Usau Pavel

Калі гісторыя працуе супраць цябе

У сістэмы, як і ў антысістэмы есьць кропкі вітальнасьці. Гэта тыя моманты, якія з’яўляюцца лесавызначальнымі, пікавымі, калі крызіс, выклік, гістарычная сітуацыя дасягае свайго максімуму і можа прыводзіць да структурных перамен у грмадстве.
У такія моманты жыцьце сістэмы/дзяржавы падаецца ўжо вырашаным. У такі момант, незалежна ад таго, што робіць, ці не робіць сістэма (людзі ў сістэме) усе працуе супраць яе.

І не важна, ці гэта рэпрэсіі, ці гэта паслабленьне. Падаецца, што сама гісторыя ужо зьмяніла накірунак.

Узьнікае ўражаньне, што сістэма праце супраць самой сябе. Так, адбылося ў 2020 годзе. Неўспрыняцьце ўлады было такім вялікім, што любыя ўладаў дзеяньні прыносілі негатыўны вынік для рэжыму: фальсіфікацыі прывялі да бунту, бунт да рэпрэсій, рэпрэсіі да большага бунту. Адкат і паслабленьні да ўпэўненасьці, што ўлада разгублена і хістаецца, ды вось вось упадзе. Любы крок Лукашэнкі выклікаў узбуджэньне, якое аслабляла яго пазіцыі і пераўтварала ў пасьмешышча- стварала адваротную рэакцыю. "Вялікі мітынг" у падтрымку з танцамі - стаўся цыркам, візіт на МЗКТ, скончыўся абсьвістваньнем і крыкамі "Сыходзь", візіт на Валадарку - сьведствам разгубленасьці, як і квазі-Інагурауыя. Усе працавала супраць сістэмы. Падавалася, што апазіцыя паўсюдь, у КДБ, МУС, МА РБ, Адміністрацыі.
У такія моманты адзін гістарычны крок, авантурны заклік, пераварочвае ўсе, зьмяняе гісторыю. І Лукашэнка адчуваў гэта, хапаўся апошнімі сіламі. У пэўным сэнсе гэта надгістарычная з’ява,.калі адбываецца барацьба лесаў, калі любая думка, крок, дзеяньне перахільвае шалі. У 2020 годзе не хапіла гістарычнай адвагі, моцы і волі каб сзіліць гісторыю на свой бок. Рэжым вытрываў і сітуацыя перамянілася.

Зараз палітычны лес працуе супраць антысістэмы (апазіцыі). Незалежна ад ініцыятываў, дзеяньняў - есе працуе супраць апазіцыі. Ты крокі, якія яе узмацнялі ў 2020, зараз яе разбураюць.

Калі "прэзідэнт" у 2020 гучала б сур’езна, то зараз гэта нейкі зьдзек і пародыя, як і ідэя з пашпартам. Усе становіцца паказухай.

Калі сустрэчы і візіты ў 2020 былі фактам прызнаньня і ўзмацненьня, то зараз гэта ўспрымаецца выключна як палітычны турызм, які не выклікая ніякіх рэакцый акрамя раздражненасьці.

Калі фінансавая падтрымка ў 2020 была б праявай салідарнасьці, то зараз гэта ўсе прымаецца грантажэрства і карупцыя, калі Кабінет, Каардынацыйныя Рада ўспрымаліся, як крок да аб’яднаньня і разбурэньня рэжыму, то зараз, як механізм разьбіцьця і кантолю за апазіцыяй.

Калі ў 2020 беларусы былі гатовыя запісвацуа і дзейнічаць у розных суполках, сетках, то зараз людзі ўспрымаюць гэта як правакацыю з боку сьпецслужбаў. Што паказала сітуацыя з Гаюном. Іншымі словамі, любая ініцыятыва апазіцыі пачыная працаваць супраць яе, і ўзьнікае ўражаньне, што сьпецслужбы паўсюль (рэвэрс з 2020). Падаецца, што сама гісторыя працуе супраць апазіцыі.

Так адбываецца, калі губляецца ўключанасьць у гістарычны момант. Апазіцыя страціла сваю гістарычную ініцыятыву, да моманту пакуль не з’явіцца новае гістарычнае вакно і новыя людзі.

