Чартоўскі добрая кава

Расці Коул п'е не каву, а піва, бо па выхадных пачынае піць апоўдні, і ніхто не можа яму ў гэтым перашкодзіць. Кубак для кавы з мілым надпісам "Big hug mug" Раст выкарыстоўвае як попельніцу, як і належыць самаму добразычліваму і ветліваму дэтэктыву Луізіаны. Затое сапраўднаму.

Сёння зорцы кіно і серыялаў Мэц'ю Макконахі споўнілася 55 гадоў, і мы зычым яму здароўя і чакаем новых акцёрскіх прац.

Дарэчы, калі вам усё ж такі хочацца паглядзець, як Мэц'ю п'е каву, на YouTube ёсць цэлае двухгадзіннае відэа, дзе ён робіць гэта прыгожа і пад гукі навальніцы (не пытайцеся).

Сапраўдны дэтэктыў (True Detective), сезон 1, 2014

#кінакава
#у_гэты_дзень

Spooktober скончыўся, і пачаўся Noirvember — сапраўды, калі яшчэ глядзець нуар, калі не пад лістападскі дождж. Criterion Channel уже падвёз новую калекцыю, дзе ёсць і зусім класіка, тыпу "Мальтыйскага сокала", і нешта менш вядомае.

Хто таксама любіць змрочных дэтэктываў у трэнчах, ракавых жанчын і жалюзі, пішыце, які нуар ваш улюбёны, складзем свой спіс 🖤

Хэлоўін/Тыквенны спас/Вялесава ноч/канун Дня ўсіх святых (патрэбнае падкрэсліць) — добрая нагода глядзець які-небудзь жахлівік, таму я вырашыла таксама зрабіць падборку стужак, што мне найбольш спадабалася за апошні час (а паглядзела я столькі фільмаў жахаў, што пачало ўжо з вушэй лезці, не рабіце так). Спіс разнастайны і, спадзяюся, на ўсякі густ:

Old but gold

Насферату: прывід ночы (Nosferatu the Vampyre), 1979
Рымэйк класічнага фільма жахаў "Насферату: сімфонія жахаў" ад знакамітага нямецкага рэжысёра Вернана Херцага. Стужка распавядае гісторыю Дракулы дакладна, няспешна і вельмі прыгожа, адначасова даючы і сацыяльны каментар. Галоўную жаночую ролю выконвае незабыўная Ізабэла Аджані, а ролю Дракулы — Клаус Кінскі, закляты сябар рэжысёра, вядомы сваім вар'яцтвам на здымачнай пляцоўцы.

Суспірыя (Suspiria), 1977
Мой улюбёны фільм у жанры "джала" — яркіх, эратычных, падчас трэшовых трылераў ад італьянскіх рэжысёраў. Па сюжэце гэтай стужцы Дарыа Арджэнта амерыканская студэнтка прыязджае ў нямецкую школу танцаў, а пападае пад уладу ковена ведзьмаў, і ўсё гэта пад ідэальна жахлівую музыку гурта Goblin. Сучасную версію "Суспірыі" Лука Гуаданіна таксама люблю, але самабытнасць "джала" мае зусім іншае адценне.

Scary 80s

Туман (The Fog), 1980
Утульна-олдскульны жахлівік Джона Карпентара, дзе знайшлася роля і для "каралевы крыку" 80-ых Джэймі Лі Кёртыс, і для яе мамы Джэнет Лі, якую большасць з нас ведае па "Псіха" Хічкока. Старая легенда пра затанулы карабель нечакана ажывае апоўначы і пачынае паглынаць невялікае прыморскае мястэчка. Гэтым разам, усё адбываецца пад мінімалістычны саундтрэк самога Карпентара, па якому можна пазнаць шмат яго фільмаў.

Аўтаспыншчык (The Hitcher), 1986
У гэтым фільме не будзе нічога звышнатуральнага — толькі абсалютна жахлівы Рутгер Хауэр, які без усялякай нагоды забівае людзей на дарозе і праследуе выпадковага хлопца. Сур'ёзна, калі вам патрэбны новы прататып антыгероя, вам сюды. Акрамя Хауэра, у стужцы таксама можна пабачыць маладую Джэніфер Джэйсан Лі (Дэйзі Домергу ў "Агіднай васьмёрцы").

Экранізацыі Стывена Кінга

Мізэры (Misery), 1990
Як водзіцца ў Кінга, галоўны герой — пісьменнік, які ўсё жыццё пісаў жаночыя раманы пра дзяўчыну Мізэры, і вось толькі-толькі напісаў нешта сапраўды каштоўнае, як папаў да сваёй "фанаткі нумар адзін", якая не можа прабачыць пісьменніку забойства Мізэры ў апошнім рамане і патрабуе напісаць працяг. Добрая, пакручастая гісторыя і выдатная акцёрская праца Кэці Бэйтс.

Далорэс Клэйборн (Dolores Claiborne), 1995
Зноў Кінг і зноў маладая Джэніфер Джэйсан Лі, якая грае ролю журналісткі, прыехаўшай да сваёй маці, некалі асуджанай за забойства. Гэта больш псіхалагічны трылер і драма, чым жахлівік, але, як вядома, жыццё часамі бывае страшнейшае за звышнатуральнасць.

