МЕНСКРАЗАМ!

​​Наталлю Малец абвінавачваюць у "садзейнічанні экстрэмізму". Яна не рабіла экстрэмісцкіх рэпостаў, яе не затрымлівалі на маршах. Яна пісала лісты і пераводзіла грошы палітвязням.

Наталля сама ў 2021 г атрымала дамашнюю хімію за абразу пачуццяў нейкага занадта ўразлівага пацука і ведае, як цяжка бывае несправядліва асуджаным.  Пераводамі са сваёй невялікай пенсіі яна дапамагла 114 незнаёмым людзям.

Гэта цалкам законна, нават ва ўмовах недазаконня, таму і артыкул - не пра грошы. Але пасыл ад дзяржавы зразумелы. Дапамагаць - небяспечна. Пісаць лісты - небяспечна. Рабіць пераводы - небяспечна. Быць чалавекам - небяспечна.

А быць пацуком - бяспечна. Быць пацуком - крута. Пацук - самая паважаная жывёла ў краіне для жыцця.

Ператварыцца ў пацука - лёгка на першы погляд. Садраць з сябе чалавечую скуру і апрануць шэрую поўсць. Забыць сваіх чалавечых бацькоў, здрадзіць сваім чалавечым дзецям. Пазбавіцца ад сумлення, бо ў сумленных поўсць не прыжываецца.

Вось толькі як ад яго пазбавіцца? Як адвярнуцца і не бачыць увесь боль, усю крывю і ўсю несправядлівасць? Як не чуць тых, каму патрэбна дапамога? Як не думаць, не марыць, не любіць? Як забыць, што нарадзіўся чалавекам? Жахліва. Невыносна. Немагчыма.

І пацукі могуць забараняць сцягі, і незалежныя смі, і чаты, і вопратку пэўных колераў. Але яны не забароняць людзям заставацца людзьмі. Людзі дапамагаюць і падтрымліваюць адзін аднаго не таму, што гэта бяспечна, а таму, што не могуць іначай. Быць чалавекам ці не - гэта асабісты выбар. Мы, беларусы, свой выбар зрабілі.

Свабоду Наталлі Малец!
Дзякуй вам, цудоўная жанчына.
Жыве Беларусь!

🎥 У нядзелю, 14 красавіка на плошчы В.Кудзіркі, традыцыйны мітынг салідарнасьці быў прысвечаны памяці ахвярам Менскага тэракта на "Кастрычніцыкай", што адбыу‌ся 11 красавіка 2011.

Гэта быў адзін з самых страшных тэрактау‌ у гісторыі сучаснай Беларусі, на станцыі метро "Кастрычніцкая" у цэнтры Мінска прагрымеў выбух, загінулі 15 чалавек, каля 200 пацярпелі.

​​Аляксандр Кулініч памёр нібыта ад хваробы сэрца ў Брэсцкім СІЗА ў чаканні "суда". "Абраза лукашэнкі" каштавала яму жыцця.

Але што гэта за слова такое - памёр? Памерці можна на волі. Людзей хапаюць ні за што, збіваюць, катуюць, кідаюць за краты. Пагражаюць родным, дзецям. Не перадаюць лісты, перадачы, лекі. Не аказваюць медычную дапамогу. І раптам, раптам яны "паміраюць". Ад "хваробы".

Не, сябры. Кожная смерць за кратамі - забойства. Прагавітая да крыві пачвара забрала яшчэ адно жыццё. Не сваімі сінімі пальцамі, а рукамі іншых пачвар.

Усе яны лічаць, што забіваць - гэта іх права. Законаў, якім яны абяцалі служыць, для іх не існуе. І ўсё ж нешта перашкаджае ім гучна сказаць "так, гэта мы забілі, паглядзіце, мы можам! ААН, як вы там, дастаткова заклапочаныя? "

Не. Кожны раз яны сарамліва прыкрываюцца заключэннямі аб смерці. Чаму? Таму што ведаюць: недазаконне - гэта часовы стан, а некаторыя злачынствы не маюць тэрміну даўнасці.

Але  ніякі дакумент, выраблены недазаконнем, не дакажа невінаватасць катаў. Наадварот, гэта доказ спробы схаваць забойства. У паперы добрая памяць. У людзей - таксама.

Беларусь была і будзе жыць. Вечна. Вечна - гэта дастаткова часу, каб знайсці кожнага забойцу.

Светлая памяць Аляксандру Кулінічу.
Забойцы адкажуць!
Жыве Беларусь!