Мне тут скінулі чарговага мухавоза, дзе ён зноў увайшоў у фазу палемікі з Карпавым без называння Карпава і падумаў пра прыемнае.
Канечне пра прыемнае.
Усім раю чытаць нашага "нікакова Маслякова". Бо прыемнае падчас чытання прыходзіць само.
Я думаў пра перспектывы іхнія.
Пра тое, што перспектываў у грамадстве заўсёды аднолькавая колькасць і на ўсіх - не хапае.
Калі мала ў нас, то шмат у іх і наадварот.
Гэтае "і наадварот" - самае лепшае з прыемнасцяў.
Раней, будучы часткай праклятых змагароў ты, час ад часу, адчуваў некаторую несправядлівасць: вось вы, такія харошыя і разумныя - сядзіце як мышы пад венікамі. А усе гэтыя трэмарныя дзедкі і хітраначосаныя цёткі важна выціскаюць з сябе нафталін і прэзентуюць яго свету як генеральную лінію развіцця беларускага народа.
І тут - хуууяк!
Як моцна скукожыўся іх свет за апошні час.
Яны ўсе практычна, ну калі не памяшчаюцца на адной лаўцы, то без праблем, за выключэннем мянтоў, памясціліся б у палацы рэспублікі.
Уяўляю сабе іх дыялогі.
- Я знаком з лукашэнкай чэрэз адно рукапжаціе, Лідушка!
- Да мы тут усе, Андрушанька знакомы чэрэз эта рукапажаціе... Да ў нево скора на каждава рук хваціт, мукавозік мой дарагі. Ты да я да мы с табой...
Што іх чакае наперадзе? Ну не заўтра. Праз месяц, два. Праз год?
Нават калі ты самы "вісёлый і находчывый" - ты ж разумееш, што новай тачкі не будзе. Ужо ніколі. І нават калі прадаць сваю старую нырку і кавалак упіленай печані.
Не будзе навагодніх аганькоў з тваім удзелам, творчых планаў і "новых інцерэсных людзей".
Усе твае людзі будуць старымі і "неінцерэснымі".
Усё болей і болей "неінцерэснымі" і старымі.
А аднойчы ты прачытаеш, што ліда такі не перамагла стакан і уроніш слязу на палку лівернай.
Ты скажаш "ушла эпоха".
- Эпоха эпохай... Эпоха іпохуй... - адкажа табе сівавалосая эйсманціха, апранутая ў модны калісці ў 2020-х трыкатажны гарнітур, з пад якога будуць так пранізліва безнадзейна тырчаць вострыя і сіняватыя каленкі.
Канечне пра прыемнае.
Усім раю чытаць нашага "нікакова Маслякова". Бо прыемнае падчас чытання прыходзіць само.
Я думаў пра перспектывы іхнія.
Пра тое, што перспектываў у грамадстве заўсёды аднолькавая колькасць і на ўсіх - не хапае.
Калі мала ў нас, то шмат у іх і наадварот.
Гэтае "і наадварот" - самае лепшае з прыемнасцяў.
Раней, будучы часткай праклятых змагароў ты, час ад часу, адчуваў некаторую несправядлівасць: вось вы, такія харошыя і разумныя - сядзіце як мышы пад венікамі. А усе гэтыя трэмарныя дзедкі і хітраначосаныя цёткі важна выціскаюць з сябе нафталін і прэзентуюць яго свету як генеральную лінію развіцця беларускага народа.
І тут - хуууяк!
Як моцна скукожыўся іх свет за апошні час.
Яны ўсе практычна, ну калі не памяшчаюцца на адной лаўцы, то без праблем, за выключэннем мянтоў, памясціліся б у палацы рэспублікі.
Уяўляю сабе іх дыялогі.
- Я знаком з лукашэнкай чэрэз адно рукапжаціе, Лідушка!
- Да мы тут усе, Андрушанька знакомы чэрэз эта рукапажаціе... Да ў нево скора на каждава рук хваціт, мукавозік мой дарагі. Ты да я да мы с табой...
Што іх чакае наперадзе? Ну не заўтра. Праз месяц, два. Праз год?
Нават калі ты самы "вісёлый і находчывый" - ты ж разумееш, што новай тачкі не будзе. Ужо ніколі. І нават калі прадаць сваю старую нырку і кавалак упіленай печані.
Не будзе навагодніх аганькоў з тваім удзелам, творчых планаў і "новых інцерэсных людзей".
Усе твае людзі будуць старымі і "неінцерэснымі".
Усё болей і болей "неінцерэснымі" і старымі.
А аднойчы ты прачытаеш, што ліда такі не перамагла стакан і уроніш слязу на палку лівернай.
Ты скажаш "ушла эпоха".
- Эпоха эпохай... Эпоха іпохуй... - адкажа табе сівавалосая эйсманціха, апранутая ў модны калісці ў 2020-х трыкатажны гарнітур, з пад якога будуць так пранізліва безнадзейна тырчаць вострыя і сіняватыя каленкі.