Usau Pavel

Дзяніс Мельянцоў - аналітык з гнязда Макея, сеньня пахваліўся візітам у Францыю, і не куды-небудзь а ў міністэрства абароны.

(Дарэчы "вайсковы прадстаўнік" АПК такімі ваяжамі пахваліцца наўрацьці можа).

За апошнія 4 ,5 гол пасьля падзей ў Беларусі, гэта бадай першы такі візіт "апазіцыйна-праўладнага" аналітыка. (Хутчэй за ўсе быў ён там не адзін). Яго не было чутно і бачна, нават "апазіцыйныя" СМІ, якія раней уселяк усхвалялі групу Прэйгермана-Мельянцова абвесьцілі йм байкот, з прычыны абсалютна пралукашэнкаўскай пазіцыі" квазіаналітыкаў.

Тым не менш, можна прыпусьціць што каманда Рыжанкова-Пяткевіч запускае "аналітычны" канал па прасоўваньню рэжыму.

"Менскі дыялог" як праэкт адміністрацыі і МЗС да 2020 сьпецыялізаваўся менавіта на гэтым. Зараз відавочна практыкі спрабуюць аднавіць і прасунуць ідэі:
Лукашэнкі як гаранта, апазіцыі, як банкрота. Апошні тэзіс пасьля "выбараў" 2025 будзе больш грунтоўным у размове з заходнікамі. Зараз хутчэй адбываецца зандаж настрояў і Францыя не выпадковасьць. Нефармальна-фармальныя кантакты з Менскам былі і раней.

Фотаздымак таксама тролінг АПК-ОСТ, йх спробаў цалкам блакіраваць (поў)афіцыйны кантакты з захадам, з цягам часу йх стане больш, што на жаль будзе ўжо візуальным сьведчаньнем упадку апазіцыі.

З аднаго боку, няма нічога страшнага ў тым, што частка сродкаў накіравана на ўтрыманьне і развіцьце дзейнасьці апазіцыйных структур. Страшна тое, што атрыманьне гэтай падтрымкі становіцца самамэтай, адсюль шэраг розных ідыёцкіх праектаў,.канфэрэнцый і сустрэч (кшталту ідзі і прагаласуй супраць);

Другое - фінансавае размеркаваньне знахолўіцца па-за грамадскім кантролем у руках маленічкай групкі людзей;

Трэцьцяе, з таго, што я ўжо ведаю, існуюць пэўныя палітычныя прэфэрэнцы і сьпісы "лаяльных" і "нелаяльных" арганізацый і фондаў. Вельмі дэмакратычна - праўда; Ці есьць схемы адкатаў у такіх адносінах? Дакладна не ведаю. Але ведаю, што ўсе закрытыя сістэмы ў выніку скатваюцца да гэтага;

Калі працэсы будуць надалей так развівацца, а "палітыкай" будуць займацца людзі цалкам грантава залежныя, то дэмакратыя ў Беларусі памрэ так і ненарадзіўшыся.

Барацьба за і нават супраць

На вялікі жаль, палітычная барацьба для немалай часткі дэмсупольнасьці, пераўтварылася ў барацьбу за выжываньне. І гэтая барацьба выйшла на абсалютна неверагодны ўзровень. Праяўленьнем гэтага становяцца рэгулярныя скандалы і палемікі. Апошні разгарнуўся на днях паміж А.Ягоравым і П.Латушка, адносна таго, куды ж трапляюць грошы ЕЗ для беларускай дэмсупольнасьці? І хто за гэта адказны. Як аказалася частка застаецца ў еўрапейскіх структурах, частка ідзе на падаткі, частка ідзе камусьці і кудысьці на штосьці, і ніхто не ведае куды і як. Хаця размеркавальнікамі фін дапамогі канкрэтна называюцца ОСТ-АПК-КС. Але гэта тэма для іншай размовы (дарэчы, як мне падаецца ніводнае незалежнае СМІ не адважылася правесьці аналіз і ацаніць вынікі гэтага агульнага дзеяньня - атрыманьне і пераразмеркаваньне грошаў. А гаворка ж ідзе пра дзесяткі міл’енаў. Гэтае пытаньне ўжо сталася галоўным фактарам (сама)дэскрыдэтацыі апазіцыі, канфліктаў, расколаў і рознага кшталту спекуляцый. У выніку гэта прывядзе да таго, што ўселякая дапамога для беларускай супольнасьці мінімалізуецца, як гэта ўжо было пасьля 2014 году.