Узломаны "Беларускі Гаюн"

"Мы не знаем, какой объём данных мог быть выгружен за то время, пока у постороннего аккаунта был доступ, — пишет Антон Мотолько. — Если вы присылали информацию, которая может вас идентифицировать, или писали с аккаунтов, которые могут вас идентифицировать, вы под угрозой... В данный момент критические уязвимости исправлены, но я понимаю, что, увы, мы не смогли полностью защитить людей.

Пытаньне, якім чынам "акаунт" атрымаў доступ да ТГ канала. Хто, альбо што сталася прычынай гэтага дуступу, ад якога могуць пацярпець тысячы беларусаў?

Чаму дадзеныя і інфармацыя заставалася ў "бот-чаце" і не чысьцілася.

Распаўсюджваецца інфармацыя, што адмін быў увечь гэты час у Беларусі. Калі гэта так, то ўвогуле няма словаў. Гэта як шэфа контрвыведкі (з доступам да ўсяго) пакінуць на акупаванай ворагам тэрыторыі

Амаль у 100% паўтарылася гісторыя з ЧКБ, памножаная на 100.

USAID for Belarus

To this end, since 1992, the U.S. Government has provided over $1.1 billion (35 mln., per year) in foreign assistance to Belarus across all sectors.

Since 1992, the United States has provided over $650 million in assistance to Lithuania across all sectors, including USAID assistance to aid in the transition from communism to market-based democracy, helping Lithuania emerge as a leading donor and development partner in the region.

USAID амерыканская фінансавая праграма сістэмнай падтрымкі і развіцьця. Інакш кажучы дзяржаўны фонд. Была створана ў 1961 годзе, для дапамогі краінам трэцьцяга сьвету, і супрацьстаяньня савецкім уплывам. Сеньня бюджэт гэтай праграмы складае 50 млрд., даояраў.
Гэта нішто іншае як элемент soft-power ЗША, сістэмнага прасоўваньня амерыканскіх інтарэсаў і уплываў. Кіруе фондам дзяржсэкрэтар ЗША.

USAID - важная зброя ў міжнародных адносінах. Закрыцьце фінансаваньня і розных праграмаў такога кшталту, гэта ўдар не толькі па "кліентах" але і па амерыканскай прысутнасьці ў сьвеце.

Гэта, як вывесьці войскі з Афганістану ў 2021 годзе - запусьціць працэс, які дэманструе слабасьць і аддаць прастору канкурэнтам - Кітаю і Расеі.

Можа ставіць пытаньні адносна эфектыўнасьці гэтых праграм, вынікаў, але ж не абязбройваць сябе,.асабліва ў перыяд такога глыбокага сусветнага палітычнага крызісу і нестабільнасьці.

Шмат якія палітыкі, інтэлектуалы ў сваіх разважаньнях тонуць у правінцыялізме, развагах пра маленькую дзяржаву, залежную ад Расеі ў эканамічным і культурным плане.

Нацыя і дзяржава не зможа моцна стаць на ногі без разуменьня і ўспрыняцьця нацыянальнай ідэі. Калі ў галавах беларусаў не будзе дамінаваць свая нацыянальная ідэя, там будзе дамінаваць іншая.

На жаль, і сеньня ў грамадстве застаецца запыт не на фундаментальную нацыянальную ідэю (культура, нацыя, дзяржава), а на агрэсіўны папулізм. З большага, у 2020 годзе існаваў запыт на новага, мадэрновага Лукашэнку, які ператрасе наменклатуру, зблізіць краіну да расейскіх стандартаў, а ўзровень жыцьця да Маскоўскага (адпаведнік back to USSR).

Ці ў 2020 годзе беларускае грамадства знаходзілася ўсьцяж на ўзроўні палітычнай культуры 1994, калі не бачыла і не разумела ўсіх пагроз ад уласнага ненацыянальнага выбару, а імкнулася да новага папулізму.

Бо калі ўзгадаем 2020 год, то па сутнасьці "выбары" і йх асноўныя кандыдаты былі ненацыянальнымі, як і агульны палітычны запыт на ненацыянальнае. Нацыянальнае ў палітычным сэнсе было раздаўлена і адкінута. Хаця элемент яго пачаў узмацняцца праз пратэстную хвалю.

