давайпака

Прэзэнтацыя кнігі “Давайпака”. Стрым: https://www.facebook.com/svaboda.org/videos/471763666773774

#Давайпака выйшлі кнігай. Будзе прэзэнтацыя — у Менску!

Спампаваць можна тут:

https://www.svaboda.org/a/30232488.html

- Валодзя, прывет!
- Здравствуй, Саш.
- Валодзя, нужна твая помашч. Срочна.
- Денег нет.
- Такі ты мерканцільны, Валодзя. Как бутта ты мне толька дзеньгамі можэш памоч.
- Яблоки не возьмём, они польские.
- Госпадзі.
- Нефти тоже больше не дадим бесплатно.
- Да божэ ж ты мой, Валодзя. Я хачу штобы ты мне с англійскім памох. Ты жэ знаеш англійскі?
- Английский?
- Да.
- Ну, немного знаю. А в чём дело?
- Нада нескалька прэдлажэній перэвесці.
- Каких предложений?
- Абычных, Валодзя. Савсем прастых. Как па англійскі будзет “Здравствуйце, меня завут Александр”?
- Hello. My name is Aleksandr.
- Хэлоў, май нэйм із Александр. Атлічна. А как сказаць “Я прэзідзент Рэспублікі Беларусь”?
- І am a President of the Republic of Belarus.
- Ай эм э прэзідзент оф зе рэпаблік оф Беларусь. Запісаў. А как “Мы рады вас відзець в нашэй прэкраснай і незавісімай стране”?
- We are glad to see you in our beautiful and independent country.
- Індэпэндэнт кантры… Смешной язык какой. А “Расшчытываем на пладатворнае сатруднічэства, нам нада тры міліарда долараў” как будзет?
- Григорьевич, денег больше не дадим.
- Вало…
- Что это за цирк вообще такой? Думаешь, раз я по-русски не даю денег, то можно на английском попробовать попросить?
- Владзімі…
- Детский сад.
- Валодзя, эта не цебе. Вернее, не у цебя.
- Не у меня?
- Амерыканцы едут, Валодзя. Я і падумаў, чэм чорт не шуціт. Не ты, так ані. Как там у вас гаварыцца – Свята места пуста не бывает, да?
- Григо…
- Вот я і заняўся англійскім. На англійскам сразу жэ с німі луччэ разгаварываць, чэм с перэвоччыкам. Цем более прэдстаўляеш, аказалась, наш самый луччый беларускій паэт – амерыканец.
- Что?!
- Я сам не паверыл, Валодзя. Я был удзівлён. А он аказываецца амерыканец. Как ані гаварат - янка. Прэдстаўляеш, дажэ і не пратаўся. Так і называўся – Янка Купала. Толька недаўна аткрылась всё.
- Григорьев…
- Более таво, Валодзя. Аказалась, у нас эціх янак прут прудзі. Ані вездзе у нас. І саседзі мы с амерыканцамі апяць жэ.
- Соседи с американцами? Белорусы соседи с американцами?
- Между намі жэ всево адна страна, Валодзя.
- Григорьевич, ты это всё серьёзно?
- Вэры сер’ёзна, Валодзя. Дзевацца то некуда.
- Ты думаешь, что сможешь с ними договориться?
- А как ты думаеш, смагу ілі нет?
- Григорьевич.
- Валодзя.
- Григорьевич.
- Валодзя.
- Ладно. Сколько ты хочешь?
- Сры биллионс долларс, Валодзуа.
- Григорьевич!
- Ту.
- Да что же это такое то, а?
- Я не тараплю. Падумай, перэзвані.
- Что?
- Давай, гуд бай.
- Постой!
- …
- Чёрт!

https://www.svaboda.org/a/30130172.html

​​— Палавіны не знаю. А Лябедзька?
— Наверное, в этот раз уже нет. Отошёл от дел.
— Жалка, прывык я к нему.
— Я тоже, Александр Григорьевич.
— Севярынец с Дашкевічам?
— Заняты. У них Куропаты.
— Слава цебе Госпадзі.