Дарэчы, новаапазіцыя ў 2020 годзе абвінавачвала старую ў грантажэрстве, але зараз сама грунтоўна асела на гэтых патоках, забыўшыся, што менавіта прага да грашэй зьнішчыла апазіцыю Беларусі.

Зараз мы назіраем тое самае, але ў большых памерах. Чаму?

Канешне, перш за ўсе таму, што аб’емы падтрымкі пасьля 2020 году былі маштабнымі, у тым ліку і з боку беларусаў, якія ахвяравалі агулам сотнітысячаў на дапамогу і салідарнасьць ( і менавіта гэта важная частка беларускай рэвалюцыі зараз знішчаецца. Фактычна зьнішчына). Разбураецца давер, які ёсьць аснова пераменаў да лепшага. ДАВЕР. А аднавіць яго будзе амаль немагчыма Памятаеце адносіны беларусаў да Лукашэнкі і ўлады. "А гэтыя ўжо накралі, няхай застаюцца, бо новыя прыдуць, будуць рабіць тон самае". Няўжо стаўленьне да апазіцыі будзе такое ж? Цікава і тое, што так большасьць беларусаў ацэньвае прыход да ўлады - ўзбагачацца. (Магчыма я памыляюся).

З іншага боку, барацьба за фінансы есьць аб’ектыўная рэч. Людзі, у барацьбе за перамены не жадаюць да канца жыцьця ахвяраваць сваім камфортам. І, чым на болшы тэрмін адсоўваюцца перамены, тым больш інтэнсіўнай становіцца барацьба за рэсурсы і раслаеньне ўнутры апазіцыі. З'яўляецца апазіцыйны пралетарыят і арыстакратыя (двор прыбліжаных). Пра гэта я пісаў ў мінулым годзе.
Сітуацыя ускладняецца і тым, што эміграцыя носіць масавы характар, а людзі якія вымушаны былі з’ехаць у Беларусі фактычна страцілі даробак усяго жыцьця (нездарма рэжым увеў у практыку канфіскацыю маёмасьці. Дарэчы пра гэта я таксама пісаў і папярэджваў).
Шмат людзей страцілі сввю маемасьць, бізнэсы, з’ехалі з сям’ей у пустэчу, ў нікуды. Можна ўявіць іх маральны і псіхалагічны стан. Актыў пратэсту быў таксама элітарны, у ім ўдзельнічалі людўі са статусам. Яны ўдзельнічалі бо верылі ў хуткія перамены, а зараз вымушаны выжываць (большасьць зь йх). Тое самае датычыць і людзей, якія фарміруюць палітычны актыў. Гэта цэлы пласт: палітычныя актывісты, блогеры, журналісты, прадстаўнікі партый і арганізацый. Іх дзейнасьць і есьць праца, якая павінна прыносіць сталы даход.

А ен можа быць толькі з грантаў (атрымаць якія даволі цяжка і трэба быць у фаворы пэўных структур, якія манапалізавалі рынак).

Пачуцьце несправядлівасьці (асабліва з боеу тых хто прайшоў пакуты і нічога не атрымаў ні статусу, ні падтрымкі) стварыла канфліктную атмасферу. Яна ўзрастае з прычыны таго, што палітычныя сліўкі (ОСТ-АПК-КС) фактычна не вылазяць з розных паездак-канфэрэнцый-сустрэч, аынік якіх акрамя гучных заяваў = 0. А перспектывы перамен вельмі вялікаму 0.
Палітычны пралетарыят у сваю чаргу, сыходзячы з уласнага самапачуцьця, не разумеюць якім чынам людзі, якія нідзе не працуюць могуць не толькі выжываць.
Канешне, гэта спараджае недавер, агрэсію і ненавісьць да "апазіцыі" - усей.
Тым больш, што на сітуацыю ўнутры Беларусі "такая актыўнасьць ну ніяк не ўплывае".

