Сябры, прашу прабачэння, што даўно не было тэкстаў. На тое ёсць шэраг прычын, пачынаючы з цяжкага працоўнага графіка і завяршаючы невялікай колькасцю падзей. Нажаль не магу абяцаць, што гэта не здарыцца зноў, але буду імкнуцца да графіку "мінімум адзін пост на тыдзень".
І вось нарэшце ёсць пра што расказваць. Па-першае гэта чэмпіянат Эўропы U18. Галоўная ягоная сенсацыя — гульня французаў. Гэта генерацыя яшчэ слабейшая за папярэднюю.
Абсалютная канкурэнтаздольнасць на першым этапе, дзіўная нічыя са славенцамі і недастаткова магутны выступ супраць сербаў. Вынік — барацьба за тое, каб увогуле застацца ў эліце.
Але рабіць трагедыю з гэтага пакуль не варта (канешне, калі каманда застанецца ў эліце). Тут можна звярнуцца да папулярнай заходней ад Буга думкі наконт рэзультатаў у моладзевым узросце. Галоўная задача на гэтым этапе — прагрэс і атрыманне навыкаў. Калі каманда дасць дарослым камандам 3-4 гульца ўзроўню асноўнай каманда, то і добра.
Пра што можна казаць, так пра прасадку вынікаў на гэтым этапе. Калі праз два гады ўсё застанецца на тым жа ўзроўні, то тады ўжо трэба будзе нешта мяняць.
На другім полюсе знаходзяцца партугальцы. Канешне, мы ведаем, што ў апошнія гады гэта краіна робіць вялікія крокі наперад. Але кожны з іх уражвае болей за папярэднія. У Чарнагорыі не згулялі браты да Кошта — ужо падрыхтаваныя для дарослай кар’еры. Глыбіня рэзерваў уражвае, няхай нават максімальны патэнцыйны вынік — толькі пятае месца.
Таксама варта ўзгадаць венграў. Каманда праводзіць вельмі якасны турнір. Класічная каманда з добрай задняй лініяй, крыху старамодная і ў той жа час вельмі сімпатычная.
Фаварыты — гішпанцы. Яны забралі ў французаў статус каралёў моладзевых турніраў. Пакуль што ўсё ідзе да таго, каб забраць другое золата за лета.
Непапулярным, але лагічным рашэннем было б аддаць тытул MVP фарэрцу Олі Міттуну. Няхай ягоная зборная не можа бароцца за медалі, але сам левы паўсярэдні выглядае настолькі лепш за астатніх, што можна зрабіць выключэнне.
Наперадзе фінальны ўік-энд. Шмат што зможа змяніцца, але першыя ўражанні менавіта такія.
І вось нарэшце ёсць пра што расказваць. Па-першае гэта чэмпіянат Эўропы U18. Галоўная ягоная сенсацыя — гульня французаў. Гэта генерацыя яшчэ слабейшая за папярэднюю.
Абсалютная канкурэнтаздольнасць на першым этапе, дзіўная нічыя са славенцамі і недастаткова магутны выступ супраць сербаў. Вынік — барацьба за тое, каб увогуле застацца ў эліце.
Але рабіць трагедыю з гэтага пакуль не варта (канешне, калі каманда застанецца ў эліце). Тут можна звярнуцца да папулярнай заходней ад Буга думкі наконт рэзультатаў у моладзевым узросце. Галоўная задача на гэтым этапе — прагрэс і атрыманне навыкаў. Калі каманда дасць дарослым камандам 3-4 гульца ўзроўню асноўнай каманда, то і добра.
Пра што можна казаць, так пра прасадку вынікаў на гэтым этапе. Калі праз два гады ўсё застанецца на тым жа ўзроўні, то тады ўжо трэба будзе нешта мяняць.
На другім полюсе знаходзяцца партугальцы. Канешне, мы ведаем, што ў апошнія гады гэта краіна робіць вялікія крокі наперад. Але кожны з іх уражвае болей за папярэднія. У Чарнагорыі не згулялі браты да Кошта — ужо падрыхтаваныя для дарослай кар’еры. Глыбіня рэзерваў уражвае, няхай нават максімальны патэнцыйны вынік — толькі пятае месца.
Таксама варта ўзгадаць венграў. Каманда праводзіць вельмі якасны турнір. Класічная каманда з добрай задняй лініяй, крыху старамодная і ў той жа час вельмі сімпатычная.
Фаварыты — гішпанцы. Яны забралі ў французаў статус каралёў моладзевых турніраў. Пакуль што ўсё ідзе да таго, каб забраць другое золата за лета.
Непапулярным, але лагічным рашэннем было б аддаць тытул MVP фарэрцу Олі Міттуну. Няхай ягоная зборная не можа бароцца за медалі, але сам левы паўсярэдні выглядае настолькі лепш за астатніх, што можна зрабіць выключэнне.
Наперадзе фінальны ўік-энд. Шмат што зможа змяніцца, але першыя ўражанні менавіта такія.