Як лёгка ты ідзеш па вуліцы
У плацці,
Пашытым з шаўкавога воблака
І ганарыстасці,
Нібы робячы ласку Зямлі
Кожным дотыткам басаножкі –
Пругкага дырыжабліка...
Як лёгка ты ідзеш, такая
Паветрана недасяжная,
Што нават свавольнік вецер,
Крануўшы плацце тваё,
Пашытае з воблака і ганарыстасці,
Напалохана сігануў у хмызняк...
Як лёгка ты ідзеш,
Схаваўшы ў маленькую сумку
Адну нецярплівую думку:
Дзе ж ён, той адзіны на зямлі,
Хто дапаможа табе зняць
Немагчымы гэты цяжар,
Пашыты з шаўкавога воблака
І ганарыстасці?
©Пятрусь Макаль
У плацці,
Пашытым з шаўкавога воблака
І ганарыстасці,
Нібы робячы ласку Зямлі
Кожным дотыткам басаножкі –
Пругкага дырыжабліка...
Як лёгка ты ідзеш, такая
Паветрана недасяжная,
Што нават свавольнік вецер,
Крануўшы плацце тваё,
Пашытае з воблака і ганарыстасці,
Напалохана сігануў у хмызняк...
Як лёгка ты ідзеш,
Схаваўшы ў маленькую сумку
Адну нецярплівую думку:
Дзе ж ён, той адзіны на зямлі,
Хто дапаможа табе зняць
Немагчымы гэты цяжар,
Пашыты з шаўкавога воблака
І ганарыстасці?
©Пятрусь Макаль