Verbarium

Вырвіч збіраўся пахваліцца, што галінкі ягонага радаводу цягнуцца аж да князя Палямона. Рублеўская.

Жывём мы ўсе ў вялікім мураваным агульным доме па асобных пакоях. Колас.

Абедалі разам, за агульным сталом, як рабілі часта, на верандзе ў Ярашаў, бо ў такі час дня там быў цень. Шамякін.

Конь быў пакрыты шаўковай папонай з рознакаляровымі кутасамі. Маўр.

Упалі першыя буйныя кроплі дажджу і, нібыта крупінкі жывога срэбра, задрыжалі і пакаціліся па дарожным пыле. Грахоўскі.

Выявы сонца і маланак, невядомых звяроў і птушак былі вышыты на ручніках. Дайнека.

У бараду ўпляліся пасмы сівізны. Бядуля.

У хаце Васіль скінуў цяжкія гумавыя боты, распрануў ватоўку, падсілкаваўся халодным малаком і лёг на канапу. Гаўрылкін.

Я здарожыўся, сеў каля хатак,
Чакаючы сонейка,
У блакнот свой заношу пачатак
Вандроўнага дзённіка.
Куляшоў.

Прытуліўся ён да плоту,
Нібы ўжо ў сваім куту,
І скрозь пʼяную дрымоту
Меле розную лухту.
Колас.

Абʼіненыя дрэвы церусілі драбнюткімі крышталямі снегу. Гартны.

Адным словам, відаць было, што гэтыя дзікуны хоць і жылі па-першабытнаму, але ўжо карысталіся і сучаснымі прыладамі. Маўр.

То не скарб дарагі над зямлёй — То праменняў блішчаць дыяменты. Бядуля.

Ужо ўстаўляюць вокны, дзверы У млын славуты цесляры. Астрэйка.

Чаго жадаць яшчэ? Чаго хацець? Ёсць хлеба досыць. Астапенка.

Згушчаецца за акном вячэрняе сутонне. Навуменка.

Яфрэйтар доўгім пранізлівым позіркам утарапіўся ў дзяўчыну. Мележ.

Ёсць адна дзіўная перавага ў старых гаспадынь. Яны вельмі хутка накрываюць стол. Броўка.

Ён дагадаўся, што Зося ліст атрымала няйначай як ад Рыгора, і гэта яго кінула ў роспач. Гартны.