Гішпанцы лікуюць у Эўолпе, егіпцяне на дзве галавы вышэйшыя за ўсіх у Афрыцы
Скончыліся адразу два топ-турніры. І калі ў Афрыцы егіпцяне не дазволілі адбыцца сенсацыі, то на моладзевым Эўра перамогу нечакана святкавалі гішпанцы.
Чаму нечакана? Так, слушна, гішпанцы былі аднымі з фаварытаў, але ні ў водным паказчыку яны не былі лепшымі. Хіба што акрамя лепшай атакі.
Калі сумаваць усе складнікі поспеху, імаверней было б золата партугальцаў. Дарэчы яны і былі наперадзе большую частку фінальнай сустрэчы. Але гэта быў той тып вырашальнага паядынку, калі на першы план выходзяць нервы і вопыт.
Партугальцы трапілі ў сваю ж пастку. Яны вельмі добра расклалі сілы па дыстанцыі: ў першым тайме тэмп задавалі патэнцыйна другія нумары, потым за справу ўзяліся браты да Кошта. Але замест таго, каб у неабходны момант ізноў змяніць акцэнты, яны працягнулі рабіць стаўку на сваіх галоўных зорак.
Тыя былі ўжо не ў лепшых кандыцыях. Гішпанцы шмат лепей распараджаліся рэсурсамі і былі за тое ўзнагароджаны.
Увогуле на гэтым турніры шмат чаго было завязана на тое, каб падысці да той ці іншай сустрэчы ў аптымальнай форме. Найбольш яскравы прыклад — дзве паразы шведаў сербам.
Пры прыкладна роўным класе калектываў абедзе сустрэчы завяршыліся з разгромным лікам. І справа не ў тым, што Стэфан Додзіч і Мілан Кос гулялі лепшыя свае сустрэчы (так, яны безумоўна звышталенты, але гэта не галоўнае).
Падалося, што шведы зарана выпрацавалі рэсурс, што ў адсутнасці лідараў кшталту траўмаванага Эліата Стэнмальма, значна ўскладніла жыццё. Пры гэтым срэбра ці нават золата было больш чым рэальным. За адну памылку ў абароне ў канцоўке сустрэчы з гаспадарамі прыйшлося заплаціць медалём.
Калі эўрапейская моладзь мела інтрыгу за лічаныя хвіліны да сканчэння апошняй сустрэчы, то ў Арфыцы пытанне пра чэмпіёна не стаяла ўвогуле.
Егіпцяне ўзялі такі тэмп, што ўжо хутка будуць прэтэндаваць на ўзнагароды чэмпіянатаў сусвету. У той жа час астатнія каманды кантыненту хутчэй дэградуюць, чым развіваюцца.
У гэтым плане выхад зборнай Каба-Вердэ ў фінал паказальны. Каманда, яка існуе тры гады, абскоквае тых, хто гадамі выбудоўваў свае школы. Больш за астатніх сваёй неканкурэнтаздольнасцю здзівілі тунісцы.
Канешне ў Польшчы і Швецыі ўсё яшчэ можна чакаць сюрпрызаў, але на фоне некаторых каманд, нават прадстаўнікі Злучаных Штатаў выглядаюць цікавей. Дарэчы, у групе ім гуляць з мараканцамі.
Скончыліся адразу два топ-турніры. І калі ў Афрыцы егіпцяне не дазволілі адбыцца сенсацыі, то на моладзевым Эўра перамогу нечакана святкавалі гішпанцы.
Чаму нечакана? Так, слушна, гішпанцы былі аднымі з фаварытаў, але ні ў водным паказчыку яны не былі лепшымі. Хіба што акрамя лепшай атакі.
Калі сумаваць усе складнікі поспеху, імаверней было б золата партугальцаў. Дарэчы яны і былі наперадзе большую частку фінальнай сустрэчы. Але гэта быў той тып вырашальнага паядынку, калі на першы план выходзяць нервы і вопыт.
Партугальцы трапілі ў сваю ж пастку. Яны вельмі добра расклалі сілы па дыстанцыі: ў першым тайме тэмп задавалі патэнцыйна другія нумары, потым за справу ўзяліся браты да Кошта. Але замест таго, каб у неабходны момант ізноў змяніць акцэнты, яны працягнулі рабіць стаўку на сваіх галоўных зорак.
Тыя былі ўжо не ў лепшых кандыцыях. Гішпанцы шмат лепей распараджаліся рэсурсамі і былі за тое ўзнагароджаны.
Увогуле на гэтым турніры шмат чаго было завязана на тое, каб падысці да той ці іншай сустрэчы ў аптымальнай форме. Найбольш яскравы прыклад — дзве паразы шведаў сербам.
Пры прыкладна роўным класе калектываў абедзе сустрэчы завяршыліся з разгромным лікам. І справа не ў тым, што Стэфан Додзіч і Мілан Кос гулялі лепшыя свае сустрэчы (так, яны безумоўна звышталенты, але гэта не галоўнае).
Падалося, што шведы зарана выпрацавалі рэсурс, што ў адсутнасці лідараў кшталту траўмаванага Эліата Стэнмальма, значна ўскладніла жыццё. Пры гэтым срэбра ці нават золата было больш чым рэальным. За адну памылку ў абароне ў канцоўке сустрэчы з гаспадарамі прыйшлося заплаціць медалём.
Калі эўрапейская моладзь мела інтрыгу за лічаныя хвіліны да сканчэння апошняй сустрэчы, то ў Арфыцы пытанне пра чэмпіёна не стаяла ўвогуле.
Егіпцяне ўзялі такі тэмп, што ўжо хутка будуць прэтэндаваць на ўзнагароды чэмпіянатаў сусвету. У той жа час астатнія каманды кантыненту хутчэй дэградуюць, чым развіваюцца.
У гэтым плане выхад зборнай Каба-Вердэ ў фінал паказальны. Каманда, яка існуе тры гады, абскоквае тых, хто гадамі выбудоўваў свае школы. Больш за астатніх сваёй неканкурэнтаздольнасцю здзівілі тунісцы.
Канешне ў Польшчы і Швецыі ўсё яшчэ можна чакаць сюрпрызаў, але на фоне некаторых каманд, нават прадстаўнікі Злучаных Штатаў выглядаюць цікавей. Дарэчы, у групе ім гуляць з мараканцамі.