Жонка Ізі Харыка, Дзіна Харык, спасылаючыся на Шушкевіча-старэйшага, узгадвала пра астатнія хвіліны мужа:
Суд цягнуўся дзесяць хвілінаў. Стаяць Харык ня мог. Два канваіры падпіралі яго. Прысуд стандартны: «да выключнай меры сацыяльнай абароны — расстрэлу». Ізі Харык выслухаў яго з усьмешкаю. А потым раптам стаў размаўляць вельмі гучна і дакладна.
Гэтая ж тройка асудзіла Станіслава Шушкевіча, які і пачуў ягоныя словы:
Мяне па корабе скрэблі, па сусеках скрэблі, я ад дзядулі сышоў, ад бабулі сышоў, я з Зэмбіна сышоў, ад Яжова сышоў, ад цябе, Вісарыён Ёсіфаў, пагатоў сыду.
І раптам засьпяваў:
За сталом ніхто ў нас ня лішні, па заслугах кожны ўзнагароджаны. Залатымі літарамі мы пішам Усенародны сталінскі закон.
Я другой такой страны не знаю...
Яму заткнулі рот, сталі душыць, а мяне нібы самога душыць. Не, я мяркую, што Ісак Давыдавіч Харык не звар’яцеў. Так ён сьмяяўся з Ваеннай калегіі Вярхоўнага суду СССР.
Пасьля допытаў Харык біўся аб дзьверы камэры й крычаў «Far vos?» («За што?»).