Прасторы вязьняў пастаянных,
Што з глебы коваў акаянных
Ня могуць вынайсьці сваіх
Шляхоў да сталае свабоды:
Дарог, што звольняць назаўсёды,
Ад шэсьця зімаў, лет адных,
Нязьменных існасьцю натуры.

Наш далягляд для вас пануры;
Ня цешаць выгляды малых
Спрадвечнай роднасьці пэйзажаў,
Крывю ад ворагу нападаў,
Чый не забудзе вольны дых
За безьліч прышласьці стагодзьдзяў.
Вас надзяць хвілі бязугодзьдзяў.
Так вабіць грукат бур буйных,
Што ўдалеч, у прагне непакою,
Вас цягне доляю юрною
Ад словаў сталых і пустых:
Свабода, шчасьце, дом, каханьне,
Пакуты, вораг і змаганьне,
І дужасьць вобразаў старых,
Што помніць прагная сьвядомасьць.
Вас далей гоніць негатовасьць
Бадзяцца ў зяпаньні дурным,
Плюгавым палкаму напору.

Што скажаш ветру-лістадзёру;
Ён у цішыні плыве адных
Сваёй высокасьці ідэяў.
Прывольле вобразных надзеяў
Ніяк ня зойме думкаў міг
У чыстай сьведамасьці плыні.
І покуль чову не загіне
Цнатлівай сьвежы вартаўнік,
Лясных усьцяж пушчаў, даляглядаў,
Палёў паўз далечы аглядаў
Ён будзе мкнуцца да былых
Карцінаў нашай сталай сілы —
Да тых ганітваў, чый забылі
Усе лякат латаў баявых,
Чый грозны грукат срэбнай збруі
Ўжо ня ўспомняць тут халуі;
Цягнуцца трэба ўсім да іх —
Гаспадароў усяе прасторы,
Кудзьбітаў ночнае дакоры.
Бывайце ж, дзікія вятры.

Taras Taškievič

01.2024 — 13.06.2024

@kiera_dy_hardz

І зоркі сьпяць, і сьпяць травінкі,
Згасае парась ліхтароў.
Паснулі хольныя расінкі
Ў гулкіх шэптох пяруноў.

Шамцяць палі, рака зьбягае,
Кузяўкі цешацца ў сьвятле:
Размытай плямай поўня зьзяе
На водох, у травеньскім цяпле.

Маўчыць жыцьцё; а побач сьмешкі
І танцы, вогнішча акрай.
Няблага тут, пачатак сьцежкі.
Дакуль ж струменіцца ручай ?

•••

I zorki śpiać, i śpiać travinki,
Zhasaje paraś lichtaroŭ.
Pasnuli cholnyja rasinki
Ŭ hułkich šeptoch piarunoŭ.

Šamciać pali, raka źbiahaje,
Kuziaŭki ciešacca ŭ śviatle:
Razmytaj plamaj poŭnia źziaje
Na vodoch, u travieńskim ciaple.

Maŭčyć žyćcio; a pobač śmieški
I tancy, vohnišča akraj.
Niabłaha tut, pačatak ściežki.
Dakul ž strumienicca ručaj ?

02.06.2024

@kiera_dy_hardz

У сьмерці ґанка касьцянога,
Ля схілу лёсаў забыцьця
Спаткаў хвіліны Я пустога
Спакою сталага жыцьця.

Адзіны Я, нямае часу
І сваркаў, бойняў, мітусьні.
Няма сьцяжынкі да Парнасу
І рылаў вечнае хлусьні.

Няма сьвятла, няма і ценяў,
Нічога больш не існуе.
Адзіны грукат ад ступеняў,
Фатэль і кава на стале.

Патрэбны Я, мяне чакаюць!
“Пра што мы будзем размаўляць ?”
А ў небе зьнічкі атухаюць
І ноч гатуецца ўставаць.

•••

U śmierci ganka kaścianoha,
U schiłu losaŭ zabyćcia
Spatkaŭ chviliny Ja pustoha
Spakoju stałaha žyćcia.

Adziny Ja, niamaje času
I svarkaŭ, bojniaŭ, mituśni.
Niama ściažynki da Parnasu
I ryłaŭ viečnaje chłuśni.

Niama śviatła, niama i cieniaŭ,
Aničoha bolš nie isnuje.
Adziny hrukat ad stupieniaŭ,
Fatel i kava na stale.

Patrebny Ja, mianie čakajuć!
“Pra što my budziem razmaŭlać ?”
A ŭ niebie źnički atuchajuć
I noč hatujecca ŭstavać.

26.04.2024

@kiera_dy_hardz

Я цемра сьветлаю парою,
Сьпякота лютых маразоў.
Я камень малы прад гарою,
Самота процьмаю людзёў.

