Тракторный чат - инфоканал

"Он был спокоен и суров, потому что он подводил черту под всей своей недолгой жизнью " А.А. Фадеев " Молодая гвардия"

Многія чытачы, асабліва старэйшага ўзросту, па гэтай цытаце ці назве твору могуць адразу здагадацца пра каго пойдзе гаворка. Канешне ж, пра Алега Кашавога. Менавіта іменем гэтага чалавека названы цэнтральны, так бы мовіць, праспект нашага Трактарагорада. Многія, стоячы ў чарзе за шаурмой, ці, чакаючы 49 тралейбус, звярталі ўвагу на прыпынак і нейкае ўраджанне пра Алега Кашавога ўжо склалі, а для тых, хто не склаў і не ездзіць грамадскім транспартам ёсць шыльда на доме пад нумарам 5 на аднаіменнай вуліцы. Але ўсё ж такі дазвольце нагадаць , хто з'яўляўся прыкладам для савецкіх камсамольцаў цягам дзесяцігоддзяў. Калі сцісла пераказваць афіцыйную версію, то Алег Кашавы - 16 гадовы камісар анціфашысткай моладзевай арганізацыі пад назвай " Молодая гвардия" у горадзе Краснадонск Варашылаваградскай вобласці( Луганскай), які гераічна загінуў у засценках нямецкага гестапа. Удзельнікі групы выпускалі анціфашысткія лістоўкі і рабілі іншыя радыкальныя акцыі супраць фашыстаў. Адна з іх - гэта вывешванне чырвоных сцягаў на дзень рэвалюцыі 7 лістапада. Добра што мы з вамі дажылі да тых светлых гуманістычных часоў, калі за падобную дзейнасць ужо не расстрэльваюць і не кідаюць на дно заброшанай шахты - сапраўдная эра міласэрнасці адным словам). Калі з афіцыйнай версіяй усё больш-менш зразумела , то з неафіцыйнымі версіямі наконт дзейнасці " Молодой гвардии" и персанальна Алега Кашавога пытанняў больш чым адказаў. Па -першае, ні ў якіх нямецкіх дакументах пра "молодую гвардию" не ўпамінаецца, па-другое, Кашавому было 16 гадоў і цяжка ўявіць, што ён мог кіраваць арганізацыяй, дзе былі людзі, старэйшыя за яго і з большым досведам у ваеннай справе, па-трэцяе, самі выжыўшыя ўдзельнікі"гвардыі" не маглі сказаць канкрэтна хто меў якую ролю ў арганізацыі, ну і самае цікавае, што ўсю гэтую гісторыю раскручваў Аляксандр Фадзееў (кіраўнік саюза пісьменнікаў СССР), які на гэтай гісторыі і на даносах на калег, можна сказаць, пабудаваў сабе кар'еру. Вы ведаеце, нават сёння ў наш "сумленны" час, калі некаторыя людзі будуюць кар'еру, факты адыходзяць на другі план. А ў той навальнічны час , калі краіне патрэбны героі, тут як кажуць не да ... фактаў. Пасля напісанага рамана вуліцы, школы , скверы, піянерскія брыгады і камсамольскія атрады з іменем Алега Кашавога з'явіліся па ўсім Савецкім саюзе. Ну і Мінск не стаў выключэннем з гэтага працэса. У сучаснага пакалення імя Алега Кашавога не вызывае ўжо такіх эмоцый. Можа таму, што ёсць у апісаных Фадзеевым подзвігах нешта ўжо зусім далёкае , а можа і таму што ў наш час з'яўляюцца новыя героі і не дзесьці там далёка, а тут у Мінску ды па ўсёй нашай краіне. І засталося толькі адно пытанне - дзе і колькі вуліц пабудаваць, каб назваць іх імёнамі яшчэ пры жыцці гэтых неверагодных новых герояў!?

Давайте вспомним как это было. Ловушка на Чеботарева - это одна из первых тренировок по разбиванию колонн и уведению в нужную точку с помощью тихарей.
Началось всё на Партизанском проспекте, с его полного перекрытия карателями со щитами в районе Велозавода. Колонна развернулась и пошла обратно. В районе пересечения Партизанского проспекта и ул. Кошевого была первая сцепка. Каратели на нескольких бусах очень настоятельно предлагали загружаться в них. Люди стали в сцепку на ступенях возле канала, нарядные, с шариками и флагами, они хотели праздника и общего единения в марше. Не прошло и нескольких минут, как появилась колонна, движущаяся со стороны Универмага Беларусь в сторону центра. Это были невероятные люди с заводского района столицы. Каратели оценив масштаб колонны аннигилировались за считанные секунды. Это была наша маленькая и очень вдохновляющая победа. Часть людей предлагало идти другим путем, но, как потом выяснилось, нас завели в ловушку. Несколько тихарей вышли беспрепятственно из сцепки на Чеботарева. Возможно мы были наивны и по-детски рассчитывали на справедливость и порядочность. Одно можно сказать точно, мы повзрослели, стали хитрее и выбрали другие методы борьбы, но мы не смирились, не забыли и стопроцентно, НЕ полюбили луку и его прихлебателей! Мы всё помним и точно никогда на простим 175 задержанных невинных людей, которые просто хотели правды и честности.

"Взвейтесь кострами, синие ночи. Мы пионеры дети рабочих".
Як можна здагадацца з эпіграфа, гаворка пойдзе пра яшчэ адно месца "Трактарагорада" – гэта, вядома, Піянерскі сквер. Ён месціўся на Стаханаукай, там дзе зараз стаіць царква.
Трэба сказаць, у Мінску з піянерыяй звязана нямала аб'ектаў: ёсць вуліца Піянерская і кінатэатр Піянер, і нават яшчэ адзін піянерскі сквер у цэнтры горада, там дзе помнік Марату Казею. Падаецца, што як асобны горад у горадзе, мы калісьці проста не змаглі застацца без свайго асабістага Піянерскага сквера. Па мерках пасляваеннага горада, наш раён лічыўся густанаселеным, зразумела дзяцей было шмат і трэба было арганізаваць і месцы, дзе ім бавіць вольны час. У раёне для тагачасных хлопчыкаў ды дзяўчат былм прадугледжаны дом юнага тэхніка ад МТЗ , дом Фізкультурніка са шматлікімі спартовымі секцыямі і канешне сквер з невялікім амфітэатрам для культурнага-грамадскага жыцця. Дарэчы, цікава было б знайсці сведкаў тых мерапрыемстваў...
Можна выказаць здагадку, што месца гэта цягам часу стала сакральным для былых піянераў не здарма ж тут цяпер знаходзіцца царква...Як кажуць святое месца пустым не бывае. Можа для таго каб былыя піянеры пераасэнсавалі каммуністычную ідэалогію , можа з якіх іншых прычын. Але як ёсць, так ёсць. З архітэктурнага погляду раён згубіў яшчэ адну цікавую пляцоўку і была нівіліравана яшчэ адна задумка савецкіх архітэктараў: прастора раёна не павінна была быць замкнёная і раён мусіў добра праглядацца з усхода на захад.
І ўсе ж такі наш трактарагорад вызначаецца сваёй эклектычнасцю. Не кожнаму турысту магчыма растлумачыць як гэта так атрымалася, што царква знаходзіцца у Піянерскім скверы. Сапрауды "Усё блытаецца ў Мінску і хлеб, і маца , і вялікі кастрычнік і Радуніца". Але чамусці здаецца мне, гэтая блытаніна хутка скончыцца і не толькі ў нашым "трактарагорадзе".