З фразы "мы ужо перамаглі" зараз часцей сумна пасмейваюцца, бо пытанне "што гэта за такая дзіўная перамога", як бы і слушнае, але не.
Усё часцей і часцей тыя, хто ні разу не выйшаў нават са сцяжком, наракаюць на тое, што ніхто не пайшоў з віламі; нехта Святлоў, не шукаючы ніякіх вартых прыкладаў для сябе асабіста, піша пра тое, што "м'янма паказвае прыклад беларусам" (ніхуя сабе).
Беларускі "ўрад у выгнанні" хутка прыдумае пасаду міністра па закупцы пончыкаў для пані Святланы, а Пазняк..., ну, Пазняк - заўжды Пазняк.
Так што гэта за перамога, ало?
Я думаю так.
20 гадоў таму, жывучы ў краіне актыўных і пасіўных ябацек можа было гэтак жа сама спадзявацца на знікненне нярвовай дзейнасці ў фюрэра, але спадзявацца на перамены ўсё адно не выпадала.
Што зменіцца ад таго, што суперябацька лясне, калі насельніцтва ябацек захоча такога ж, пасвяжэй?
Чвэрць стагоддзя Лукашэнка не толькі будаваў агракратыю. І не столькі.
Ён будаваў беларуса, народжанага ідэалагічным сексам партызана і каларадскага жука.
Будаваў. Будаваў. Будаваў і будаваў.
І вось, амаль пабудаваўшы, стала зразумела, што атрымалася з будоўлі прыблізна ніхуя.
Што ж. У выніку эксперымента не з'явіліся мільёны хіцінавых берсеркераў, але нармальная нацыя - з'явілася.
У гэтай нацыі усё яшчэ няма сваёй зямлі, але шанец яе займець - пагадзіцеся ў нас вышэй, чым у яўрэяў 100 гадоў таму. І яна усё ж крыху больш наша, чым зямля татараў - татарская.
І ў нас нарэшце ёсць мы.
Я не ведаю, як будзе выглядаць фактычнае замацаванне гэтай перамогі і ў які момант яна стане відавочнай кожнаму скептыку.
Усё раптоўна. Усё нечакана.
Раптоўнасць і нечаканасць можа рэалізавацца ў любы момант.
Напрыклад ведаеце як?
На мітынгу мянты звыкла стрэляць і кінуць светлашум і ўсе захочуць збегчы, а нейкі хлопец, напрыклад, вырашыць не ўцякаць, а бегчы "на гук". І натоўп хіснецца (раптоўна і нечакана) следам.
Ну напрыклад.
Зараз дзеда падобны да метафарычнай свінушкі, звыклай жыць пасярод бяскрайняга мора чалавечага гаўна, якая раптоўна высветліла, што гаўна няма. і вось свінка з рохканнем бегае па хлеве, выкалупліваючы апошнія запасы гною з кожнай шчыліны каб падгрэсці гэта ўсё пад пуза і адчуць хоць на хвіліну, што ўсё як раней. што усё гэтак жа цёпла, мокра і смярдзюча.
І жменька пад пузам падбадзёрвае і сябе і свінню. Яны пяюць баявыя гавённыя песні, машуць гавённымі сцягамі клянуцца адзін аднаму, што хлеў усё той жа. Што гаўна хапае, а будзе болей.
Але яны ведаюць, што не будзе.
У глыбіні душы яны ўсё ведаюць.
І гэта - частка таго, што мы ў іх выйгралі.
Мы выйгралі людзей.
Усё часцей і часцей тыя, хто ні разу не выйшаў нават са сцяжком, наракаюць на тое, што ніхто не пайшоў з віламі; нехта Святлоў, не шукаючы ніякіх вартых прыкладаў для сябе асабіста, піша пра тое, што "м'янма паказвае прыклад беларусам" (ніхуя сабе).
Беларускі "ўрад у выгнанні" хутка прыдумае пасаду міністра па закупцы пончыкаў для пані Святланы, а Пазняк..., ну, Пазняк - заўжды Пазняк.
Так што гэта за перамога, ало?
Я думаю так.
20 гадоў таму, жывучы ў краіне актыўных і пасіўных ябацек можа было гэтак жа сама спадзявацца на знікненне нярвовай дзейнасці ў фюрэра, але спадзявацца на перамены ўсё адно не выпадала.
Што зменіцца ад таго, што суперябацька лясне, калі насельніцтва ябацек захоча такога ж, пасвяжэй?
Чвэрць стагоддзя Лукашэнка не толькі будаваў агракратыю. І не столькі.
Ён будаваў беларуса, народжанага ідэалагічным сексам партызана і каларадскага жука.
Будаваў. Будаваў. Будаваў і будаваў.
І вось, амаль пабудаваўшы, стала зразумела, што атрымалася з будоўлі прыблізна ніхуя.
Што ж. У выніку эксперымента не з'явіліся мільёны хіцінавых берсеркераў, але нармальная нацыя - з'явілася.
У гэтай нацыі усё яшчэ няма сваёй зямлі, але шанец яе займець - пагадзіцеся ў нас вышэй, чым у яўрэяў 100 гадоў таму. І яна усё ж крыху больш наша, чым зямля татараў - татарская.
І ў нас нарэшце ёсць мы.
Я не ведаю, як будзе выглядаць фактычнае замацаванне гэтай перамогі і ў які момант яна стане відавочнай кожнаму скептыку.
Усё раптоўна. Усё нечакана.
Раптоўнасць і нечаканасць можа рэалізавацца ў любы момант.
Напрыклад ведаеце як?
На мітынгу мянты звыкла стрэляць і кінуць светлашум і ўсе захочуць збегчы, а нейкі хлопец, напрыклад, вырашыць не ўцякаць, а бегчы "на гук". І натоўп хіснецца (раптоўна і нечакана) следам.
Ну напрыклад.
Зараз дзеда падобны да метафарычнай свінушкі, звыклай жыць пасярод бяскрайняга мора чалавечага гаўна, якая раптоўна высветліла, што гаўна няма. і вось свінка з рохканнем бегае па хлеве, выкалупліваючы апошнія запасы гною з кожнай шчыліны каб падгрэсці гэта ўсё пад пуза і адчуць хоць на хвіліну, што ўсё як раней. што усё гэтак жа цёпла, мокра і смярдзюча.
І жменька пад пузам падбадзёрвае і сябе і свінню. Яны пяюць баявыя гавённыя песні, машуць гавённымі сцягамі клянуцца адзін аднаму, што хлеў усё той жа. Што гаўна хапае, а будзе болей.
Але яны ведаюць, што не будзе.
У глыбіні душы яны ўсё ведаюць.
І гэта - частка таго, што мы ў іх выйгралі.
Мы выйгралі людзей.