У гэтым драматызм нашага грамадства, і магчыма гісторыя дала Беларусі шанец:

1. Зразумець, што ў Беларусі выбар паміж нацыянальным і агрэсіўным папулізмам (ненацыянальным) будзе абарочвацца трагедыяй;

2. Што мы расплочваемся за кожны свой выбар, і не трэба яго апраўдваць дзеяньнямі Пазьняка, ці БНФ, а толькі ўласнай палітычнай недальнабачанасьцю.

Нацыяналізм vs., агрэсіўны папулізм. Праблемы беларускага грамадства

Слухаючы тлумачэньні з боку нашых суайчыньнікаў адносна йх негатыўнага стаўленьня да Пазьняка ў 90-х, прыходжу да высновы, што да гэтае стаўленьне вынікае з самога існаваньня Пазьняк.

Немалая частка нашых грамадзян абвінавачваюць не сябе і свой выбар, зроблены ў 1994 годзе, а менавіта Пазьняка.

Вось калі б Пазьняк быў бы іншы, Лукашэнка б не перамог. (Вось калі б Ісус быў бы іншы, яго б не расьпялі). А можа, калі б мы былі іншымі, то Лукашэнка не прыйшоў бы да ўлады?

Я бачу цэлы шэраг палітычных, сацыяльных і культурных комплексаў, якія характэрны для крытыкаў Пазьняка і немалай часткі нашага грамадства.

І яны вынікаюць з унутранай інфантыльнасьці, палітычнай нясьпеласьці. І гэтая праблема ўсьцяж застаецца актуальнай.

Бо што закідваюць Пазьняку ў 90-я, тлумачачы свой неўдзел у выбарах, ці галасаваньне за Лукашэнку:

1. Ен (Пазьняк) быў жорсткім нацыяналістам;

2. Ен быў непрымірымым да камуністаў і Саюзу;

3. Ен стаяў на антырасейскіх пазіцыях;

4. Для яго незалежнасьць Беларусі была першаснай, чым эканоміка;

5. Ен громка крычэў у мегафон (з апошняга).

Вось быў бы Пазьняк менш агрэсіўным (хаця ніхто не можа сказаць у чым праяўлялася гэтая агрэсія), то было б усе добра.

☝️Дарэчы, некаторыя былыя паплечнікі наадварот абвінавачваюць З.Пазьняка ў тым, што яму не хапала радыкалізму, што ў 1991 годзе трэба было штурмам браць будынак Вярхоўнай Рады і такім чынам скончыць з камуністамі. Пазьняк жа вырашыў не даводзіць працэс да гвалту. 90-ы годы былі ў першыню за ўсю нашую гісторыю гадамі нацыянальна-дзяржаўнага аднаўленьня. І маўчаць пра гэта, пра тое наколькі гэта важна было б гістарычным злачынствам. Пазьняк і БНФ быў голасам нашай (НАШАЙ ДЗЯРЖАВЫ), і гэта не праблема Пазьняка што беларусы не хацелі чуць і ведаць.

Вось быў бы Пазьняк лагодна нацыянальным, памяркоўным у пытаньнях камунізму і Расеі, мы б за яго прагаласавалі.

Вядома, што памяркоўным і лагодным да Расеі і камуністаў быў Станіслаў Шушкевіч. Гэтая яго памяркоўнасьць і лагоднасьць спрыяла камуністычнаму рэваншу, расчараваньню ў дэмакратыі і пашырэньню ўплываў Масквы.

Што ў выніку абярнулася палітычнай катастрофай для яго і краіны. Варта дадаць, што пасада старшыні ВС (якая на Захадзе ўспрымалася як прэзыдэнтства), давала вялікія магчымасьці для фундаментальных перамен у краіне. Менавіта памяркоўнасьць абумовіла вяртаньне неакамунізму і дыктатуры.

☝️Што тычыцца стылю палітычнай барацьбы, то чамусьці крытыкі не ўзгадваюць, чым йх купіў Лукашэнка. А менавіта агрэсіўным папулізмам, які грунтаваўся на фенаменальнай хлусьні, абвінавачваньнях у карупцыі, у гучных заявах пра пакушэньні (Ліезна), у агрэсіўным неасаветызьме русафіліяй. Выходзіць, маладым і сталым агрэсіўнасьць Лукашэнкі выразна падабалася ў тыя гады, як і ў наступныя?