Сучаснае

Не кажы злога (Speak No Evil), 2022
Усё яшчэ самы страшны фільм, які я паглядзела за апошнія два гады — мабыць, таму што занадта рэалістычны. Калі глядзелі амерыканскі рымэйк гэтага году, усё роўна знайдзіце час на дацкі арыгінал — там самая сапраўдная скандынаўская спустошанасць на тле "нармальнага жыцця" і еўрапейскай памяркоўнасці (вельмі знаёмай і беларусам).

Тое, што ўнутры (It's What's Inside), 2024
Бодры псіхалагічны трылер у вядомым сэтынгу "сябры сабраліся на вячэру, і ўсё пайшло не так". У цэнтры сюжэту — цікавая футурыстычная канцэпцыя, якая ўдачна вылучае фільм на фоне іншых нэтфліксаўскіх прэм'ер у гэтым жанры.

#падборка

Дык што там не так з другім "Джокерам"?

Да лічбавага рэліза "Джокера: вар'яцтва на дваіх" (Joker: Folie á Deux), які адбыўся ўчора, нарэшце сфармулявала свае думкі наконт таго, што гэта за фільм і чаму ён не ўзляцеў. Скажу адразу: мне другі "Джокер" не спадабаўся сваёй панылай аднастайнасцю, але нельга сказаць, што гэта фільм без ідэі – наадварот, Тод Філіпс даў нагоду прыдумаць некалькі ✨тэорый✨, што ён гэтым усім хацеў сказаць.

Думка, якой трымаюся я: Тоду Філіпсу не спадабаліся, што ягоны першы фільм пра выпадковае пераўтварэнне хворага і кінутага ўсімі чалавека ў ікону хаосу ўспрынялі занадта літаральна і нават накідалі рэжысёру прэтэнзій за апраўданне гвалту, і разам з тым адразу папрасілі зняць сіквел – бо гвалт прадае. Фак ю, падумаў Тод Філіпс, будзе вам сіквел, і зрабіў усю другую частку дылогіі не пра Джокера, а пра Артура Флека – нягеглага рамантыка, які спявае песні 50-ых і верыць у безумоўнае каханне. Глядач тут апынаецца ў ролі Харлі Квін: ён прыйшоў глядзець на ўсё тое злое, яркае, жорсткае джокераўскае вар'яцтва, якое Філіпс шчодра паабяцаў у трэйлеры, а замест гэтага вымушаны дзве гадзіны слухаць старыя песні. Нават з мюзіклам Філіпс уводзіць нас у зман: у касце ж Лэдзі Гага, значыць, будзе моцны саундтрэк! Але нічога такога: большую частку фільма Гага спявае на ўзроўні Фенікса, які, скажам так, моцным вакалам не вылучаецца. Вось і атрымаўся такі анты-мюзікл пра анты-Джокера, якому глядач выносіць такі ж вердыкт, як Харлі Квін Артуру напрыканцы стужкі: "Няма тут ніякага Джокера, я пайшла". Ці варты быў такі жорсткі жарт Філіпса над аматарамі жарсткача на экранах мільёнаў студыйных грошаў – пытанне да студыі, але я мяркую, што калі ўжо даеш рэжысёру карт-бланш, пасля не наракай, што нешта пайшло не так.

Ёсць, канешне, версія падзей папрасцей: Тод Філіпс проста хацеў згладзіць гвалтоўнасць першага фільма на тле абвінавачванняў у падтрымцы гвалту, а ўсе астатнія недахопы – вынік іх сумеснага з Феніксам перапісвання сцэнара проста на здымках. Можа і так, але я вось думаю, навошта тады было прыбіраць са стужкі танец Джокера і Харлі Квін на лесвіцы, які ёсць у трэйлеры і цытуе бадай што самую знакамітую сцэну першай часткі? Мая ✨тэорыя✨ дае нейкі адказ: бо гэта ўсё ілюзія, дым, прыдумалі вы самі сабе гэтага Джокера і ўвесь гэты сюжэт пра яго каханку, не было нічога.

Нарэшце, галоўнае пытанне: ці варта ўвогуле ўсё гэта глядзець? Як заўсёды, вырашае кожны сам, але мая парада – не чакаць ад фільма Джокера, але ўгледзецца ў Артура Флека і адчуць, што вар'яцтва тут насамрэч на траіх: Артура, Харлі Квін і неіснуючага персанажа, якога яна сама сабе выдумала і пакахала. З такім поглядам і калі звяртаць увагу на тое, як зняты фільм (напрыклад, як замяняюцца святло і колеры), можа, вам і не будзе нудна, і не давядзецца ўсё больш шумна ўздыхаць напачатку кожнага новага музычнага номера, як тое рабілі мае суседзі ў кіназалі (заўсёды нешта з імі адбываецца падчас сеансаў, з гэтымі суседзямі).

Дарэчы, Таранціна днямі адзначыў, што фільм яму спадабаўся: ён глядзеў яго ў пустой аймакс-залі ў Тэль-Авіве і рагатаў над усімі смешнымі момантамі, якія іншым падаліся б зусім не смешнымі. Усе мы калі-некалі хочам быць як Таранціна, трэба сказаць.

P.S. Спонсар гэтай рэцэнзіі – слова "нягеглы", так даўно хацелася скарыстацца ім у жыцці. Такое ж дакладнае, праўда?

#рэцэнзія

#кінакава ў стылі рэтра: 1977-ы год, Марк Хэміл, Кэры Фішэр і Харысан Форд п'юць каву ў Дэнверы. Прэм'ера "Зорных войнаў" адбылася дзесьці месяц таму, і тройка ўжо купаецца ў промнях славы.

Сёння Кэры Фішэр споўнілася б 68 гадоў 🖤