Мяне Антось клічуць.

У 15 я, малы і ўжо вусаты, зняў дахалеры медыйны буктрэйлер, з якім беларусы і немцы пераадкрылі клёвую сучасную беларускую кнігу.

У 17, у Ліцэі, сабраў жывую супольнасць дзецюкоў, зацікаўленых беларускім, і зрабіў з імі дзясятак падзей.

У 18 паўвымушана эміграваў.
У 19 на спецыфічным летніку зняў дзесяцісекундны фільм, які зрабіў вуха маёй каханай самым вядомым у Беларусі і крыху ў Гішпаніі.

У 20 адкрыў кінапрадукцыю ў чужой краіне ў пік пандэміі. І не закрыў.

У 21 зняў дакументалку, якая з'яднала мясцовых гараджан і эмігрантаў і якую паказалі ў 8 гарадах розных краін.

У 22 адкрыў новы спосаб руху па горадзе і правеў гульню, якая наблізіла дзясятак чалавек да сваіх гарадоў і пераадкрыла іх з новых адметных бакоў.

У 23 я пераадкрываю пісьмовую мову і ператвараю вершы дзясяткаў нашых аўтараў ў візуальныя палотны для ўсяго свету, літара за літарай. Месяцы 4 як ніколі ўпарта іду да вельмі пэўнай мэты, і рух - яе частка

Мне толькі што споўнілася 24, і жыццё не за, а перада мной.