Лукашынскі дзённік

– А мне вот нравіцца ў Лідзе. Там і страіцельные магазіны харошыя, і ваапшчэ. Помню, пакупаў вот дверы: прыдзёш у «Панараму», Андрэй там такі есць, с нім і пагаварыць прыятна, і цэны харошыя. А што наша Іўе? Эх, яма!

– Твой памёр жа?
– Ну так, ужо тры месяцы як памёр. Цяпер адна ў хаце. Спачатку цяжка было, а цяпер не хачу, каб хто-та нарушаў маё адзіночэства. Прывыкла (уздыхае).
– Ну так, да ўсяго прывыкаеш. А як ты спіш?
– Добра сплю, але рана ўстаю.
– Ну я таксама рана кладуся, мо ў дзевяць, у шэсць устаю.
– Як вес твой? Нармальна?
– Ды дзе нармальна! (абурана маша рукой).
– Сколька важыш?
– Дзевяноста!
– То ж няшмат.
– Да многа! Хадзіла да доктара, [яна] сказала, убіраць трэба.
– Ну, калі сказалі, то трэба. Мне тожа трэба пахудзець, але дзе я пахудзею (смяецца).

– Куды ідзеш? Дадому ці куды?
– Дадому. Дзіма праснуўся, трэба вяртацца, карміць.
– Ясна. А я вось збіраюся бацоў травіць, атраву во купляю. Бацы атакавалі, матка Боска, хоць ты караўл крычы, спасу няма.