Ім падабалася хлусьня, маніпуляцыя, папулізм, каўбаса па 3.60, тое як Лукашэнка "мочыць" усіх гэтых дэмакратаў, чыноўнікаў, дырэктароў.

Дык можа праблема не ў Пазьняку і нацыянальнай ідэі. Нацыянальная эліта-апазіцыя, бо рэальна краінай усьцяж кіравала камуністычная наменклатура - намагалася выхаваць нацыянальнае грамадства, і шмат што пасьпела зрабіць, на больш не хапіла часу. Грамадства мела літэральна толькі 3 гады. Большая частка грамадства спужалася не Пазьняка, а свабоды, дэмакратыі, адказнасьці за сваю дзяржаву.
І зараз свой страх, нясьпеласьць, памылкі намагаюцца скінуць на БНФ і Зянона Пазьняка. Хаця варта было б перш за ўсе ацаніць саміх сябе.

Без БНФ і Пазьняка не было б ясна акрэсьленай палітычнай нацыянальнай ідэі, без Пазьняка і БНФ не было б ясных і грунтоўных ідэй дзяржаўнасьці, незалежнасьці і нацыянальных інтарэсаў, ідэальнага нацыянальнага праекту Беларусі.

Ніхто па сеньняшні дзень не ўстане стаць выразным цэнтрам далейшай генерацыі і развівацьця фундаментальных ідэй беларускай нацыі. Есьць той змрочны страх перад нацыяналізмам, які ўбіла ў голавы расейскай культура і палітычная філасофія.

Менавіта такая палітычная нетрываласьць людзей, якія імкнуліся да ўлады ў 1994 годзе згубіла Беларусь. 30 год краіна існуе ва ўмовах нейкага дзікага культурна-маральнага эксперыменту, які спарадзіў шматлікіх дэманаў.

Крытыка З.Пазьняка ў дачыненьні да часткі апазіцыі вынікае менавата з разуменьня небясьпечных наступстваў, якія нясе культура "самавыжываньня і мімікрыі" у палітыцы, асабліва калі мы маем дачыненьне з неўстойлівай сітуацыі ў беларускім грамадстве.
Гэта азначае, што без культурнай рэвалюцыі ў дэмакратычнай супольнасьці і яе рэдэмакратызацыі, дасягнуць сістэмных перамен у Беларусі будзе вельмі цяжка.

Беларускай палітычнай супольнасьці нехапае ідэалістаў.

Умовай для такой рэвалюцыі ёсьць фарміраваньне самастойных грамадска-палітычных нацыянальных ініцыятываў і супольнасьцяў (зараз мы кажам пра эміграцыю).

Без арыентацыі на існуючыя "палітычныя" структуры і грантавую падтрымку. Магчыма пазьней гэта прывядзе да фарміраваньня новага палітычнага фронту, а ў перспектыве да пераменаў у краіне.

Лукашэнка час адчасу ўзгадваяе З.Пазьняка, нават выказвае словы павагі свайму ідэалагічнаму праціўніку. Гэта нараджае сэнсацыі і віхуры ў сеціве і дэмакратычнай супольнасьці. Стварае прадумовы для тэорый загавару і ставяць пытаньні да аўтарытэту Пазьняка.

Разам з гжтым Лукашэнка час ад часу пачынае раўмаўляць па-беларускі, узгадвае банацьця беларускай культуры і гісторыі.

Так што, з гэтай прычыны мы павінны падазрона ставіцца да нацыянальнай мовы, да нашай гісторыі? Лукашэнка і дэмакратыю ўзгадвае і выбары і канстытуцыю як самае лепшае, што ёсьць у краіне. Так можа адмовімся ад дэмакратыі?

