Беларускія Нячысцікі / Biełaruskija Niačyściki

Колькі Андрусь не насіў каштоўнасцяў і грошай на тое месца, дзе з'яўляўся нячысцік, яны заўсёды знікалі, а ў раскапаных тунэлях было пуста. Яно і зразумела, бо гэта быў дух Кладнік. Менавіта так ён заўсёды і робіць.

Я дастаў рог з кароны Вужынага Караля і кінуў на тое месца, дзе Андрусь бачыў нячысціка. У тое ж імгненне пясок пачаў сыходзіць пад зямлю, як бы прасейваючыся, а на верх пачаў праступаць скарб: куфры з манетамі, мяхі з каштоўнымі камянямі, сярэбраны і залаты посуд. Я сказаў забраць Андрусю толькі ягоную маёмасць і не чапаць чужую, бо яна праклятая, а потым загадаў вяртацца дадому. Сам я перахаваў скарб, пазбавіўшыся сувязі з нячысцікам.

Наступным разам мне давялося наведаць Барысаўскую аўстэрыю толькі праз год. Кава Марылі была ўсё такая ж цудоўная, але вось Андруся з ёй ужо не было. На жаль, тады ў лесе ён забраў з сабою крыху больш, чым павінен быў. Ужо праз месяц у яго адняліся рукі, праз яшчэ месяц ён аслеп, а да зімы памёр...”

З нататкаў нячысціказнаўца Яна Клікста Лашкевіча

P.S. Хутка выходзіць новы артбук з аповедамі 😉😈

Астылы адвар палыну прывёў Андруся ў прытомнасць. Я растлумачыў, што ведаю чаму ён тут і папрасіў апісаць нячысціка. Андрусь расказаў, што часам на яго знаходзіць раптоўны сон, у якім ён бачыць старога з чырвонымі агністымі вачыма і такой жа барадой. На галаве канічная шапка з літога золата, а ў руках кій з чыстага срэбра з залатой булдавешкай. У яго няма цела, бачна заўсёды толькі галава. Ён указвае на месца, дзе ляжыць багацце, а ўзамен просіць прынесці яшчэ крыху золата.

Тэнар загінуў, а скарб яго аблюбаваў нячысцік. Чароўным святлом уначы, некалькі гадоў праз, ён прывабіў да сябе дзеда Андруся. Той стаў апантаны скарбам, паў лесу перакапаў, але так яго і не знайшоў. Дэман з’яўляўся ў сне і прасіў крыху золата ўзамен на вялікія багацці, дзед вынес амаль усё з хаты, але так і не разбагацеў. Наадварот, нячысцік загубіў яго. Пазней тое самае адбылося з яго сынам - бацькам Андруся, а зараз гэта адбываецца і з самім Андрусём. Сабраўшы апошнія каштоўнасці ў хаце, той сышоў у лес ужо як некалькі дзён. Марыля ледзьве зводзіць канцы з канцамі...

На наступны дзень я накіраваўся на пошукі Андруся, каб дапамагчы. Я ведаў з чым маю справу. У суседнім лесе, сярод старажытных і магутных дубоў, я знайшоў хлопца спячым на зямлі. Ён быў добра запэцканы брудам, а вакол было некалькі глыбока пракапаных ям.

Галасуем, Спадарства!

— У мышэй наймацнейшыя зубы. Таму менавіта іх і просім, каб яны гэтай моцай падзяліліся. Малочны зуб дзіцяці мае свае асабістыя магічныя ўласцівасці. Ад таго і ведзьмы за ім палююць, і іншыя нячысцікі. Лепей яго не пакідаць сабе, каб яны яго не забралі. Некаторыя гарэзныя пачваркі не супраць ім паласавацца. Мышкі ўдзячныя за такі падарунак. Некаторыя лічаць, што ў абліччы мышэй за зубам прыходзяць нашыя продкі.
— А куды мышкі выносяць зуб? Што з ім яны робяць?
— Думаю, свайму каралю Паднору нясуць. А той ужо сваім вядзьмарствам дзіцяці моцных зубоў даруе.
— А ты ніколі не спрабаваў прасачыць і даведацца?
— Не, перспектыва сустрэцца з Паднорам мяне не вельмі радуе. Ды і мышкі спецыяльна ж падаруначак пакідаюць, каб людзі іх не турбавалі.
— Падарунак? Хм... мне ніколі не пакідалі.
— Так? Ну, можа на гэты раз. Зачыняй вочы, Алесь...

Я скончыў свае запісы і пагасіў свечкі. Хлопчык ужо моцна спаў. Я ўстаў і падышоў да печы, дастаў манету і хацеў быў пакласці яе замест зуба, але выявіў, што зуба няма! А замест яго ляжала пяць залатых рублёў...Дзіўна…”

З натакаў нячысціказнаўца Яна Клікста Лашкевіча

P.S. А каму вы ў дзяцінстве пакідалі зубы?