Новы #давайпака пра выбары: https://www.svaboda.org/a/29743585.html

А мы ўчора пісалі!

https://www.svaboda.org/a/29724456.html

— Валодзя, я тут узнаў, што ты, аказываецца, рыбак. Дай думаю, пазваню. Скаску раскажу цемацічэскую.
— Григорьевич, ты о чём?
— Главнае тожэ удзвіцельна. Рыпку паймаў, но не в морэ, озерэ ілі рэке.
— Саш, я не понимаю тебя.
— А гдзе? В аэрапарту Шэрэемцьева два! Чудзеса!

https://www.svaboda.org/a/29721814.html

​​— Александр Григорьевич, оппозиция подала заявку на проведение митинга на День Воли на стадионе Динамо. 101-летие БНР.
— Гдзе?!
— На стадионе Динамо, Александр Григорьевич.
— Хм... Сматры ты. А я думаў, ані неспарціўные людзі. І што — сарэвнаванія устроят? 101-метроўку пабегут, ілі што?

Сустракайце новы #ДАВАЙПАКА: https://www.svaboda.org/a/29713478.html

​​— Ало, Владзімір Владзіміравіч?
— Привет, Григорьевич, зачем так официально. Ещё вроде бы не в конец рассорились.
— Званю с сер’ёзным прэдлажэніем, Владзіміравіч.
— C серьёзным предложением?
— Очэнь сер’ёзным.
— Слушаю тебя внимательно.
— Владзіміравіч... Валодзя. Давайце, не мы в вас, а вы в нас вступіце, а?
— Мы в вас? Это как? Что ты имеешь в виду?
— Ну абычна. Вы в нас. Мы дажэ сагласны названіе паменяць на Беларуссію.
— На что поменять название?
— На Беларуссію.
— А сейчас как?
— Не важна, Валодзя. Ты пасматры, адні плюсы ведзь. С вас сразу санкцыі снімут. Нет Расіі — нет санкцый, правільна? Апяць жэ санкцыонка. Хоць пакушаеце нармальна, Валодзя. С украінцамі памірыцесь. Мы вам беларускіе паспарта дадзім, ані беларусаў любят. С ліца жэ пачці не атлічыць.
— Подожди, Григорьевич. Ты предлагаешь России вступить в состав Белоруссии?
— Канешна нет, Валодзя. Ты што! Не вступіць, а інтэгрыравацца. Завершыць начатае в 99 гаду, Валодзя.
— Ты в своём уме?
— Рубль беларускі у вас введзём! У нас курс адзін к двум, у вас — адзін к васьмідзесяці скора будзет. Наш намнога крэпчэ, Валодзя. Вы нам нефць, мы вам зарплату сваімі крэпкімі рублямі, а? Атлічна жэ. Пару сціхоў Купалы выучыце і всё, беларусы.
— Григорье...
— Дарогі вам сдзелаем харошые. С дуракамі навернае не справімся, слішкам многа. А дарогі можна папробаваць улучшыць. Чыстату наведзём в гарадах, міцінхі разгонім. Хаця с міцінхамі вы тоже ужэ неплоха, более-менее.
— Григорьевич, ты выпил?
— Валодзя, падаждзі. Ты ешчо самава главнава не знаеш!
— Чего?!
— Цебе жэ большэ работаць не нада будзет!
— В смысле?
— Ну как... Я жэ астанусь. А ты атдыхай.
— Что мне делать?
— Атдыхаць, Валодзя. Можэш в Белавежскую пушчу перэехаць пажыць. Харошэе места, у нас там рэзідзенцыя есць — Віскулі. Не слышаў? Пціцы пают, зубры ходзят. Красата, саглашайся.
— Нет!
— Што? Не расслышаў, Валодзя.
— Нет!!!
— Што-што?
— ...
— Ало?
— ...
— Валодзя?
— ...
— Не палучылась. Ну папытка не пытка.