Я зоркі, мроі, летуценьні;
Я ёсьць пачатак і канец,
Памылка ў сьвету станаўленьні
І сьвету гожасьці вянец.

Я холад вечнага пажару,
Спакой штодзённай мітусьні.
Я сталасьць доўгага абшару
Вякоў нястомнае гульні.

Адзіны Я ўва ўсім сусьвеце
Бязьмежнай цені ланцугоў.
І нават Я ў промняў цьвеце
Жыцьцё ствараю навакол.

•••

Ja ciemra śvietłaju paroju,
Śpiakota lutych marazoŭ.
Ja kamień mały prad haroju,
Samota proćmaju ludzioŭ.

Ja zorki, mroi, letucieńni;
Ja jość pačatak i kaniec,
Pamyłka ŭ śvietu stanaŭleńni
I śvietu hožaści vianiec.

Ja choład viečnaha pažaru,
Spakoj štodzionnaj mituśni.
Ja stałaść doŭhaha abšaru
Viakoŭ niastomnaje hulni.

Adziny Ja ŭva ŭsim suśviecie
Biaźmiežnaj cieni łancuhoŭ.
I navat Ja ŭ promniaŭ ćviecie
Žyćcio stvaraju navakoł.

10.04.2024

@kiera_dy_hardz

Цяпло

Пануе рось над сонцу новым даляглядам,
Здраньцьвелі ў тлене постаці млыноў.
Апошніх сілаў зімніх заняпадам
Трусі́цца дол бязьмежнасьці палёў.

Вяртае промень радасьць леташніх памылак,
Вірыць жыцьцё штодо́сьвітку ў душы.
Зноў б’ецца сэрца відам любых мне ўхмылак,
Сыча́ць зноў вогнішчам волкія лаўжы́.

Від небасхілу лашчыць вочы сіньню мо́рскай,
Там праплываюць шы́хты пухкіх караблёў,
І пераможнай вартай усёй далоні боскай
Адтуль вяртаецца рад чыстых жураўлёў.

•••

Ciapło

Panuje roś nad soncu novym dalahladam,
Zdrańćvieli ŭ tlenie postaci młynoŭ.
Apošnich siłaŭ zimnich zaniapadam
Trusі́cca doł biaźmiežnaści paloŭ.

Viartaje promień radaść letašnich pamyłak,
Viryć žyćcio štodóśvitku ŭ dušy.
Znoŭ bjecca serca vidam lubych mnie ŭchmyłak,
Syčáć znoŭ vohniščam vołkija łaŭžý.

Vid niebaschiłu łaščyć vočy sińniu mórskaj,
Tam prapłyvajuć šýchty puchkich karabloŭ,
I pieramožnaj vartaj usioj dałoni boskaj
Adtul viartajecca rad čystych žuraŭloŭ.

08.03.2024

Слоўнік — https://telegra.ph/Tlumachalny-slo%D1%9En%D1%96k-da-vershu-Tarasa-Tashkev%D1%96cha-Cyaplo-03-22

@kiera_dy_hardz

Паляваньне вякоў

“У час цяжкі, у момант паваротны
Свайго жыцьця, згубіўшы верны шлях,
Я трапіў нечакана ў лес дрымотны.”
Дантэ Аліг’еры, “Боска Камэдыя”, пераклад У. Скарынкіна.

Сьцежкі ву́сьціш, цемры погляд,
Во́рах чыйсьці навакол.
Зрок смугою, ці́шы ско́гат,
Мо́рак песьціць гурбаў дол.

Ценяў рып, сьвядомасьць ў страху:
«Зо́рыць штосьці на мяне..»
Пушчы выгляд — войска жаху,
По́зірк дзікі на сьпіне.

Грукат усюдны, рухаў шолах,
Шлях зьнікае ў імгле́.
Ногі храснуць, духу сполах:
«Цьмы пагляд ляжыць на мне…!»

Гул узьняўся, буры скрыгат,
Рве шалёны ветравей!
Ночы ростань, сэрца скі́гат,
Сьмерць пяе за лес гучней!


За́ціш раптам, по́дых цьвету —
«Што зіхці́ць у чэрні злой?»
Промень чысты, ласка сьвету!
«Рады сьлед перада мной?»

Кро́заў мур, імглы дарога,
Беласьць туліць мой пагляд.
Ззаду жах ? Сьвятло навокал,
Па́рась крые далягляд.

«Дзе жыцьцё? Ці ў той старонцы?!»—
Рось ахутвае спакой.
Зноў блукаць? «Вястуне сонцу,
Я сьпяшаю за табой!»


