Холад


Над даляглядам паўстае зноў стомленай парою
Вястун апошніх сьціплых фарбачкаў цяплу.
Каторы тыдзень полем сьнег ляжыць гарою
І ціхі дзень штохвіляю ймкнецца да цямну.

Ня зьнікнуць болей сьценям леташніх памылак,
Іх прыме восень у промнях хольнай галізны.
Застацца ў сэрцы доля росквіту ўхмылак,
Падобна сьмерць ёсьць доляй генію зімы.

Чаму ж прыходзіць раптам хмурнасьці той пошасьць,
Што ўмомант ціхі захапляе гарады ?
Бо мы тады жыцьця спасьцерагаем гожасьць,
Як момант часу зноў сыходзіць назаўжды.

26.11.2023

@kiera_dy_hardz