Forward from: 🗃 Экстрэньюст
Цікава, колькі шчырых прыхільнікаў лукі пагадзілася б пагрузіцца ў бусік і прыехаць ў менск/гомель/магілёў, ды нават проста выйсці на суседнюю вуліцу, калі б ім паабяцалі што за гэты акт любові ім дадуць пятнашачку, выб’юць зубы, выціснуць вочы, засунуць у прамежнасць дубінку і выкінуць праз некалькі сутак на кальцавой. Можа быць нават жывых.
Карацей,
Ніхуя іх любоў не вартая.
Які сэнс у любові марской свінкі ці мадагаскарскага таракана?
Дзед і сам гэта разумее.
Інакш атачаў бы сябе не прыгожымі цёлачкамі з ВНУ, а гэтымі, з начосам, якія і сапраўды ўзбуджаюцца, калі бачаць яго скошаны чэрап па тэлеку.
Яго людзі - вось такія.
Іх трэба вучыць, што крычаць, за іх трэба маляваць транспаранты.
Самі яны умеюць толькі пакрысе губляць зубы, сварыцца ў чэргах і піздзіць крупы з сельпо.
Іх функцыя - паразітаваць на чужых ідэях, на чужых заробках, на чужой працы.
У моманты сваёй найвышэйшай грамадзянскай экзальтацыі яны могуць толькі як малпы капіраваць падгледжанае "ў ворагаў" і думаць, што выглядаюць элегантна, скачучы ў чалавечых камізэльках і бабачках, не адзеўшы майткоў.
І дзед ведае, што яму з імі жыць.
Менавіта яны яго павязуць у апошні шлях і паставяць сінтэтычныя кветкі на безгустоўны помнік, а пасля будуць кожны год раўсці п’янымі галасамі, крышыць барадзінскі і капаць сялядцом на яго неабкошаную магілку.
І нават іх ён не заслужыў.
Тых, каторых ён заслужыў, гадоў 500 як не робяць.
📢 Стась Карпаў
Карацей,
Ніхуя іх любоў не вартая.
Які сэнс у любові марской свінкі ці мадагаскарскага таракана?
Дзед і сам гэта разумее.
Інакш атачаў бы сябе не прыгожымі цёлачкамі з ВНУ, а гэтымі, з начосам, якія і сапраўды ўзбуджаюцца, калі бачаць яго скошаны чэрап па тэлеку.
Яго людзі - вось такія.
Іх трэба вучыць, што крычаць, за іх трэба маляваць транспаранты.
Самі яны умеюць толькі пакрысе губляць зубы, сварыцца ў чэргах і піздзіць крупы з сельпо.
Іх функцыя - паразітаваць на чужых ідэях, на чужых заробках, на чужой працы.
У моманты сваёй найвышэйшай грамадзянскай экзальтацыі яны могуць толькі як малпы капіраваць падгледжанае "ў ворагаў" і думаць, што выглядаюць элегантна, скачучы ў чалавечых камізэльках і бабачках, не адзеўшы майткоў.
І дзед ведае, што яму з імі жыць.
Менавіта яны яго павязуць у апошні шлях і паставяць сінтэтычныя кветкі на безгустоўны помнік, а пасля будуць кожны год раўсці п’янымі галасамі, крышыць барадзінскі і капаць сялядцом на яго неабкошаную магілку.
І нават іх ён не заслужыў.
Тых, каторых ён заслужыў, гадоў 500 як не робяць.
📢 Стась Карпаў