Так, Зянон Пазьняк вельмі крытычны для часткі палітыкаў, якія фарміруюць пэўныя апазіцыйныя структуры. І асноўная прычына такога стаўленьня мімікрыя, прыстасаваньне да абставінаў. Не, не спроба зьмяніць гэтыя абставіны, уплываць на йх, а прыстасавацца.
Прыстасаваньне ў прыродзе - гэта неабходнасьць выжыць. Для біялагічнага існаваньня і захаваньня віду - рэч неабходная. Для палітыка і грамадства - з’ява згубная і разбуральная. Чаму? Таму, што невядома, а на якіх жа пазіцыях стаіць гэты чалавек, якія і чыі інтарэсы ён прасоўвае, якую палітыку будзе рэалізоўваць, калі прыйдзе да ўлады.

На жаль, для беларускіх палітычных груп мімікрыя, прыстасаваньне дзеля ўласнага выжываньня, стала філасофіяй быцьця, за якой зустм не бачна разуменьня нацыянальных інтарэсаў. Так, з аднаго боку гэта вынік агульнай культуры, але з іншага - нежаданьне выйсьці з гэтай культуры, больш таго ствараюцца цэлыя тэарэтычныя канцэпцыі, каб апраўдаць неабходнасьць існаваньня ў гэтай культуры і нават яе захаваць.
Прыстасаванасьць і мімікрыя новапалітыкаў 90-х замест культурнай рэвалюцыі, прывяла Лукашэнку да ўлады. Прыстасаванасьць і мімікрыя прывяла ў сістэму новыя пакаленьні пакаленьні палітыкаў, якія дзеля здабыцьця ўласнага камфорту, заплюшчвалі вочы на злачынствы рэжыму. Апазіцыйныя структуры таксама імкнуліся нейкім чынам уладкавацца ў гэтай рэчаіснасьці і суіснаваць з сістэмай, забясьпечваючы сябе грантавай падтрымкай.

Апазіцыя 2020 году сфарміравалася з пакаленьня прыстасаванцаў, якія імкнуліся дапасавацца да зьнешніх уплываў і ўмоваў, перш за ўсе, Расеі. Мімікрыя пад расейскі сьвет, пад "ліберальную" у параўнаньні з Беларусьсю, Маскву, якая вызваліць беларусаў - дамінавала два гады.
Нават калі пратэст ужо быў задушаны. Агрэсія Масквы знову прымусіла прыстасоўвацца да новай рэчаіснасьці, ужо да нацыянальнай і антымаскоўскай пазіцыі, і галоўнае дзеля таго каб выжыць палітычна. У гэтай эквілібрыстыцы ніколі першасным не з’яўлялася дзяржава і нацыя. Ці гэтыя зьнешнія метамарфозы нейкіі чынам з’яўляюцца вынікам унутраных трансфармацый. Мне цяжка сказаць. Палітыкі, якія прадстаўляюць новую хвалю зьмянялі свой "выгляд" столькі разоў, што цяжка зразумець, хто яны па сваёй сутнасьці.

Нетрываласьць каштоўнасьцяў узмацняецца і барацьбой за "грантавую падтрымку", якая зараз стала асноўнай мэтай палітычнага дзеяньня. Грантавасьць у дзеяньнях новай апазіцыі пачала адкрыта праяўляцца яшчэ ў 2021.

Фактычна людзі са старой апазіцыі, з яе праблемнай культурай выжываньня, перанесьлі яе ў новую рэчыіснасьць, дзе яна добра ўпісалася. А зараз стала дамінуючай настолькі, што нават тыя людзі якія асьляпена верылі ледзь не ў сьвятасьць новых правадыроў, пачалі сумнявацца, расчароўвацца і адыходзіць.

Палітычная мімікрыя адбываецца не толькі коштам даверу людзей, але і паняцьцямі адказнасьці, дэмакратыі. Наступныя гады выжываньня настолькі закансэрвуюць гэтую закрытую культуру, настолькі ўзалежняць яе ад грантавай падтрымкі (бо іншых рэсурсвў няма і не будзе па прычыне інфляцыі даверу), што людзі (якія і дагэтага зьмянялі свае паставы), будуць проста не ўстане зьмяніць рэчаіснасьць.

