Гэта быў дзень чаканьня Калядаў. Тых самых.
👊19 сьнежня 2010 адбыўся разгон Плошчы ў Менску
Бываюць такія дні, якія гісторыя вызначае, каб аб’яднаць у іх усе астатнія
Бо гэта быў дзень сораму... што 19 сьнежня 2010-га ня быў ў Менску на плошчы.
Бо гэта быў яшчэ і дзень бязьвер’я. Напярэдадні цяжка было паверыць, што выйдуць дзясяткі тысяч. Дзясяткі тысяч свабодных у несвабоднай краіне так і ня зьбеглых рабоў.
Гэта быў дзень паразы. Чарговай і звыклай, і напэўна, не апошняй.
Але гэта быў і Дзень гордасьці. За тое, што і тут яшчэ ёсьць вольныя людзі і цябе зь імі нешта зьвязвае. Хто яго ведае, што. Ну, часьцяком мова, яшчэ часьцей каштоўнасьці, яшчэ часьцей — проста непрыняцьце ў сабе рабства.
Гэта быў дзень моцы. Столькі ўжо дзяржава шчыруе, столькі сродкаў выкарыстала на здушэньне унд зьнішчэньне ўсяго - а яны, адмарозкі, усё роўна ёсьць і нікуды зьнікаць не зьбіраюцца. Больш за тое, іх шмат. І робіцца ўсё болей. І яны не баяцца. І ніхто ня можа даць ім рады — як ні замбуй, плямбуй, ігнаруй, арыштоўвай, падкупляй, як ні кіруй, чым ні пагражай, што ні ўводзь і якія пернікі ні абяцай.
Гэта быў дзень тэлефанаваньняў. Часьцей за ўсё няўдалых. Гэта быў дзень жаху за знаёмых і родных, ноч невядомасьці. Так было пасьля тэракту ў мэтро. Але і гэта быў тэракт: тэракт дзяржавы супраць сваіх так званых падданых. Гэта быў дзень крыві.
Таму гэта яшчэ і дзень недараваньня. Тыя, хто паціскае ім рукі, працуе на іх, вядзе зь імі дыялёгі, шукае зь імі кампрамісаў, слухае іх і сядае побач дзеля яшчэ адной балбатні — відаць, яны забыліся пра 19-га сьнежня? Людзі без календара.
І было б памылкай не згадаць яшчэ штосьці. Магчыма, найважнейшае. Гэта быў дзень чаканьня Калядаў. Тых самых.
🗓 Чытайце Каляндар Бахарэвіча - 19.12
Сто гадоў самоты, невядома ці то вера ўваскрэсьне.
Сонца над балотам, за калючым дротам здратавалі песьні.
Дзе ты мой сьвет? Дзе ты мой край?
Дзе ты мой сьмех? Хто цябе скраў?
▶️ Глядзіце фільм пра падзеі на плошчы 2010 і з шыкоўным саўндтрэкам Лявона Вольскага - Ж*ве Беларусь!
@supermova #мова #каляндар #плошча #2010год
👊19 сьнежня 2010 адбыўся разгон Плошчы ў Менску
Бываюць такія дні, якія гісторыя вызначае, каб аб’яднаць у іх усе астатнія
Бо гэта быў дзень сораму... што 19 сьнежня 2010-га ня быў ў Менску на плошчы.
Бо гэта быў яшчэ і дзень бязьвер’я. Напярэдадні цяжка было паверыць, што выйдуць дзясяткі тысяч. Дзясяткі тысяч свабодных у несвабоднай краіне так і ня зьбеглых рабоў.
Гэта быў дзень паразы. Чарговай і звыклай, і напэўна, не апошняй.
Але гэта быў і Дзень гордасьці. За тое, што і тут яшчэ ёсьць вольныя людзі і цябе зь імі нешта зьвязвае. Хто яго ведае, што. Ну, часьцяком мова, яшчэ часьцей каштоўнасьці, яшчэ часьцей — проста непрыняцьце ў сабе рабства.
Гэта быў дзень моцы. Столькі ўжо дзяржава шчыруе, столькі сродкаў выкарыстала на здушэньне унд зьнішчэньне ўсяго - а яны, адмарозкі, усё роўна ёсьць і нікуды зьнікаць не зьбіраюцца. Больш за тое, іх шмат. І робіцца ўсё болей. І яны не баяцца. І ніхто ня можа даць ім рады — як ні замбуй, плямбуй, ігнаруй, арыштоўвай, падкупляй, як ні кіруй, чым ні пагражай, што ні ўводзь і якія пернікі ні абяцай.
Гэта быў дзень тэлефанаваньняў. Часьцей за ўсё няўдалых. Гэта быў дзень жаху за знаёмых і родных, ноч невядомасьці. Так было пасьля тэракту ў мэтро. Але і гэта быў тэракт: тэракт дзяржавы супраць сваіх так званых падданых. Гэта быў дзень крыві.
Таму гэта яшчэ і дзень недараваньня. Тыя, хто паціскае ім рукі, працуе на іх, вядзе зь імі дыялёгі, шукае зь імі кампрамісаў, слухае іх і сядае побач дзеля яшчэ адной балбатні — відаць, яны забыліся пра 19-га сьнежня? Людзі без календара.
І было б памылкай не згадаць яшчэ штосьці. Магчыма, найважнейшае. Гэта быў дзень чаканьня Калядаў. Тых самых.
🗓 Чытайце Каляндар Бахарэвіча - 19.12
Сто гадоў самоты, невядома ці то вера ўваскрэсьне.
Сонца над балотам, за калючым дротам здратавалі песьні.
Дзе ты мой сьвет? Дзе ты мой край?
Дзе ты мой сьмех? Хто цябе скраў?
▶️ Глядзіце фільм пра падзеі на плошчы 2010 і з шыкоўным саўндтрэкам Лявона Вольскага - Ж*ве Беларусь!
@supermova #мова #каляндар #плошча #2010год