У Грузіі "прайшлі выбары" прэзідэнта. У іх, калегіяй выбаршчыкаў (300 чалавек, сябры нядаўна "выбранага парламенту і мясцовых радаў) на безальтэрнатыўнай аснове быў "абраны" прарасейскі кандыдат, былы футбаліст Міхаіл Кавелашвілі.

Саламэ Зурабішвілі, згодна з пазіцыяй часткі грамадства і апазіцыі застаецца дзейсным прэзідэнтам. Хаця і так відавочна, што яна не мае ўплыву на дзяржаўныя структуры і сілавікоў.

Рэальная ўлада застаецца ў руках "Грузінскай мары" то бок Масквы, якая пасьпяхова рэалізуе экспрапрыяцыю Грузіі.
Мірныя пратэсты застаюцца мірнымі, на фоне йх прамаскоўскія сілы кансалілуюцца і паступова задушаць супраціў.

Рэванш Масквы быў магчымы не гледзячы на агрэсію Расеі ў 2008 годзе.

Прыкладна такі сцэнар мог бы быць рэалізаваны ў Беларусі ў 2020 годзе, калі б сыйшоў Лукашэнка. Калі б Крэмль падтрымаў "апазіцыю" Пуцін у вачах пратэстнага электарату быў бы героем (на колькі я ведаю рыхтаваліся "народныя" звароты да Пуціна.

Але Крэмль хутчэй за ўсе вырашыў максімальна аслабіць Лукашэнку, зрабіць яго цалкам залежным, а Беларусь пераўтварыць у стратэгічны плацдарм. Што ўрэшце рэшт і адбылося.

Марта Кос, еўракамісар ад палітыкі добрасуседства заявіла, што пачаўшы з 2020 году Еўразьвяз выдзяліў беларусам (уключна з новым траншам) - студэнтам, праваабаронцам, палітзьняволенным і г.д), 170 мільенаў (!!!) эўра.

І гэта не ўлічваючы ахвяраваньняў саміх беларусаў (узяць да прыкладу вядомы марафон на якім сабралі больш за 500 тыс.,), а таксама асобную дапамогу якую выдзеляюць тыя ці іншыя краіны Еўропы (памятаю нарвежцы стварылі свой фонд дапамогі беларусам на мільён крон).

Добра гэта ці кепска, мала гэта ці шмат - не ведаю. Напэўна есьць людзі якім падтрымка патрэбна і дайшла. Але есьць шмат, тых хто пра гэта нават не ведае і ад бязвыхаднага стану губляе здароў’е, а часам і жыцьце.

Але чаго публічнасьць дакладна не ведае, так гэта механізмаў пераразмеркаваньня грошаў, механізмаў кантроля і эфектыўнасьці усёй гэтай дапамогі, механізмаў барацьбы з карупцыяй унутры дэмсупольнасьці.

Колькі ж насамрэч атрымалі беларусы, а колькі засталося ў руках пасярэднікаў (дзесяткаў фондаў і арганізацый).

Калі казаць пра палітычны эфект, то як ўсе разумеюць - яго няма. Людзі ў болтшасьці саёй стомлены і расчараваны, і не апошнюю ў гэтым ролю гуляюць як раз грошы, а дакладней - пачуцьце несправядлівасьці, калі людзі, йх правы, йх жыцьці пераўтварыліся ў тавар.

Справаздача АПК-ОСТ за апошнія 6 месяцаў.

Цытата:

«За апошнія шэсць месяцаў мы шмат чаго дамагліся разам.