Мы зноў апынемся ў вакуме нацыянальных каштоўнасьцяў (бо арыентацыя на зараз хутчэй за усе выключна сітуатыўная). Знову прыдзецца падлаштоўвацца пад "электаральныя чаканьні", а магчыма і пад Маскву, шукаць выгаднага кампрамісу паміж нацыянальным і ненацыянальным, паміж дэмакратычным і недэмакратычным, праўдай і няпраўдай.

Як вам такое меркаваньне? Прачытаў на канале, які, як кажуць, належыць адной з груп набліжаных да ОСТ-АПК.

"Только тотальная изоляция, экономический коллапс системы и её последующий распад - единственный сценарий свободы будущих поколений беларусов".

А тыя хто нешта там кажуць пра лес паліьвязьняў, лес народу і краіны - сентиментальнае колоборанты.

То бок адзіны шлях да свабоды, згодна з такой пазіцыяй, гэта, свабода праз татальнае зьбядненье народу, эканамічны калапс Беларусі, агульную сістэмную дэстабілізацыю і татальны гуманітарны крызіс. Па сутнасьці будзем мець дачыненьне з афрыканізацыяй Беларусі.

Толькі вось я вельмі моцна сумняюся, што зьбяднелы, незабясьпечаны народ, ва ўмовах агульнага хаосу будзе ўстане збудаваць свабодную і дэмакратычную краіну.

Хтосьці скажа, "Захад дапаможа", тады я прыгадваю Малдову, якая не адно дзесяццігодзе перажывае ўнутраную эканасічную, сацыяльную і палітычную турбулентнасьць.

На жаль, назіраючы за дзеяньнямі шмат якіх "апазіцыйных" структур з вялікім жалем магу канстатаваць, что яны "будуюць" усе, што заўгодна, але не дэмакратыю. Не хапае ўзважанай, адэкватнай ацэнкі сітуацыі, з ацэнкай магчымых негатыўных сцэнароў.

Я нават магу сказаць, па якому прынцыпу дзейнічае частка "дзеячоў": "якая дэмакратыя, усе потым, пасьля "перамогі".
Інакш кажучы, "якая Беларусь, якая краіна, усе потым, пасьля "перамогі". Навошта нам краіна, калі там Лукашэнка, калі не можам ею кіраваць, няхай яна будзе зьнішчана.

Ці гэта правільны падыход? Цяжка адказаць, асабліва, калі ўлічыць, што шмат з тых, хто сеньня выступае з пазіцыі татальнага вынішчэньня краіны, доўгі час будавалі гэтую сістэму.

Дакладна можна сказаць, што ва ўмовах хаосу да ўлады прыдуць папулісты, якія пачнуць абвінавачваць дэмакратаў у развале краіны.

І што рабіць? Для пачатку, адмовіцца ад пустых, абсалютна неадэкватных ацэнак і заклікаў: давесьці краіну і народ да зьбядненьня і калапсу, што разбурыць рэжым і адразу прывядзе беларусаў да сьветлай будучыні. Так не бывае.

Ад часоў прэд-праўды да часоў пост-праўды.

Грамадствы заўседы жылі ва ўмовах няпраўды, прыдуманай рэальнасьці, схаванай рэальнасьці.
Разам з чалавецтвам нарадзілася эпоха міфаў, эпоха прыдуманай рэальнасьці: багоў, супер герояў, духаў, той звышрэальнасьці ў імя якой людзі прыносілі жудасныя ахвяры, забівалі сябе наўзаем.

Яны (грамадствы і цывілізацыі) баранілі іншы сьвет (сьветлую будучыню) больш за сваю рэчаіснасьць і свае жыцьце.
І сеньня фактычна нічога не зьмянілася. Шмат, хто кажа, што мы жывем ў эпоху пост-праўды.

І гэта самая вялікая няпраўда, бо чалавецтва ніколі не жыло ў эпоху праўды. НІКОЛІ. Тысячы год людзі верылі ў духаў прыроды, багоў Алімпа, вялікага сонца і луны.

Потым міфы перавандравалі ў новыя мадэлі пэўнага нерэальнага разуменьня сусвету і чалавека.
Зараз усе перамяшалася і ўзмоцнілася пры ўдзеле лічбавых тэхналогій. Міфы пра тое, што жыцьцем чалавека, грамадстваў, дзяржаваў кіруюць богі, замянілася верай у кіраваньне сьветам праз ценявы ўрад.

