Забараніць Санта Клаўса і Jingle Bells у мінскіх школах – гэта сапраўднае вар'яцтва, якое працуе супраць любой культуры свабоднага выбару і разнастайнасці. Гэта не толькі абсурд, але і сапраўднае вар'яцтва, якое імкнецца намагацца замяніць светлы, пазітыўны вобраз Санта Клаўса на нешта штучнае, запаленае афіцыйнай ідэалогіяй.
Уявіце сабе, заместа таго, каб святкаваць святы па-свойму, мы атрымліваем указанне ад "вышэйшых органаў", як і калі трэба выкарыстоўваць той ці іншы элемент святкавання. Скажыце мне, калі ласка, хто і чаму вырашае, што калі дзеці ўбачаць Санта Клаўса або пачуюць "Jingle Bells", гэта стане праблемай? Бо ж Санта Клаўс, з яго белымі барадою і чырвоным касцюмам, – гэта частка міжнароднай культурнай спадчыны. Але не, у нас ёсць улады, якія з усёй сур’ёзнасцю сцвярджаюць, што гэта «не па-беларуску». І што нам прапануюць у замену? Вобраз Святога Мікалая ці Зюзі? І наогул, якія беларускія традыцыі маюцца на ўвазе? Ці ёсць яны ў сучаснай рэчаіснасці, ці гэта проста абстрактнае ідэалагічнае практыкаванне?
Такі падыход нагадвае не столькі вяртанне да сапраўдных традыцый, колькі стварэнне штучнага, скупога свету, у якім няма месца сапраўднай культурнай разнастайнасці. Пытанне, чаму забараняць англамоўныя песні, абумоўленае нейкім "нацыянальным патрыятызмам", выглядае зусім неканкрэтна. Мы ж не разглядаем песні як небяспечны інструмент для захопу краіны, ці не так?
Палітыка, якая не дазваляе выкарыстанне заходніх калядных сімвалаў, нагадвае хутчэй не культурную практыку, а вар'яцтва. І менавіта вар'яцтва ў тым, што замест таго, каб заахвочваць разнастайнасць і адкрытасць, навязваецца жорсткая ідэалагічная лінія, якая абмяжоўвае выяўленне эмоцый і святкаванне з таго, што на самой справе кожнаму можа быць блізка.
Тым часам, дзеці, якія не ўбачаць Санта Клаўса на навагодніх святах, не будуць мець магчымасці адчуць тую самую магію, якая робіць гэтыя моманты асаблівымі і непаўторнымі. Але ўладзе гэта не цікава. Галоўнае — падсунуць дзецям ідэю, што правільна, а што не, замест таго, каб даць ім выбар.На заканчэнні падкрэслю,што гэта ўсё стварае абсурднасць і непатрэбнасць такіх забаронаў.
СКАЖЫ НЕ СІСТЭМЕ, FB
Уявіце сабе, заместа таго, каб святкаваць святы па-свойму, мы атрымліваем указанне ад "вышэйшых органаў", як і калі трэба выкарыстоўваць той ці іншы элемент святкавання. Скажыце мне, калі ласка, хто і чаму вырашае, што калі дзеці ўбачаць Санта Клаўса або пачуюць "Jingle Bells", гэта стане праблемай? Бо ж Санта Клаўс, з яго белымі барадою і чырвоным касцюмам, – гэта частка міжнароднай культурнай спадчыны. Але не, у нас ёсць улады, якія з усёй сур’ёзнасцю сцвярджаюць, што гэта «не па-беларуску». І што нам прапануюць у замену? Вобраз Святога Мікалая ці Зюзі? І наогул, якія беларускія традыцыі маюцца на ўвазе? Ці ёсць яны ў сучаснай рэчаіснасці, ці гэта проста абстрактнае ідэалагічнае практыкаванне?
Такі падыход нагадвае не столькі вяртанне да сапраўдных традыцый, колькі стварэнне штучнага, скупога свету, у якім няма месца сапраўднай культурнай разнастайнасці. Пытанне, чаму забараняць англамоўныя песні, абумоўленае нейкім "нацыянальным патрыятызмам", выглядае зусім неканкрэтна. Мы ж не разглядаем песні як небяспечны інструмент для захопу краіны, ці не так?
Палітыка, якая не дазваляе выкарыстанне заходніх калядных сімвалаў, нагадвае хутчэй не культурную практыку, а вар'яцтва. І менавіта вар'яцтва ў тым, што замест таго, каб заахвочваць разнастайнасць і адкрытасць, навязваецца жорсткая ідэалагічная лінія, якая абмяжоўвае выяўленне эмоцый і святкаванне з таго, што на самой справе кожнаму можа быць блізка.
Тым часам, дзеці, якія не ўбачаць Санта Клаўса на навагодніх святах, не будуць мець магчымасці адчуць тую самую магію, якая робіць гэтыя моманты асаблівымі і непаўторнымі. Але ўладзе гэта не цікава. Галоўнае — падсунуць дзецям ідэю, што правільна, а што не, замест таго, каб даць ім выбар.На заканчэнні падкрэслю,што гэта ўсё стварае абсурднасць і непатрэбнасць такіх забаронаў.
СКАЖЫ НЕ СІСТЭМЕ, FB