Я, мягка кажучы, у шоку:
1. Мы пачалі працу над чарговым этапам ацэнкі патрэбаў (Needs Assessment) 😖
Пяць год ацэньваюць ніяк ацаніць не могуць. Так ацанілі, што фактычна разбурылі адзінае тэлебачаньне - Белсат;

2.Мы ўмацавалі стратэгічныя камунікацыі з беларусамі (Гэта як? Што гэта - стратжгічныя камунікацыі з беларусамі?);

3.Мы праводзілі кампаніі па вызваленні палітычных зняволеных. (Гэта канешне - кампаніі перш за ўсе!)

4. Мы дамагаліся знішчэння шчылінаў у санкцыях, каб рэжым працягваў несці адказнасць за злачынствы. (Рыжым прост дрыжыць, а беларусы задыхаюцца, забароны ўездаў, абмежаваньні, дыскрымінацыі, пагрозы дэпартацыяў);

4. Ну і апошняе самае важнае

Разам мы арганізавалі мноства імпрэзаў з удзелам дыпламатаў Еўрасаюза па ўсім свеце.

А чаго дасягнулі вы?

Таварышы з АПК-ОСТ вам не сорамна пісаць такую ЛУХТУ ў вас хоць штосьці адэкватнае ў галавах засталося? Вы для каго гэта пішыце? Для беларусаў каб пазлаваць йх, каб яны ненавідзелі вас больш за Луквшэнку. Так вы ўжо дасягнулі гэтай мэты. Больш таго толькі гэтую мэту за 5 год і дасягнулі.

Вы дазваляеце сабе пісаць усе гэта на фоне жудасных сітуацый: сьмерцяў у вязьніцах, маральных здзекаў над вязьнямі, рэпрэсій, дэпартацый! Гэта не тое што ГАНЬБА, гэта насьмешка над беларусамі, над тымі ахвярамі, якія яны плоцяць, каб вы ІМПРЭЗЫ АРГАНІЗОЎВАЛІ!

На маёй памяць Беларусь не раз параўноўвалі з іншымі дыктатарскімі краінамі і прарочылі Лукашэнку хуткі канец. Колькі дыктатараў і дыктатур "пала" за 30 год?

1. Гейдар Аліеў (памер на пасту);
2. Іслам Карымаў (памер на пасту);
3. Нурсултан Назарбаеў (тады амаль усе "незалежныя аналітыкі, казалі пра формулу Назарбаева для Лукашэнкі) - сыйшоў не сыходзячы і быў скінуты;
4. Сапармурат Ніязаў (памер) Бердымухамедаў (перадаў уладу сыну) ;
5. Саддам Хусэйн (зрынуты і павешаны);
6. Аскар Акаеў (як тады Кіргізію з Беларусьсю параўновалі). Зрынуты ў Маскве
7. Курманбек Бакіеў (як жа Беларусь знову параўноўвалі з Кіргізіяйі казалі пра хуткія перамены) - зрынуты і ў Менску. Дарэчы зараз Кіргізія больш аўтарытарная, чым на пачатку 2000-х;
8. Віктар Януковіч (зрынуты ў Маскве);
9. Эдуард Шэварнадзэ, зрынкты. Тады была вялікая эйфарыя і спадзяваньні, асабліва з боку грузін, яны запусьцілі хвалю каляровых рэвалюцый. І што мы назіраем зараз, амаль 20 год з тых падзей. Як тут не сказаць, што гісторыя не разьвіваецца па коле;
10. Бен Алі (Туніс) - зрынуты. Нават есьць кніга з параўнаўчым аналізам з Беларусьсю;
11. Хасьні Мубарак (Егіпет) + Мухамед Мурсі - зрынутыя;
12. Фідэль і Рауль Кастра (амаль да самой сьмерці на пасту, сыйшлі);
13. Уга Чавес (памер);
14. Робэрт Мугабэ (Зімбабвэ), зрынуты;
15. Кім Чэн Ір (памер);
16. Цьдзян Цзэмінь і Ху Цьзіньтао (Кітай) - сыйшлі;
17. Серж Саргсян (Арменія) - зрынуты. Памятаю як СМІ і аналітыкі пачалі ў Беларусі шукаць свайго Пашыняна;
18. Хафез Асад - памер + Башар Асад - зрынуты ў Маскве;