По́шуг тут жа, сьвет наўкола,
Зе́ркі плюшчу пад валво́й.
«Цуд жывы!», зара́нак по́лаг,
Мараў танец прад душой!

Ці́шы даль, кароны ў сьнезе,
Лёд пад сьледам зіхаці́ць.
Сумець-люба, сьпевы недзе,
У сэрцы полымя віры́ць.

Сінь густая, квет пазему,
«Ву́сьціш зноў перада мной..?»
Колер стану, сьвежасьць тлену,
«Страх даруе супакой».

Тарас Ташкевіч,
01-03 2024, на ўспаміны пра возера Нарач

Слоўнік — https://telegra.ph/Belaruska-rasejskі-sloўnіk-da-vershu-Palyavanne-Vyakoў-03-15

@kiera_dy_hardz

Samota



Niaprosty čas ściskaje hrudzi,
Balić štoś niedzie tam unutry.
Kudyś źbiahajuć razam ludzi,
A ja adzin siarod pary.

Źnikaje čas u načnoj ciamnocie,
Znoú vočy ciešać pramiani.
Ja znoúku ú hožaj adzinocie,
Ci ú prostym strachu cišyni..?

Niе ú sumu ja, niе ú viesiałości,
Ja u stanie choład tolki čuć.
Jon niščyć bolem śviet kahości,
A mnie luboú daje pačuć.

I znoú nasupraci adśvietu,
Znoú zoryć ciemień na mianie.
Spyniúsia čas z zychodam ćvietu,
Ci skora choład praminie..?


•••


Самота


Няпросты час сьціскае грудзі,
Баліць штось недзе там унутры.
Кудысь зьбягаюць разам людзі,
А я адзін сярод пары.

Зьнікае час у начной цямноце,
Зноў вочы цешаць прамяні.
Я зноўку ў гожай адзіноце..?
Ці ў простым страху цішыні..

Не ў суму я, не ў весялосьці,
Я ў стане холад толькі чуць.
Ён нішчыць болем сьвет кагосьці,
А мне любоў дае пачуць.

І зноў насупраці адсьвету,
Зноў зорыць цемень на мяне.
Спыніўся час з зыходам цьвету,
Ці скора холад праміне..?

12.12.2023


Telegram | Instagram

Дарога

Сьнегу скрып, пэйзажаў зьмена,
Колаў скрогат па бако́х.
А навокал — за́ціш, сцэна
Зімняй беласьці ў вачо́х.

Сíвер сьціх і выйшла сонца:
Сьлепяць зорныя пласты.
Усьця́ж пазе́му, у ваконца,
Зораць шы́льніку масты.

Сетка срэбра над зямлёю,
Пух сапе́лем уніз глядзіць.
Гонкі лес над галавою
Здолеў неба засланіць.

Веліч сьнегу ў цішы клу́баў,
Плямаў бе́зьліч на сьцяне.
Вечнасьць у зьзяньні сьціплых гу́рбаў
Зачароўвае мяне.

13.01.2024

За́ціш ж. — цішыня, рас. “тишь“.
Сíвер м. — …; паўночны моцны вецер.
Пазе́м м. — кругавід, рас. “горизонт“.
Шы́льнік м. — ігліца, рас. “хвоя”.
Гонкі лес — рас. “высокоствольный лес”.
Сапе́ль — …; лядзяк, рас. “ледяная сосулька”.

Жарало

Telegram | Instagram

Чытайма й сьпявайма!!

Вой ішла Каляда, Каляда-Калядка!
Вой зайшла Каляда, Каляда ў хатку!
Дык прыймаце ж Каляду, Каляду-Калядку,
Кабы жыці ў хараству, хараству-дастатку!
Вой вашэце гаспада, гаспадаре хаткі,
Не шкадуйце вы для нас, вы для нас Калядкі!
Будзе шчасьце, будзе сьмех, дужа весялосьці,
Калі мы не адмарозім тутай свае косьці!
Ну а зараз мы ў паклон, у паклон шырокі,
Не тлумiці кабы вашы, гаспадараў вокі!



Вой ідзе, вой ідзе, ходзіць у сьвяты вечар!
Каляда ў дамы ідзе, ходзіць у сьвяты вечар!
Не квапіся, гаспадар, нам на калядункі,
Кабы былі ў жыцьці, былі ўсе жадункі!
Песьні мы сьпяваем усім толькі ў сьвяты вечар,
Дорым мы настрой для ўсіх у гэты сьвяты вечар!
Не шкадуйце ў сюю ноч лішняе марокі,
Ну а мы ідзем далей, вам паклон шырокі!




Калядуйма, шаноўнае спадарства, шчасьлівых сьвятаў!