І калі раней большасьць не магла дакрануцца праўды з прычыны недахопу часу і дакладнай інфармацыі, то зараз большасьць не ўстане дакрануцца праўды з прычыны недахопу часу і перанасычанасьцю інфармацыі. Таму, вера ў розныя міфы, як ў тыя "цемныя" часы, застаецца самым простым метадам для існаваньня і разуменьня рэчаіснасьці для простага чалавека. Ен з большага нават і не хоча ведаць праўды, бо потым не ведае, што з гэтым рабіць.

Іншай асаблівасьцю сеньняшняга этапу існаваньня чалавецтва, гэта здольнасьць гэгэрваваць, ствараць безліч альтэрнатыўных рэальнасьцяў, якія становяцца самай праўдзівай рэальнасьцю для міл’ёнаў людзей.

І моц улады як раз у тым, каб ствараць патрэбнае бачаньне сьвету і падпарадкоўваць яму жыцьці і лёсы іншых людзей.

І што ўражвае, сотні і тысячы людзей удзельнічаюць у стварэньні рознага кшталту няпраўдаў (палітычных, сацыяльных), абслугоўваюць гэтыя сістэмы, жывуць у йх.

Супраць усіх - 3,60%

Колькі рэсурсаў было патрачана, колькі "стратэгічных сустрэчаў" было праведзена, дыскусій каб пераканаць людзей у тым, каб яны пайшлі і прагаласавалі супраць усіх. Не ведаю, што там пабачыла наменклатура, ці карнікі, думаю нічога.

Цікава, ці зараз нейкія "тайныя" крыніцы, ці нейкія зьлівы, паведамяць пра тое, што супраць усіх прагаласавала аж 80 адсоткаў, і гэта была чарговая перамога "новадэмакратычных сіл".

Спец-аперацыя "выбары" прайшла для Лукашэнкі даволі пасьпяхова. Па ягоным інтэрв’ю з раньніцы было бачна, што ен задаволены і знаходзіцца ў эйфарыі.
Магчыма, што атрымаў нейкія энэргетыкі.

Удзел у галасаваньні "прыняло" аж 86%, дапускаю, што для Лукашэнкі намалююць каля 83%.
3 (тры), ці 0,3% супраць усіх.

Вынік будзе закладаць новую парадыгму адносін з масквоц. Каб не болей чым у Пуціна - калі застаецца абсалютная залежнасьць. Але магчыма беларускі дыктатар захоча пакрасавацца і паказаць, што ўжо няма ніякіх сочынскіх дамоўленасьцяў, што ен цалкам гаспадар сітуацыі, пасьля 5 год поўзаньня на каленях перад Пуціным.

Паглядўім дарэчы, якую псіхалагічная сітуацыя створыцца заўтра.

П. Латушка:
«І яшчэ важна: Сенат Польшчы прызнаў Каардынацыйную раду, выбраную на сумленных выбарах, парламентам у выгнанні".

Я выбачаюся, а дзе і калі адбыліся сумленныя выбары? Ці 6000 "анлайн-прагаласаваўшых" гэта сумленныя і дэмакратычныя выбары? І мне цікава, ці ў Сэйме Польшчы пра гэта ведаюць?

Выбачаюся, але гэта ў чыстым выглядзе падман!

Калі КР - гэта дэмакратычна абраны "парламент", то Лукашэнка дэмакратычна абраны "прэзідэнт".

Сябры-засядальнікі ў КР, калі вы сапраўды лічыце сябе дэмакратычна абранымі, на "выбарах", то скажыце калі ласка, чым вы адрозьніваецеся ад тых, хто зараз арганізуе выбары ў Беларусі. Яня ж абсалютна ўпэўнены ў дэмакратызьме.

Такія заявы гэта проста пярэчаньне, ігнараваньне базавых прынцыпаў, норм дэмакратыі.

Больш таго, гэта ігнараваньне волі беларусаў, якія ў сваей бальшыні сказалі вам усім вялікае НЕ!

У нас усебаковае панаваньне антыдэмакратызму проста паўсюль.

Мне цікава, якімі высокімі мэтамі, новадэмакраты апраўдввюць падобныя маніпуляцыі.