Я да таго, што не тржба жыць эйфарыямі ад паддзеньня іншых дыктатур - што есьць абсалютна натуральным гістарычным працэсам. У Беларусі ў гэтым працэсе свой гістарычны шлях, свае асаблівасьці і адметнасьці. І перамены ў краіне могуць быць абсалютна нечаканымі, як нечакана сама гісторыя.

Не разумею, навошта ўвогуле параўноўваць Асада і Лукашэнку? Дзеля чаго, піяру і лайкаў? Гэтыя сьпекулятыўныя параўнаньні пераходзяць межы разумнага як і палітычнага сэнсу.

Калі "гуляцца ў параўнашкі", то тады можа варта ўзгадаць пра што прайшла Сірыя?

Гэта 13 год крывавага супрацьстаяньня. Недзе поў міл’ёну забітых, больш за два міл’ёны бежанцаў. Галоўнае, што зрынаньне Асада гэта не пачатак дэмакратыі і стабільнасьці ў краіне. І ніхто не ведае, ці ён будзе і ці будзе адўіная Сірыя.

Краіну бамбяць з усіх бакоў, яна разарваная паміж рознымі вайсковымі групоўкамі у тым ліку ісламістскімі.

Сітуацыяй у Сірыі трэба вучыцца апазіцыі перш за ўсе.

1. Паддзеньне рэжыму Адбылося праз жорсткую ўзбройную барацьбу, а не заклёнамі ў Ю-тубе і ТГ каналах пра "вось-вось".

2. Узбройная апазіцыя знаходзілася ў Сірыі і кантралявала частку тэрыторыі краіны;

3. Без кансалідаванай моцнай палітычнай сілы, якая будзе ўстане кантраляваць краіну пасьля сыходу Лукашэнкі, Беларусь можа сутыкнуцца з рознымі эканамічным і палітычным хаосам (задашленая санкцыямі, аслабленая эміграцыяй ды з расейскай ядзернай зброяй).

А як мы бачым за 4.5 год быў страчаны амаль ўвесь сацыяльны і палітычны патэнцыял, які ўзьнік у 2020 годзе;

4. Псіхалогія часткі беларускіх палітычных дзеячоў сыходзіць з пазіцыі чаканьня таго, што як толькі Лукашэнка падзе, ўладу нейкім цудам прынясуць на падносе. Таму трэба проста дачакацца і праіснаваць у інфармацыйнай прасторы.

Як бы там ні было, Сірыя ні ў якай форме і ніякім аспэкце не павінна быць прыкладам для Беларусі і параўноўвацца з ею.

Часам праглядаю кароткія тэксты "беларускіх інтэлектуалаў", "палітыкай" і "каля палітыкаў", якія ўпарта даказваюць, што Беларусі непатрэбны ўнутраны і культурны суверэнітэт - не сваечасова, ды неяк правінцыйна. Як жаж, мы інтэграваныя ў вялікую рускую культуру (баскавых, гагарыных, лебсаў), будзем будаваць свой суверэнітэт. Немагчыма, цяжка адарвацца, вось вырашым глабальныя задачы тады будзе час на культурны, ўнутраны суверэнітэт.

Па-першае, унутраны суверэнітэт і ёсьць глабальная задача, без якой ніякая іншая вырашына не будзе;
Па-другое, калі такая думка будзе дамінуючай, беларусы без унутранага палітыка-культурнага суверэнітэту будзе заўседы выбіраць Лукашэнку, бо так проста і зразумела.

43 тисячі українських військових вбито та 370 тисяч поранено з початку 24 лютого 2022 року, — Зеленський.

«Оновлені дані щодо втрат рф перевищують 750 тисяч: у них 198 тисяч убитих і понад 550 тисяч поранених», — додав Президент.