А бог вясны прыходзіць босы, 
З жалейкай звонкай у руках. 
Лугі сінеюць, як нябёсы. 
Сузор'і кветак на лугах. 
Ручай, нібы дзіця, лапоча. 
Бягуць на поўнач халады. 
Па чорным полі гулка крочаць 
Мільёнаногія дажджы. 
Звяры і птушкі ў першым класе. 
Штурмуюць сонца мурашы. 
Спявае вецер. Пачалася 
Веснафікацыя душы. 
Як добра жыць у дзень вясенні, 
Душой адтайваць пакрысе 
І адчуваць сябе насеннем, 
Што неўзабаве прарасце. 
І скінуўшы з душы трывогу, 
Паверыць сонцу і вадзе, 
Знайсці адзіную дарогу, 
Што ў край бацькоўскі прывядзе. 
На небасхіле ўжо маячыць 
Зеленакрылы ветразь дрэў. 
О дрэвы родныя, я плачу 
Ад радасці, што вас сустрэў. 
Шумі, звіні, жывое вецце! 
Паклон табе, турботны лёс, 
За гэты міг, за гром, за вецер, 
За вочы мокрыя ад слёз.