Zima


Z halinaŭ sonnaje viarby,
U spakoi ranišniaha cudu,
Nasustrač stomlenamu ludu
Źlatajuć biełaści kłubý.

Zichciać na soniejku suviei;
Śniahir jak pieśniu zaviadzie —
Dyk usio navokał padydzié
Pasłuchać kab toj śpieŭ nadziei.

A zýjduć jak ciapłu idei,
Pryroda ścišna padpiavaci
Dy śpievu stanie nadavaci
Zapał mahutnaje zaviei,
Saboj jakaja achinaje,
Dy pucham zimnim nadaraje
Staróie hožaści ziamlu.

Ja ŭ cudu ranišnim staju.
Ja baču vodbliski suviejaŭ,
Laciać kłubý jak; śpieŭ zaviejaŭ
Ja čuju níbyta ŭ raju.

Jakoha ‘šče mnie treba cudu ?
Našto mnie niečaje žyćcio ?
Svajoj zimy ja zabyćcio
I tak nikoli nie zabudu.


•••


Зіма


З галінаў соннае вярбы,
У спакоі ранішняга цуду,
Насустрач стомленаму люду
Зьлятаюць беласьці клубы́.

Зіхцяць на сонейку сувеі;
Сьнягір як песьню завядзе —
Дык усё навокал падыдзе́
Паслухаць каб той сьпеў надзеі.

А зы́йдуць як цяплу ідэі,
Прырода сьцішна падпяваці
Ды сьпеву стане надаваці
Запал магутнае завеі,
Сабой якая ахінае,
Ды пухам зімнім надарае
Старо́е гожасьці зямлю.

Я ў цуду ранішнім стаю.
Я бачу водбліскі сувеяў,
Ляцяць клубы́ як; сьпеў завеяў
Я чую нíбыта ў раю.

Якога ‘шчэ мне трэба цуду ?
Нашто мне нечае жыцьцё ?
Сваёй зімы я забыцьцё
І так ніколі не забуду.


14.12.2023

Telegram | Instagram

Не пытайце, не адкажу.


Камэдыя ў рамансе


У змроку адхінутых бытнасьцю тэм
На ваш зрок узыходзіць надзея.
Цэнзуры праз створаны лёсам тандэм
Асьвятляецца мной ахінея.

Яна ведае вас у тых хвілях жыцьця
Калі сілаў трываць больш нямае.
А пасьля зноў зыходзіць ў цень забыцьця,
І ў прышласьці зноўку вітае.

Яна ў цемені жы́цьце ўсё бавіць свае,
У няшчаснай самоты прасторы.
І ўдзень ейны толькі адна паўстае
Постаць міласьці, моцы, апоры.

Вы ня помніце кім яна ёсьць у быцьці,
Але вас яна бачыць штодзённа.
Бескарысна вас цешыць у сваім выбыцьці
Часу сумнага яе падзённым.

Яна будзе любіць, яна будзе чакаць
Толькі дай ёй на гэта надзею!
Яна будзе вас помніць, для вас будзе зьзяць,
Не пакіньце ж увагай камею!

Вы спытаеце коратка: “Кім яна ёсьць ?
Нехта прагне мяне гэтак у сьвеце ?
Хіба пані ? Мо пан або маці, ці хтось..?”,
Адкажу вам — то плітка ў туалеце!




12.10.2023

Тарас Ташкевіч


—


Kamedyja ŭ ramansie


U zmroku adchinutych bytnaściu tem
Na vaš zrok uzychodzić nadzieja.
Cenzury praz stvorany losam tandem
Aśviatlajecca mnoj achinieja.

Jana viedaje vas u tych chvilach žyćcia
Kali siłaŭ tryvać bolš niamaje.
A paśla znoŭ zychodzić ŭ cień zabyćcia,
I ŭ pryšłaści znoŭku vitaje.

Jana ŭ ciemeni žýćcie ŭsio bavić svaje,
U niaščasnaj samoty prastory.
I ŭdzień jejny tolki adna paŭstaje
Postać miłaści, mocy, apory.

Vy nia pomnicie kim jana jość u byćci,
Ale vas jana bačyć štodzionna.
Bieskarysna vas ciešyć u svaim vybyćci
Času sumnaha jaje padzionnym.

Jana budzie lubić, jana budzie čakać
Tolki daj joj na heta nadzieju!
Jana budzie vas pomnić, dla vas budzie źziać,
Nie pakińcie ž uvahaj kamieju!

Vy spytajecie koratka: “Kim jana jość ?
Niechta prahnie mianie hetak u śviecie ?
Chiba pani ? Mo pan abo maci, ci chtoś..?”,
Adkažu vam — to plitka ŭ tualecie!

12.10.2023

Taras Taškievič


@kiera_dy_hardz