​​— Ало, ты тут?
— Слушаю вас, Александр Григорьевич.
— Включай дзіктафон, будзем навагоднее абрашчэніе запісываць.
— Ааа.. А камеры как, картинка?
— Дваццаць пяць лет адна карцінка. Новую ёлачку дарысуеш в тры дэ, цыфры памяняеш і всево дзелов.
— Да, Александр Григорьевич.
— Карочэ, запісывай.
— Да.
— Включыў, ужэ ідзёт?
— Да, запись началась.
— Уважаемые саграждане. В этат прэднавагодній мамент хачу іскрэнне паздравіць вас с наступаюшчым Новым, 2019 годам. 2018 был годам непрастым, но мы смаглі выстаяць, смаглі дастойна атвеціць вызавам нашэва непрастова врэмені. Стоя возле навагоднева стала, с бакалам ігрыстава шампанскава в руке, хачу пажэлаць каждаму свершэнія ево самых сакравенных жэланій, сбычы самых луччых, самых невераятных мечт. Гасслужашчым я жэлаю паменшэ гасслужбы, пабольшэ взятак і штобы ніхто не паймаў. Міліцыі жэлаю наканец-та пералавіць всех в цюрму і атдыхаць. І штобы радуга ва врэмя даждзя парэжэ случалась, а статую гарадавова все любілі, а не... Ну, вы понялі. Бізнэсмэнам жэлаю, штобы міліцыя первымі пералавіла в цюрму всех карупцыанераў, а іх, бізнэсменаў ужэ патом. І штобы аткупіцца ат цюрмы стала дзешэўле. Учыцелям жэлаю агромнай зарплаты і дактарам её тожэ і ешчо штобы можна была успець долары купіць перэт павышэніем курса. Пенсіанерам жэлаю, штобы пенсіі не толька раслі, но і інфляцыю абганялі. Непенсіанерам жэлаю да пенсіі хаця бы дажыць. Тунеяццам — атмены новава закона а тунеяццах і штобы всё эта наканец закончылась. Спарцменам жэлаю пабольшэ бабла, мэрсэдэсав і наканец узнаць, што там у ніх на задне і гдзе эта вапшчэ находзіцца. Жыцелям Астравецкава раёна — штобы АЭС строілась-строілась і нікагда не дастроілась. Жыцелям всех астальных раёнав жэлаю паскарэе переэхаць в Мінск і пастроіць двушку в Каменнай горке льготна. Мінчанам — уехаць із Мінска і не на закупы в Польшэ в выхадные, а навсегда. Таможэннікам жэлаю ачэрэдзей на граніцэ, пагранічнікам — іх атсутствія, а ваенным — паменьшэ публікацый пра ніх в інтэрнэце. Сельчанам жэлаю даждзей, гаражанам — сонца. Радзіцелям жэлаю дзецей, дзецям — уйці в ай-ці і не вазврашчацца. Міністрам і дзепутатам жэлаю, штобы меня в новам гаду вдруг не стала, апазіцыі — штобы я нікагда не канчаўся. Веруюшчым жэлаю веры, атэістам — надзежды, всем астальным — любві! С Новым годам!!! Запісаў?
— ...
— Запісаў? Ало.
— ...
— Ало!
— Алексадр Григорьевич... Но это же...
— Што?
— Это же...
— Што эта жэ?
— Это же невозможно всё вот так сразу одновременно, Александр Григорьевич!
— Можна падумаць, прашлагодніе паздраўленія былі вазможны.
— Да, но...
— Зато хоць рас хто-та эта абрашчэніе паслушает.
— Это точно, Алексадр Григорьевич.
— І вайдзёт в Новый гот с улыпкай.
— Или с открытым ртом.
— Пашуці у меня.
— Извините, Алексадр Григорьевич. С наступающим вас.
— Спасіба. Глаўнае, штобы наступіў не сільна. А то я ўжэ закалебаўся в Маскву ездзіць.
— Да.
— Давай, многа не пей.